- Konu Sahibi _sekerpare_
-
- #21
bakın ben 23 yaşında bekar birisiyim..sizi anlamam imkansız ama size tarafsız fikrimi söyleyim. diyelim ki hamile kaldınız ve bi sorun çıktı vefat ettiniz.. oğlunuz ne düşünecek belki kendini suçlayacak benim yüzünden öldü annem diye. ben kardeş istemesem annem ölmeyecekti, ben annemin katiliyim diye düşünerek geçirirse ömrünün geri kalanını..?? bence sizin sağlığınız her şeyden daha önemli. elbette her şey yolunda da gidebilir ama bence bu rus ruleti oynamak gibi bişey..
tamamen farklı bi bakış açısı...
benim bir ablam var olmasına.. ama annem beni 36 yaşında dünyaya getirmiş. ve ablam benden 8 yaş büyük.. ablamı da annemi de çok severim ama bazen anne beni neden doğurdun diye düşünmeden edemiyorum :) ablama karşı hiçbir zaman ablammış gibi hissetmedim, aradaki yaş farkından dolayı o benim ikini annemdi.. bende onun için kardeş değildim hiçbir zaman, bana çocuğuymuşum gibi davranırdı, aramızda kardeş muhabbeti hiç olmadı inanın.. ve ben her zaman yalnız bir çocuktum.. küçükken oyun isterdim annemin başı götürmezdi. ben 10 yaşındayken o 46 yaşındaydı ablam ergenlikteydi. benim frekansıma ikisi de inemezdi. annemin arkadaşlarının çocukları hep abiydi ablaydı, altın günlerinde hep içerdeki odada tek başıma tv izledim. yaşıma uygun kimse yoktu etrafımda :)
mutsuz biri misin diye sorarsanız asla.. ama yalnız bi çocuktum işte. herkesin annesi çocuğunu parka götürüyordu eğleniyorlardı ama benim annem bi yrümeye çıksak ikinci turda yoruluyordu, yaşlıydı ve tansiyon hastasıydı çünkü. o yüzden hiç çocuk gibi çocuk olmadım, hep büyümüşte küçülmüş çocuk oldum.
dünyaya getireceğiniz ikinci bebek benim şartlarımla aynı şartlarda gibi hissettim o yüzden paylaştım bunları :) umarım yardımcı olabilmişimdir.
tamamen farklı bi bakış açısı...
benim bir ablam var olmasına.. ama annem beni 36 yaşında dünyaya getirmiş. ve ablam benden 8 yaş büyük.. ablamı da annemi de çok severim ama bazen anne beni neden doğurdun diye düşünmeden edemiyorum :) ablama karşı hiçbir zaman ablammış gibi hissetmedim, aradaki yaş farkından dolayı o benim ikini annemdi.. bende onun için kardeş değildim hiçbir zaman, bana çocuğuymuşum gibi davranırdı, aramızda kardeş muhabbeti hiç olmadı inanın.. ve ben her zaman yalnız bir çocuktum.. küçükken oyun isterdim annemin başı götürmezdi. ben 10 yaşındayken o 46 yaşındaydı ablam ergenlikteydi. benim frekansıma ikisi de inemezdi. annemin arkadaşlarının çocukları hep abiydi ablaydı, altın günlerinde hep içerdeki odada tek başıma tv izledim. yaşıma uygun kimse yoktu etrafımda :)
mutsuz biri misin diye sorarsanız asla.. ama yalnız bi çocuktum işte. herkesin annesi çocuğunu parka götürüyordu eğleniyorlardı ama benim annem bi yrümeye çıksak ikinci turda yoruluyordu, yaşlıydı ve tansiyon hastasıydı çünkü. o yüzden hiç çocuk gibi çocuk olmadım, hep büyümüşte küçülmüş çocuk oldum.
dünyaya getireceğiniz ikinci bebek benim şartlarımla aynı şartlarda gibi hissettim o yüzden paylaştım bunları :) umarım yardımcı olabilmişimdir.