- 11 Şubat 2024
- 170
- 147
- 18
- Konu Sahibi strongwoman0687
-
- #1
Biraz kavga et içini bosaltirsin biraz da alışkanlıga donusmuste olabilir bı müddet sonra kafan dolmuş olur kendiliğinden geçer zaten farkedince kendi odağını degistiriyormussun boşver takma kafana kafadina bı tane de taş at kafandaMerhaba arkadaşlar,
Bir konuda fikirlerinize ihtiyacım var. 18 yıllık evli ve 2 çocuk annesiyim. Eşimde evliliğimizden bu yana ufak tefek sorunlarımız olsa da son 3 yılda tamamen koptuk. Şöyle ki ortak konuşacak bir payda, daha da önemli birbirimize verdiğimiz sevgi, değer ve özveriler kayboldu haliyle saygımızda azalıyor. Yaşadıklarımızda bu durumun bu noktaya gelmesinde ikimizin de payı var. Çoğu kez ayrılma noktasında gelsek, ki isteyen ben oluyorum eşimin anne babası ayrılmış o çocukken dolayısıyla ben kendi çocuklarıma bunu yaşatmam deyip, ikimizin de ömrüne yazık ediyor. Haftalarca küs ki barışsak bile aramızdaki o sınır hep kaldı, hep bir şeyler eksik yaşamaya devam ediyoruz.
İlk zamanlar bu duruma fazlaca üzülüp tepki versem (bazen kavga ederek, bazen küserek, bazen bağırıp bazen de susarak) artık bir çözüme kavuşamayacağımızı anladım, bizim sorunlarımız çözülmez ve çok geçte olsa beni artık sevmediğini kabullendim. Ayrılmakta maalesef böyle bir adamdan mümkün değil, işim var çalışıyorum çocuklarım var. Kendi kendime yetebilmeyi, mutlu olmayı yeni alışkanlıklar, hobilerden çıkarayım istiyorum ki arabesk yaşamakta hayattan zevk almakta bizim bakış açımıza göre şekillenir diye düşünüyorum.
Netice de aslına bakarsanız başarıyorum ancak iç sesimi susturmakta güçlük çekiyorum. Kavgalı yada değilken sürekli iç sesim onunla kavga ediyor yada bir şeyleri anlatmaya çalışırken yakalıyorum kendimi. Fark ettiğim an odağımı başka yere çekiyorum sonra tekrar iç sesimde onunla tartışırken buluyorum. Bu duruma nasıl aşabilirim, tamamen kendi mutluluğuma odaklı yaşayabilirim. Tavsiyeleriniz var ise çok sevinirim. Sevgiler
Ayrılsanız da bu yaştan sonra birini bulmak cok zor ki onunla da belli yılın sonunda aynı konuma geleceksiniz.Genelde belli yaştan sonra insanlar salar ama oyle bir sey olmadı mıMerhaba arkadaşlar,
Bir konuda fikirlerinize ihtiyacım var. 18 yıllık evli ve 2 çocuk annesiyim. Eşimde evliliğimizden bu yana ufak tefek sorunlarımız olsa da son 3 yılda tamamen koptuk. Şöyle ki ortak konuşacak bir payda, daha da önemli birbirimize verdiğimiz sevgi, değer ve özveriler kayboldu haliyle saygımızda azalıyor. Yaşadıklarımızda bu durumun bu noktaya gelmesinde ikimizin de payı var. Çoğu kez ayrılma noktasında gelsek, ki isteyen ben oluyorum eşimin anne babası ayrılmış o çocukken dolayısıyla ben kendi çocuklarıma bunu yaşatmam deyip, ikimizin de ömrüne yazık ediyor. Haftalarca küs ki barışsak bile aramızdaki o sınır hep kaldı, hep bir şeyler eksik yaşamaya devam ediyoruz.
İlk zamanlar bu duruma fazlaca üzülüp tepki versem (bazen kavga ederek, bazen küserek, bazen bağırıp bazen de susarak) artık bir çözüme kavuşamayacağımızı anladım, bizim sorunlarımız çözülmez ve çok geçte olsa beni artık sevmediğini kabullendim. Ayrılmakta maalesef böyle bir adamdan mümkün değil, işim var çalışıyorum çocuklarım var. Kendi kendime yetebilmeyi, mutlu olmayı yeni alışkanlıklar, hobilerden çıkarayım istiyorum ki arabesk yaşamakta hayattan zevk almakta bizim bakış açımıza göre şekillenir diye düşünüyorum.
Netice de aslına bakarsanız başarıyorum ancak iç sesimi susturmakta güçlük çekiyorum. Kavgalı yada değilken sürekli iç sesim onunla kavga ediyor yada bir şeyleri anlatmaya çalışırken yakalıyorum kendimi. Fark ettiğim an odağımı başka yere çekiyorum sonra tekrar iç sesimde onunla tartışırken buluyorum. Bu duruma nasıl aşabilirim, tamamen kendi mutluluğuma odaklı yaşayabilirim. Tavsiyeleriniz var ise çok sevinirim. Sevgiler
Yeni birini bulmak fikri bana oldukça uzak. Salma meselesine görünce onun gerçek kişiliğini 3 yıl önce fark ettim. Daha önce göremedin mi diye kızmayın lütfen gerçekten görmedim. Öyle manipüle etmişti ki kendimde hata aramaktan onun kişiliğini fark etmedim bile ama artık biliyorum baya baya saldım :)Ayrılsanız da bu yaştan sonra birini bulmak cok zor ki onunla da belli yılın sonunda aynı konuma geleceksiniz.Genelde belli yaştan sonra insanlar salar ama oyle bir sey olmadı mı
O zaman boşverin kendinizi arkadas cevrenize ailenize hobilerinize adayın o da naparsa yapsın ha görmeye nefes almasına bile tahammül edemiyorsanız o zaman bırakınYeni birini bulmak fikri bana oldukça uzak. Salma meselesine görünce onun gerçek kişiliğini 3 yıl önce fark ettim. Daha önce göremedin mi diye kızmayın lütfen gerçekten görmedim. Öyle manipüle etmişti ki kendimde hata aramaktan onun kişiliğini fark etmedim bile ama artık biliyorum baya baya saldım :)
Aynı evin içinde küslük cok zor ve sinir yıpratici bir şey benim eski eşde küserdi bence korkunç bir şey insanı delirtir..O yüzden en iyisi ayrılmak,psikolojik olarak çok daha rahat ve huzurlusun küs kalınan ortama göreMerhaba arkadaşlar,
Bir konuda fikirlerinize ihtiyacım var. 18 yıllık evli ve 2 çocuk annesiyim. Eşimde evliliğimizden bu yana ufak tefek sorunlarımız olsa da son 3 yılda tamamen koptuk. Şöyle ki ortak konuşacak bir payda, daha da önemli birbirimize verdiğimiz sevgi, değer ve özveriler kayboldu haliyle saygımızda azalıyor. Yaşadıklarımızda bu durumun bu noktaya gelmesinde ikimizin de payı var. Çoğu kez ayrılma noktasında gelsek, ki isteyen ben oluyorum eşimin anne babası ayrılmış o çocukken dolayısıyla ben kendi çocuklarıma bunu yaşatmam deyip, ikimizin de ömrüne yazık ediyor. Haftalarca küs ki barışsak bile aramızdaki o sınır hep kaldı, hep bir şeyler eksik yaşamaya devam ediyoruz.
İlk zamanlar bu duruma fazlaca üzülüp tepki versem (bazen kavga ederek, bazen küserek, bazen bağırıp bazen de susarak) artık bir çözüme kavuşamayacağımızı anladım, bizim sorunlarımız çözülmez ve çok geçte olsa beni artık sevmediğini kabullendim. Ayrılmakta maalesef böyle bir adamdan mümkün değil, işim var çalışıyorum çocuklarım var. Kendi kendime yetebilmeyi, mutlu olmayı yeni alışkanlıklar, hobilerden çıkarayım istiyorum ki arabesk yaşamakta hayattan zevk almakta bizim bakış açımıza göre şekillenir diye düşünüyorum.
Netice de aslına bakarsanız başarıyorum ancak iç sesimi susturmakta güçlük çekiyorum. Kavgalı yada değilken sürekli iç sesim onunla kavga ediyor yada bir şeyleri anlatmaya çalışırken yakalıyorum kendimi. Fark ettiğim an odağımı başka yere çekiyorum sonra tekrar iç sesimde onunla tartışırken buluyorum. Bu duruma nasıl aşabilirim, tamamen kendi mutluluğuma odaklı yaşayabilirim. Tavsiyeleriniz var ise çok sevinirim. Sevgiler
ayrılık konusunda ne gibi bir çirkinliği oluyor? iç sesinizi bastırmak sizin durumunuzda hiç kolay değil ki çünkü tamamen kopamamışsınız, demek istediğim adamdan ayrılsanız bu iç sesler, vesveseler zamanla daha da azalır eminim.öfke kontrolü yok, narsistik tavırları mevcut, yalanı ve manipülasyonları fazla belki ihaneti bile vardır bilmiyorum. Ayrılmayı inanın çok çok denedim ama bu coğrafyada saygı çerçevesinde boşanmak her kadın için kolay değil maalesef, o kadar çirkinleşiyor ki bu bana da çocuklarıma da zarar veriyor. Eskiden küs olunca delirirdim, kendimi açıklamaya konuşmaya çalışırdım ben böyle çırpındıkça o umursamazdı, şimdi benim de umrumda bile değil ama içimde onunla olan kavgalarımı dindirmekte güçlük çekiyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?