Henüz 6 aylık hamileydim, 9 aralık gecesi sancılarla uyandım. Eşim iş seyahetindeydi evde yalnızdım. Ambulansın numarasını bile unutmuştum. Sürünerek kapıya çıkıp bağırmaya başladım, komşum koştu yardımıma ve hastaneye gittik. Yolda suyum gelmeye başlamıştı, henüz erkendi, henüz altı aylıklardı. Hastaneye vardığımızda bilincimi kaybetmek üzereydim, beni uyanık tutmaya çalışıyorlardı. Sedyeden yatağa kaldırırlerken bacaklarımdan aşağı süzülen kanları görünce göz yaşlarına boğuldum. Sonrasında her şey çok çabuk ve benim isteğim dışında gelişti. İkizlerin doğmak üzere olduğunu söyledi doktorum. Sadece tek bir kalp atışı duyuluyordu. Yaşadığına inanıyordum, beni bırakmış olamazdı. Henüz çok küçüktü kızlarım ama başaracaklardı. Doğurmak istemiyorum diyordum, henüz çok küçükler, henüz çok küçükler, henüz çok...
Sancılarla doğurdum kızımı, dünyaya geldiğinde, kucağıma aldığımda nefes alıyor olacağına inanarak. Bir yanlışlık var sanıyordum, ölmemiş sanıyordum, her şey yolunda gidiyordu. Babalarının yanımda olmamasına kızmıyordum bile, arayıp müjdeyi ben verecektim. Ağlamasını dinletecektim ona kızlarımızın. Kucağına verecektim, senin bunlar, bizim diyecektim.
Ama kızım ölü doğmuştu. Hemşire bir örtüye sarıp getirdi yanıma. Küçücüktü, minnacık, avuçlarını sıkmıştı, çok mu acı çekmişti? Ama sanki uyuyor gibiydi. Kucağıma alıp bağrıma basmak istedim onu, kızım diye haykırmak istedim. Sesim çıkmıyordu. Sancılarım artıyordu, ikinci kızım yoldaydı. Bir umuttu o benim için. Kardeşinin acısını unuttaracaktı belki bana.
Bayılmak üzereydim, kendimi kaybetmek üzereydim, kaburgamın altına sığmıyordu kalbim, bir acı vardı ta içimde, sancılarım, gözyaşlarım, nefes alamıyordum. Yarım saat sürdü doğum, gözlerimi açtığımda doktorum hemşirenin ellerine veriyordu kızımı. Hiçbir şey söylemiyorlardı bana. Böyle bir şey nasıl söylenirdi?
İkisini de alıp uzaklaştırdılar benden. Yatağımda öylece kaldım, ter içinde, gözyaşı içinde, acı içinde. Geçmeyecekti bu acı, hiç geçmez, nasıl geçsin ki.
Eşime sarıldım. Artık sadece ona değil, bebeklerime de sarılıyordum aynı zamanda. Günlerce ona her dokunuşumda bebeklerimi nazladığımı sandım.
Delirmek üzereyim.
Kızlarım, Selin ve Sera... Anneniz sizi çok seviyor...
Bugün 21 gün oldu. Bir daha çocuk sahibi olmak ister miyim bilmiyorum. Allah kimseye böyle bir acı yaşatmasın.
Ölümlerine sebebiyet veren şeyin ikizden ikize transfüzyon sendromu olduğunu söylediler. Neden daha önce anlamadıkları konusunda açıklama yapamadılar.