Selam hanımlar, ay valla çok kızgınım.
Bütün gece dışarıda alkol eşliğinde(konuyu daha iyi yorumlamanız adına söylüyorum) insani bir şekilde birbirimize dair rahatsız olduğumuz konulardan bahsetmemizin akabinde eve geldik ve bingoo!!! “anneanneye gidicem, orada uyuyacağım” diye ağlayan bir adet evlat ile karşılaştık.
İyi dedik tamam çocuğu götürelim madem, ama tabi benim eş rahat durur mu?!! Bütün gece konuşulanların üstüne arabada bana “ ne oldu sen de mi anana gitmek istiyorsun?” dedi ve şalterler bende attı. Çocuğu kaptığım gibi indim arabadan ve hiç durur muyum?! an itibariyle ‘anamın’ evindeyim. (5.5 yıllık evliliğimde bir ilk bu ve hiç olacağını düşünmezdim)
Kendimi o kadar kötü hissediyorum ki kızlar...özellikle oğlum ister istemez etkilendi bu durumdan ve acayip suçlu hissediyorum kendimi bu durum sebebiyle. İkinci olarak bu ananın evi meselesi çok canımı sıktı, kimse benimle böyle konuşamaz ne münasebet!! Üçüncüsü annem ağlıyor evde kadıncağız çok etkilendi(ikimizde bu karakterde insanlar değiliz, şok oldu)
Başkalarının konularında edebiyat parçalıyorum ancak anlık ruh halimle berbat yazdım farkındayım. Öncelikle konumu okuyup gözlerini kanatanlardan sonra da konusuna ironiyle karışık yorum yazdıklarımdan özür dilerim.