Çevreden kardeşleri görünce gayet de eksikliğini çekiyor. Bilinmedik bir duygu değil kardeşlik. Sosyal öğrenme diye bir şey var. Bu forumda moda olmuş “bilmediği şeyin eksikliğini yaşamaz”. Yalan… Ben yaşadım da ordan biliyorum.ben tek çocuğum. Açıkçası büyürken bir eksiklik, kardeş isteği falan duymadım zaten insan bilmediği bir duyguyu özleyemez, eksikliğini çekemez.
siz yaşamışsınız fakat ben yaşamadım. Yalan diyecek birşey yok. Yani tüm tek çocuklar eksiklik çekiyor gibi birşey de yok. Bir tek çocuk olarak aklıma birgün kardeş gelmedi, aksine annem babama başka birinin de anne baba dediği düşüncesi bana garip geliyor.Çevreden kardeşleri görünce gayet de eksikliğini çekiyor. Bilinmedik bir duygu değil kardeşlik. Sosyal öğrenme diye bir şey var. Bu forumda moda olmuş “bilmediği şeyin eksikliğini yaşamaz”. Yalan… Ben yaşadım da ordan biliyorum.
8 yaşla böyle düşünmenize çok sevindim benimkiler arası da 8 yaş paylaşacak bir şeyleri olmayacak diyordu çevremdekiler. Demek ki arkadaş da olabiliyorlarmış.Kardeşimle aramızda 8 yaş var şuan ikimiz de 20 Li yaşlarımızdayız ve en iyi arkadaşım diyebilirim
Araları 2-3 yaş olsa da anne büyük çocukla yeterince ilgilenemiyor. Anne yıpranıyor ve çocuklara yansıyorBütün yorumları okumadım ama herkesin fikrine saygı duyuyorum fakat ben kardeşler arasında bu kadar yaş farkı olmasını doğru bulmuyorum.
Çocuk yapana kadar çocuğunuz 8 yaşında olacak bence çok fazla bi yaş.Birlikte oyun oynamayacaklar tam tersi belki çoğu zaman büyük çocuğunuz ergenliğe girerken dışarıda arkadaşları ile zaman geçirmek isterken küçüğü ayağına dolaşacak.Sonra büyüyecekler biri 30 yaşında mesleğini eline almış senelerce çalışmış uğraşmış olacak biri hayata yeni başlayacak 22 yaşında olacak.Bu sefer onun elinden tutması için abisi ablası uğraşacak.Dediğim gibi asla tasvip ettiğim bişey değil.
Bu arada ben tek çocuğum kardeşim olmadığı için de aşırı mutluyum.Bence bir insanın kardeşi ile en fazla 4-5 yaş fark olmalı.O da en fazla.Sonrası için kardeş kardeş değil daha çok yük oluyor bana göre.
Dediğim gibi ben tek çocuk olduğum için tek çocuk bana göre en mantıklı olanı maddi manevi herşeyini sadece çocuğuna veriyorsun.Ne çabanı ne yorgunluğunu ne de enerjini paylaştırmaya gerek kalmıyor.Araları 2-3 yaş olsa da anne büyük çocukla yeterince ilgilenemiyor. Anne yıpranıyor ve çocuklara yansıyor
Kardeşler evde ne yapıyor ben niye yalnızım diye düşünmediniz demek ki. Sonuçta yaşanmayan şeyin eksikliği çekilmez demek yanlış. Gayet de çeken çekiyorYani tüm tek çocuklar eksiklik çekiyor gibi birşey de yok.
Gerçekten yaşanmayan şeyin eksikliği çekilmez amaKardeşler evde ne yapıyor ben niye yalnızım diye düşünmediniz demek ki. Sonuçta yaşanmayan şeyin eksikliği çekilmez demek yanlış. Gayet de çeken çekiyor
Yaşanmayan şeyin eksikliği de çekilir. Ben de çektim. Siz yaşamadınız diye konu sahibinin çocuğu yaşamayacak değil. 30+ yaşındayım. 15-20 yıllık arkadaşlarımın yanı sıra bebeklikten beri arkadaş olduğum 2 kişi var. Ama onlar benim kardeşim değil. Kardeş gibi de olamazlar. Tamamen kişisel deneyimlerime bakarak sizin söyledikleriniz maalesef herkese hitap etmiyor diyebilirim.Gerçekten yaşanmayan şeyin eksikliği çekilmez ama
Ben de hiç kardeş eksikliği yaşamadım.
Bence eksiklik yaşayan hayatında bir takım şeyler yolunda gitmemiş belki iyi bi arkadaş çevresi olmamış insanlar kardeşim olsaydı keşke onunla sohbet ederdik diye düşünebilir ama sonuç itibariyle şu da bi gerçek ki belki sohbet edebileceğin kafada olmayacaktı olmayan kardeşin… eee o zaman bu belirsizlikle nasıl eksiklik hissedebilirsin ki
Gerçekten yaşanmayan şeyin eksikliği çekilmez ama
Ben de hiç kardeş eksikliği yaşamadım.
Bence eksiklik yaşayan hayatında bir takım şeyler yolunda gitmemiş belki iyi bi arkadaş çevresi olmamış insanlar kardeşim olsaydı keşke onunla sohbet ederdik diye düşünebilir ama sonuç itibariyle şu da bi gerçek ki belki sohbet edebileceğin kafada olmayacaktı olmayan kardeşin… eee o zaman bu belirsizlikle nasıl eksiklik hissedebilirsin ki
Yaşanmayan şeyin eksikliği de çekilir. Ben de çektim. Siz yaşamadınız diye konu sahibinin çocuğu yaşamayacak değil. 30+ yaşındayım. 15-20 yıllık arkadaşlarımın yanı sıra bebeklikten beri arkadaş olduğum 2 kişi var. Ama onlar benim kardeşim değil. Kardeş gibi de olamazlar. Tamamen kişisel deneyimlerime bakarak sizin söyledikleriniz maalesef herkese hitap etmiyor diyebilirim.
Evet tabi ki söylediklerim tamamiyle bana göre..Kendi görüşümü yazdım sadece…siz mantık kuruyorsunuz (kendinize göre)
sevmeme olayı kesinlikle olmuyor olamaz da çok seviyorsunuz deliriyorsunuz ama rahata alıştıysanız da çok zor oluyor,oyun oynama. konusunda oynayacaklarını sanmıyorum yaş farkı var ha ilerde bir destek olurlar birbirlerine o ayrı ama çok zor olduğunu bilin 2 çocuklu hayatınBen 36 yaşında tek çocuklu bir anneyim. Oğlum 7 yaşına girecek. Daha önce çalışıyordum şuan evdeyim. Ve bir süre daha bu şekilde devam etmesi gerekecek.( En azından 4 yıl, ilkokul bitene kadar, bakacak kimse yok, calisamayacagim.) Oğlum da kardeş istemeye başladı. ( aslında tamamen oyun amaçlı, birlikte oynayabileceklerini düşünüyor) 2 cocuklu kimi görsem hemen yap, bak istiyormuş da diyor. Ama ben kararsizim. Rahata da alıştım açıkçası. Kendime kalan çok güzel zamanlarım var. Bu durum hoşuma gidiyor. Diğer yandan yıllar sonrası, çocuğumun bizden sonra kimsesi kalmayacak diyorum. Gözümde yaş akmadan kuruyor. Ne yapayım? Bana fikir verin. Maddi durum olarak çok kötü olmasa da ferah da sayılmaz. Gözümü korkutan bir neden de ekonomik sebepler açıkçası. 1. çocuğa yapabileceğimiz herşeyi yapabiliyoruz. 2.gelirse onu ihmal eder miyiz, ona da abisine yapılanları yapabilir miyiz bilmiyorum. Bu düşünce aşamasını herkes yaşıyor mu, bir ben mi böyleyim? Sanki olsa bile onu Bu kadar çok sevemezmişim gibi. Daha olmadan böyle düşündüğüm için bile pişman oluyorum. Ne olur fikir verin bana. Kardeşsiz olanlar ne hissediyor?
Benim iki tane bu ara 3. düsündüm olsamı diye ama 3 çocuk çok fazla gibi geliyor bana da .ama yaşlanınca etrafmda olsun çocuklar hayali kuruyorum .)) .Üç çocuk anasi olarak tek çocuk hiç çocuk diyorum kardeş şart bence :) arkadas olarak birbirlerine yetiyorlar çok guzel birsey bu
Emin olun 2. 3. De olsa çok seviliyor . Bende 9 sene araya zman koydum ve gözümü karartıp oğluma bı kardeş dünyaya getirdim aralarında 9 yaş var kcuugum 4.5 yaşında bazen iyi bazen tartışma oluyor aralarında ama büyük oğlum tek kalmadı kardeşini çok seviyor abilik yapıyor bazen inanın ikisi bana karşı olabiliyorlarBen 36 yaşında tek çocuklu bir anneyim. Oğlum 7 yaşına girecek. Daha önce çalışıyordum şuan evdeyim. Ve bir süre daha bu şekilde devam etmesi gerekecek.( En azından 4 yıl, ilkokul bitene kadar, bakacak kimse yok, calisamayacagim.) Oğlum da kardeş istemeye başladı. ( aslında tamamen oyun amaçlı, birlikte oynayabileceklerini düşünüyor) 2 cocuklu kimi görsem hemen yap, bak istiyormuş da diyor. Ama ben kararsizim. Rahata da alıştım açıkçası. Kendime kalan çok güzel zamanlarım var. Bu durum hoşuma gidiyor. Diğer yandan yıllar sonrası, çocuğumun bizden sonra kimsesi kalmayacak diyorum. Gözümde yaş akmadan kuruyor. Ne yapayım? Bana fikir verin. Maddi durum olarak çok kötü olmasa da ferah da sayılmaz. Gözümü korkutan bir neden de ekonomik sebepler açıkçası. 1. çocuğa yapabileceğimiz herşeyi yapabiliyoruz. 2.gelirse onu ihmal eder miyiz, ona da abisine yapılanları yapabilir miyiz bilmiyorum. Bu düşünce aşamasını herkes yaşıyor mu, bir ben mi böyleyim? Sanki olsa bile onu Bu kadar çok sevemezmişim gibi. Daha olmadan böyle düşündüğüm için bile pişman oluyorum. Ne olur fikir verin bana. Kardeşsiz olanlar ne hissediyor?
Benim fikrim yapmazdim.bu zamanda cocuk yetiştirmek cok zor.bende 2tane var.her saniye kavga ediyorlar.Ben 36 yaşında tek çocuklu bir anneyim. Oğlum 7 yaşına girecek. Daha önce çalışıyordum şuan evdeyim. Ve bir süre daha bu şekilde devam etmesi gerekecek.( En azından 4 yıl, ilkokul bitene kadar, bakacak kimse yok, calisamayacagim.) Oğlum da kardeş istemeye başladı. ( aslında tamamen oyun amaçlı, birlikte oynayabileceklerini düşünüyor) 2 cocuklu kimi görsem hemen yap, bak istiyormuş da diyor. Ama ben kararsizim. Rahata da alıştım açıkçası. Kendime kalan çok güzel zamanlarım var. Bu durum hoşuma gidiyor. Diğer yandan yıllar sonrası, çocuğumun bizden sonra kimsesi kalmayacak diyorum. Gözümde yaş akmadan kuruyor. Ne yapayım? Bana fikir verin. Maddi durum olarak çok kötü olmasa da ferah da sayılmaz. Gözümü korkutan bir neden de ekonomik sebepler açıkçası. 1. çocuğa yapabileceğimiz herşeyi yapabiliyoruz. 2.gelirse onu ihmal eder miyiz, ona da abisine yapılanları yapabilir miyiz bilmiyorum. Bu düşünce aşamasını herkes yaşıyor mu, bir ben mi böyleyim? Sanki olsa bile onu Bu kadar çok sevemezmişim gibi. Daha olmadan böyle düşündüğüm için bile pişman oluyorum. Ne olur fikir verin bana. Kardeşsiz olanlar ne hissediyor?
Bende bu lafa gıcık oluyorum.Çevreden kardeşleri görünce gayet de eksikliğini çekiyor. Bilinmedik bir duygu değil kardeşlik. Sosyal öğrenme diye bir şey var. Bu forumda moda olmuş “bilmediği şeyin eksikliğini yaşamaz”. Yalan… Ben yaşadım da ordan biliyorum.
Benm kardeşim erkek olmasına rağmen çok düşkün bana. Biraz da benden kaynaklı sanırım abladan çok çocuğum gibi oluyor kendisi :) biraz da ben çalışmaya başladıktan sonra birlikte dışarıda paylaşımımız da artınca arkadaş gibi olduk fazlasıyla :) dilerim sizinkiler de öyle olur :)8 yaşla böyle düşünmenize çok sevindim benimkiler arası da 8 yaş paylaşacak bir şeyleri olmayacak diyordu çevremdekiler. Demek ki arkadaş da olabiliyorlarmış.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?