İki çocuklu olmak ve yetememe duygusu

Bence olaya negatif tarafindan bakiyosunuz.
Ablam 1 bucuk sene sonra ikinciye hamilee kaldiginda " birincine zaman ayiramiycaz eyvah" dedik.
Ama su an biri 5 digeri 3 yasinda ve birbirini oyle guzel oynatiyorlar ki kimseye ihtiyac duymuyorlar.
Siz su an ihanet ettim diye dusunurken aslinda tamda kiziniza bi oyun arkadasi hediye ettiniz. Ve cokta guzel oynayabilirsiniz hala, helede kiz cocugu oldugundan dolayi alin bi bebek kiziniza, siz bebeginize bakarken oda " bebegine", baksin. Alin size en iyi oyun.

Dedigm gibi kimi anneler "cocuguma herseyi paylasabilecegi bi kardes yapmak istiyorum" diye dusunuyor. Olay cunku tamamen bundan ibaret.
 
küçük biraz daha büyüsün düzene girer merak etmeyin
 
Babamız son 2 aydır daha rahat, aslında öncedende fırsat yaratabilirdi ama istemiyordu türlü bahaneler buluyordu.Eve gelince 5dk sevip pohpohlayıp bırakıyordu büyük kızımı.1 yıl öncesine kadar ailecek hiçbir aktivite yapmadık diyebilirim , haftasonu kahvaltı dahil.Bebek arabamız var her gün çıkıyoruz aslında ama semt parkından daha uzağa gidemiyoruz çünkü toplu taşıma sıkıntı yeraltı metroların bazılarında asansör yok.Araba alacağız inşl ozaman daha güzel olur, gerçi şu kışı hayırlısıyla devirsek yaza çok başka olacak diye umut ediyorum.

evet kisin evde zor oluyor gerekten, ama iyi yani da kucuk daha cok kucuk ev onun icin daha iyi, baharda o da kipir kipir olur, atarsiniz kendinizi park bahcelere :)
babayla yardimlasma cok onemli, siz buyuk kiziniz okuldayken bebekle ilgilenirsiniz, baba gelince de bebisi devralir siz diger kizinizla biraz zaman gecirirsiniz yanliz olarak.
haftasonlarinda da ailecek aktivite kardeslik duygusunu pekistirmek icin iyi olacaktir. Artik biz 4 kisilik aileyiz diye vurgulamak lazim.
Ama cok endiselenmeyin. kiziniz cok kucuk degil
 
benımde kızım ilkokul 1.sınıftayken oğlum doğmuştu,
sizin gibi eskiden yaptığımız birçok şeyi yapamaz olduk, zamanla kırıldı, küstü, üzüldüm, içime attım
ama o şartlarda elimden gelen birşey yoktu, kızıma hep gececek dedım, zamanla eski halimize döneceğiz dedim
ama o dönem ona olan sevgimi daha fazla gösterdim

ve çok şükür atlattık, oğlum şimdi 3 yaşında, evet kızımla başbaşa bi aktivite yapmak hayal gibi oluyor ama o da kardeşini kabullendi, kendısını ne kadar cok sevdiğimden de emin, dolayısı ile daha huzurlu, zor oluyor ama geçiyor merak etmeyin..
 
Yorumlar için teşekkürler hanımlar bebek uyandığı için hemen yazamadım.Karmaşık duygular içindeyim , büyük olanın elimden kayıp gittiğini hissediyorum.İlk başlarda anne beni şuraya götür, buraya götür diyordu ama son zamanlarda kesildi gezmeleri biraz unuttu gibi.Önümüzdeki yaz tekrar bol bol gezeceğiz , bebek 1 yaşında olunca hersey normal girecek diye moral veriyorum kendime.30 dan sonra , çocuklardan sonra hayatım bambaşka yön aldı.Çok değişik duygular ve düşünceler içersindeyim.Kaygılarım çok arttı ...Ve daha çok küçükler , 10 yıl sonrasını düşünemiyorum daha büyüyecekler ve dertleride artacak.
Merhabalar şu sıralar yaşadığım en büyük problem benim de bu. 50 günlük bebeğim var ve 5 yaşında oğlum.o kadar karmaşık duygular yaşıyorum ki. Doğum yaptığım gün büyük oğluma karşı duyduğum acıma ve merhamet duyguma sonrasında vicdan azabı öfke eklendi.eskisi gibi ilgilenemiyorum mümkün değil.eşim çok yoğun çalışıyor iki gün eve gelmediği oluyor.bazı geceler nöbette oluyor.Haliyle ikisinin sorumluluğu da büyük ölçüde ben de. Eskiden oğlumla gezerdik oyun oynardık şimdi yapamıyorum.anne hadi şunu yapalım diyor tam bebeği emzirirken yapamayınca da hem bana hem de bebeğe öfkeleniyor.çok da hırçınlaştı.Demişsiniz ya çocuğumun elimden kayıp gittiğini hissediyorum diye işte benim de tam yaşadığım bu.oğlumun gözleri bana eskisi gibi bakmıyor.zaten daha çok babasına düşkün bir çocuktu şimdi iyice uzaklaştı benden.çok mutsuzum ve ne yapacağımı bilmiyorum.çok özlüyorum onunla başbaşa geçirdiğimiz vakitleri. Düşünün benim evimde televizyon bile yoktu izlemesini istemediğim için ama dün saatlerce bilgisayarda film izlemesine göz yumdum vicdan azabı çeke çeke.bebeğimi çok seviyorum ama yaşadığım bu durumdan dolayı ikinci çocuğun pişmanlığını yaşıyorum. Geçecek mi ? Umarım:KK43:
 
Merhabalar şu sıralar yaşadığım en büyük problem benim de bu. 50 günlük bebeğim var ve 5 yaşında oğlum.o kadar karmaşık duygular yaşıyorum ki. Doğum yaptığım gün büyük oğluma karşı duyduğum acıma ve merhamet duyguma sonrasında vicdan azabı öfke eklendi.eskisi gibi ilgilenemiyorum mümkün değil.eşim çok yoğun çalışıyor iki gün eve gelmediği oluyor.bazı geceler nöbette oluyor.Haliyle ikisinin sorumluluğu da büyük ölçüde ben de. Eskiden oğlumla gezerdik oyun oynardık şimdi yapamıyorum.anne hadi şunu yapalım diyor tam bebeği emzirirken yapamayınca da hem bana hem de bebeğe öfkeleniyor.çok da hırçınlaştı.Demişsiniz ya çocuğumun elimden kayıp gittiğini hissediyorum diye işte benim de tam yaşadığım bu.oğlumun gözleri bana eskisi gibi bakmıyor.zaten daha çok babasına düşkün bir çocuktu şimdi iyice uzaklaştı benden.çok mutsuzum ve ne yapacağımı bilmiyorum.çok özlüyorum onunla başbaşa geçirdiğimiz vakitleri. Düşünün benim evimde televizyon bile yoktu izlemesini istemediğim için ama dün saatlerce bilgisayarda film izlemesine göz yumdum vicdan azabı çeke çeke.bebeğimi çok seviyorum ama yaşadığım bu durumdan dolayı ikinci çocuğun pişmanlığını yaşıyorum. Geçecek mi ? Umarım:KK43:
Sizi çok iyi anlıyorum benzer durumdayız.Kızım okuldan geliyor tam o satte bebek uyumak istiyor ve bazen baya uzun sürüyor uyutmak kızım tv ve bilgisayarda takılıyor...Bazen bebek tam uyuyor ses yapıyor kasıtlı olarak.1-2 sene zorlanacağız bence sonra düzelir.Ben 2. Ye pişman değilim sizde olmayın.
 
Back
X