Kim ne derse desin çocukla boşanmak çok zor. sırf çocukların psikolojisi bozulmasın bu süreçten fazla etkilenmesin diye aşırı medeni davranmak zorunda kalıyorum. Bi kaşık suda boğasım var ama kendimi tutuyorum. öyle ki geçen gün içeri girebilir miyim dedi küçük oğlum arkasından ağlamasın diye (babası evdeyken de her zaman ağlardı, yaşı küçük) gir dedim. çocuklara kahvaltı hazırlamıştım otur ye çocuklarla dedim.
o da oturdu zıkkımlandı. Yani böyle konuşuyoruz normal hiçbir şey yok gibi. onun açısından çok iyi tabi hatalarına günahlarına rağmen insan gibi boşanıyorum ondan. benim için çok zor. ama çocuklar böyle mutlu görünüyor. sık sık gelip görüyor alıyor. oğlum anne hayatımızda bir şey değişmedi o yüzden sorun yok diyor. böyle olmaya devam etmeliyim gibi geliyor. yanlış mı yapıyorum? Ben bu kadar içime attıklarımla ne zaman delireceğim. Bi daha yüzünü görmek istemiyorum ama bu mümkün değil. bazen ferihalık yapma be kızım ilk aldatılan da ilk boşanan da sen değilsin diyorum. bazen de her şey çok zor geliyor. uğradığım haksızlığı yok sayılmayı Ben bütün yaşadıklarımı nasıl unutacağım. gözümü kapayıp her şeyin geride kalacağı güne uyanmak istiyorum. çoktan hayatımı yoluna koyduğum, oh be iyi ki boşanmışım dediğim günlere.. gelecek di mi o günler? neyse bugün imzaları attık pzrtesi veriliyor anlaşmalı boşanmalı dilekçesi. öyle işte...