Bence 6da çok. Coviddi, kayıpşardı derken biz de istediğimizden iki yıl sonra çocuk sahibi olabildik. Hayat malesef düşündüğümüz gibi ilerlemiyor.İdeal bir yaş aralığı bence. Ben biraz geç kaldım sanki.. Çalışırken 2.ye ( haklı olarak bakamayız dediler) Şimdide çok yas oldu. Böyle böyle arayı 10 yaparmışım gibime geliyor :)))
O bir ihtimal gerçekten. Biz iki kardeşiz. Annem öldüğünde ben kardeşime destek oldum. Babama destek oldum. elimden gelenin çok daha fazlasını yaptım. Kardeşim 28 yaşına geldi hala destek oluyordum ki baktım ondan bana gelen bi destek yok. Aramızda 5 yaş var ben sürekli anne rolündeyim. Açıkçası kardeşimin olması bana manevi bir ağırlık. Hayatta zora düştüğümde aklımda ve yanımda hep başkaları var o destek olmadığı gibi sadece onun sorunlarını çözmemi bekliyor. bunu neden yazdım annem hep kardeşinle kalacaksın ilerde biz olmayınca.Aslında benim tek isteme sebebim, babası ve ben dünyadan ayrıldıktan sonraki süreç. Hayatta ayni hisleri paylaşabilecek, birbirine destek olabilecek iki kardes olabilme ihtimali. Tabi tam tersi de olabilir. Ben sadece bu yüzden istiyorum. O istediği için değil aslında.
Kardeşimle aramızda 8 yaş var şuan ikimiz de 20 Li yaşlarımızdayız ve en iyi arkadaşım diyebilirim2. Çocuk çokta şart birşey değil bence (2 çocuğum var ikisi içinde canımı veririm yanlış anlaşılmasın) ama zaten siz yapana kadar hamileik sürecidir falan derken aralarında nerden baksanız 8 yaş. O oyun çağına geldiğinde oğlunuz 11-12 yaşına gelmiş olacak. Beraber pekte oyun oynayabileceklerini sanmıyorum.Rahatınız da yerindeymiş, yaşınız da genç değil, ikinci bir çocuk ekstra zorluk olabilir sizin için. Çocuk istiyor diye de çocuk yapılmaz zaten. Gerçekten siz yürekten istiyor musunuz ona bakın derim.
Şu anda uyuyorlarsa pişmanlıkları geçmiştir belki.birinciyi yaptığına pişman edecek üyeler gelmediler mi, uyuyorlardır
Eğer siz öyleyseniz sizden gördüğü için o da kardeşini çok sevebilir.
Ben 39umda doğurdum ikinciyi. Üçüncüyü de istiyorum. Valla çok şükür ikinvi rahatımı hiç bozmadı. Tam yersine beni hayata bağladı. Misal bugun hiç uyumadı, çok yorgunum ama hiç sinirli değilim, sevgi ve şevkat doluyum ona karşı. Ancak malesef ilk çocuğuma karşı çok kendime hakim olmam gerekiyor. Benim de sınavım bu. Büyük çocugumu kırmamak, üzmemek için çok dikkat gösteriyorum.
Bir Kızım var 10 yaşında oğlum 4 aylık ben 42 yaşındayım,2. Çocuk için yıllarca eşimi ikna edemedim ama kızımın aklı ermeye başlayınca çok istedi kardeş e tabi hemen olmadı yaş itibarıyle ama Allah bir tane daha verdi çok şükür oğluşumu,yani demem o ki rahatlığa alışınca zor geliyor fakat geçip gidiyor o zor günler ve iyi ki diyorsun imkanınız varsa tabi ki 2. Çocuğu yapın ,tek çocuk zor onun için ilerde daha da zor hem bebek aileye neşe ,sevinç getiriyor gerçekten …Ben 36 yaşında tek çocuklu bir anneyim. Oğlum 7 yaşına girecek. Daha önce çalışıyordum şuan evdeyim. Ve bir süre daha bu şekilde devam etmesi gerekecek.( En azından 4 yıl, ilkokul bitene kadar, bakacak kimse yok, calisamayacagim.) Oğlum da kardeş istemeye başladı. ( aslında tamamen oyun amaçlı, birlikte oynayabileceklerini düşünüyor) 2 cocuklu kimi görsem hemen yap, bak istiyormuş da diyor. Ama ben kararsizim. Rahata da alıştım açıkçası. Kendime kalan çok güzel zamanlarım var. Bu durum hoşuma gidiyor. Diğer yandan yıllar sonrası, çocuğumun bizden sonra kimsesi kalmayacak diyorum. Gözümde yaş akmadan kuruyor. Ne yapayım? Bana fikir verin. Maddi durum olarak çok kötü olmasa da ferah da sayılmaz. Gözümü korkutan bir neden de ekonomik sebepler açıkçası. 1. çocuğa yapabileceğimiz herşeyi yapabiliyoruz. 2.gelirse onu ihmal eder miyiz, ona da abisine yapılanları yapabilir miyiz bilmiyorum. Bu düşünce aşamasını herkes yaşıyor mu, bir ben mi böyleyim? Sanki olsa bile onu Bu kadar çok sevemezmişim gibi. Daha olmadan böyle düşündüğüm için bile pişman oluyorum. Ne olur fikir verin bana. Kardeşsiz olanlar ne hissediyor?
Çocuklarımın arasında 7 yaş var,şimdiki aklım olsa daha önce yapardım,7 yaş çok fazla çünkü.birbirlerini çok seviyorlar evet ama yaş farkı fazla olduğu için pek fazla oyun kurma vs.olmuyor.ustune bir de cinsiyet farkı var.Biri kız biri erkek olunca da durum epey değişiyor.Ben 36 yaşında tek çocuklu bir anneyim. Oğlum 7 yaşına girecek. Daha önce çalışıyordum şuan evdeyim. Ve bir süre daha bu şekilde devam etmesi gerekecek.( En azından 4 yıl, ilkokul bitene kadar, bakacak kimse yok, calisamayacagim.) Oğlum da kardeş istemeye başladı. ( aslında tamamen oyun amaçlı, birlikte oynayabileceklerini düşünüyor) 2 cocuklu kimi görsem hemen yap, bak istiyormuş da diyor. Ama ben kararsizim. Rahata da alıştım açıkçası. Kendime kalan çok güzel zamanlarım var. Bu durum hoşuma gidiyor. Diğer yandan yıllar sonrası, çocuğumun bizden sonra kimsesi kalmayacak diyorum. Gözümde yaş akmadan kuruyor. Ne yapayım? Bana fikir verin. Maddi durum olarak çok kötü olmasa da ferah da sayılmaz. Gözümü korkutan bir neden de ekonomik sebepler açıkçası. 1. çocuğa yapabileceğimiz herşeyi yapabiliyoruz. 2.gelirse onu ihmal eder miyiz, ona da abisine yapılanları yapabilir miyiz bilmiyorum. Bu düşünce aşamasını herkes yaşıyor mu, bir ben mi böyleyim? Sanki olsa bile onu Bu kadar çok sevemezmişim gibi. Daha olmadan böyle düşündüğüm için bile pişman oluyorum. Ne olur fikir verin bana. Kardeşsiz olanlar ne hissediyor?
Kızım 9 yaşındayken oğlumu dogurdum 37 yaşında .şimdi yaşını doldurdu iyi ki dogurmusum geç bile kaldim ..sağlık şartları elveriyorsa kardeş şart bence..ama bu zamanda iki tane...üçüncüsü bir Adnan Ziyagil olmayan herkese fazlaBen 36 yaşında tek çocuklu bir anneyim. Oğlum 7 yaşına girecek. Daha önce çalışıyordum şuan evdeyim. Ve bir süre daha bu şekilde devam etmesi gerekecek.( En azından 4 yıl, ilkokul bitene kadar, bakacak kimse yok, calisamayacagim.) Oğlum da kardeş istemeye başladı. ( aslında tamamen oyun amaçlı, birlikte oynayabileceklerini düşünüyor) 2 cocuklu kimi görsem hemen yap, bak istiyormuş da diyor. Ama ben kararsizim. Rahata da alıştım açıkçası. Kendime kalan çok güzel zamanlarım var. Bu durum hoşuma gidiyor. Diğer yandan yıllar sonrası, çocuğumun bizden sonra kimsesi kalmayacak diyorum. Gözümde yaş akmadan kuruyor. Ne yapayım? Bana fikir verin. Maddi durum olarak çok kötü olmasa da ferah da sayılmaz. Gözümü korkutan bir neden de ekonomik sebepler açıkçası. 1. çocuğa yapabileceğimiz herşeyi yapabiliyoruz. 2.gelirse onu ihmal eder miyiz, ona da abisine yapılanları yapabilir miyiz bilmiyorum. Bu düşünce aşamasını herkes yaşıyor mu, bir ben mi böyleyim? Sanki olsa bile onu Bu kadar çok sevemezmişim gibi. Daha olmadan böyle düşündüğüm için bile pişman oluyorum. Ne olur fikir verin bana. Kardeşsiz olanlar ne hissediyor?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?