İlerleyen yaş, nasipsizlik, yalnızlık hissi, korkular…

kararsizkadin1 · Salı 19:11

32 yaşındayım. Bir müddet önce bir ayrılık yaşadım. Evlilik niyetiyle görüştüğüm kişi HPV taşıyordu ve bunu benden uzun süre gizlemişti. Bunu öğrendiğimde çok sarsıldım. Zaten bana karşı davranışları da zaman zaman oldukça kırıcıydı. Son derece egoist ve bencil davranırdı. Kendisi beni çok yıprattı. Özgüvenimi zedeledi. Benimle ne ciddi bir yola girdi ne de beni bıraktı. Yani aslında hiçbir şekilde oluru yoktu, o yüzden daha fazla uzatmadan iletişimi tamamen kestim. Üzerine yine ben haksız oldum. Ayrılırken bana “evde kaldın bu saatten sonra kimseyle olmazsın” imasında bulundu.

Ama son zamanlarda inanılmaz bir yalnızlık ve değersizlik hissi içindeyim.
Tek başıma yaşıyorum. İşim gücüm var, çok şükür memurum. Arkadaşlarım var ama çoğu evli ve çocuklu. Artık onlarla aynı gündemi paylaşamıyoruz, bir de ister istemez üzerimde sürekli bir “evlilik baskısı” hissediyorum. Bu yüzden onlardan da uzaklaştım.

Aile tarafım da pek farklı değil. Annemi küçük yaşta kaybettim. Bir abim var ama aramız yok. Babamla da pek anlaşamayız, iletişimimiz hep resmidir.

Kısacası çok derin bir yalnızlık içindeyim. İşte ya da arkadaş ortamında kurduğum ilişkiler hep yüzeysel geliyor. İşe gidip gelmek dışında hiçbir şey için motivasyonum kalmadı.
Bir dönem psikiyatr desteği de aldım, ilaç kullandım. Bir süre iyi oluyorum ama sonra yine dibe vuruyorum.

Bazı insanlara hiçbir çaba göstermeden gelen şeyler bana bu yaşıma kadar hiç nasip olmadı. İsyan etmiyorum ama… hayatın her alanında savaş verdim hep.
Artık çok güceniyorum. Çok kırgınım hayata karşı.

Ne yaparsam yapayım içimdeki bu değersizlik hissinden kurtulamıyorum. Kendimi yetersiz, geride kalmış, başarısız ve sevgisiz hissediyorum.

Merak ediyorum… benim gibi hisseden başka insanlar da var mı?
Böyle bir dönemi yaşayan birine ne tavsiye edersiniz?

Pamukpamuk44 · Salı 19:50

kararsizkadin1 .!.:
32 yaşındayım. Bir müddet önce bir ayrılık yaşadım. Evlilik niyetiyle görüştüğüm kişi HPV taşıyordu ve bunu benden uzun süre gizlemişti. Bunu öğrendiğimde çok sarsıldım. Zaten bana karşı davranışları da zaman zaman oldukça kırıcıydı. Son derece egoist ve bencil davranırdı. Kendisi beni çok yıprattı. Özgüvenimi zedeledi. Benimle ne ciddi bir yola girdi ne de beni bıraktı. Yani aslında hiçbir şekilde oluru yoktu, o yüzden daha fazla uzatmadan iletişimi tamamen kestim. Üzerine yine ben haksız oldum. Ayrılırken bana “evde kaldın bu saatten sonra kimseyle olmazsın” imasında bulundu.

Ama son zamanlarda inanılmaz bir yalnızlık ve değersizlik hissi içindeyim.
Tek başıma yaşıyorum. İşim gücüm var, çok şükür memurum. Arkadaşlarım var ama çoğu evli ve çocuklu. Artık onlarla aynı gündemi paylaşamıyoruz, bir de ister istemez üzerimde sürekli bir “evlilik baskısı” hissediyorum. Bu yüzden onlardan da uzaklaştım.

Aile tarafım da pek farklı değil. Annemi küçük yaşta kaybettim. Bir abim var ama aramız yok. Babamla da pek anlaşamayız, iletişimimiz hep resmidir.

Kısacası çok derin bir yalnızlık içindeyim. İşte ya da arkadaş ortamında kurduğum ilişkiler hep yüzeysel geliyor. İşe gidip gelmek dışında hiçbir şey için motivasyonum kalmadı.
Bir dönem psikiyatr desteği de aldım, ilaç kullandım. Bir süre iyi oluyorum ama sonra yine dibe vuruyorum.

Bazı insanlara hiçbir çaba göstermeden gelen şeyler bana bu yaşıma kadar hiç nasip olmadı. İsyan etmiyorum ama… hayatın her alanında savaş verdim hep.
Artık çok güceniyorum. Çok kırgınım hayata karşı.

Ne yaparsam yapayım içimdeki bu değersizlik hissinden kurtulamıyorum. Kendimi yetersiz, geride kalmış, başarısız ve sevgisiz hissediyorum.

Merak ediyorum… benim gibi hisseden başka insanlar da var mı?
Böyle bir dönemi yaşayan birine ne tavsiye edersiniz?

Ayrılık kolay değil ama iyi ki ayrilmisiniz.duygular normal bastirmayin

LilyRobin85 · Salı 19:58

Öncelikle değersiz değlsin. Şuan yaşadıklarını bile farkında olup çıkar araman kendine verdğin değeri gösterir.

İnsanların ne hissettirdiğine asla takılma çünkü hepimizin hayatında dönem dönem çevremizde bizleri aşağıya çekmek isteyen insanlar oluyordur.

32 yaşındasın evde kalmak da nedir :) ayrıca ev de kalma diye bir şey yok. Günümüzde bir çok insan 30üstü yaşlarda evleniyor.

Yalnız kalmamak için de biriyle beraber olma fikrine sakın kapılma yağmurdan kaçarken doluya tutulmanı istemem.

Şuanki hayatının keyfini çıkarmaya bak
Gez dolaş eğlen
Ve her zaman kendinden çok daha iyi insanlara bakıp kendini kıyaslama
Yaşadığın hayattan çok daha kötülerini yaşayanlar var unutma.

Senin piskiyatriye değil piskoloğa ihtiyacın var bence.

hezkah · Salı 20:01

Cok gencsin bircok insan senin yaslarinda evleniyor bosuna uzme tatli canini

MissCherryBlossom · Salı 20:06

32 gayet genç duyan da üç kırkındasın sanır

Varizz · Salı 20:07

Ben 40 yasindayim, cok gencken 1 kez evlendim ayrildim bir dahada olmadi. Cocugumda yok. Evet baski oluyordu senin yaslardayken banada ama hiccccccc takmadim bu hayat benim! Mutsuz olarak biriyle evli olacagima tek basima olmayi tercih ettim. Tabiki bende bazen yanliz hissettim ama emin ol yanliz olmak yanlis bir adamla olmaktan daha iyi. Su an mutluyum 40 yasindayim evli degilim cocugum yok ama cocuklu arkadaslarimdan cok daha mutluyum stres yok sikinti yok. Hayatini yasa kendinle mutlu ol.

ruhay · Salı 20:16

kararsizkadin1 .!.:
32 yaşındayım. Bir müddet önce bir ayrılık yaşadım. Evlilik niyetiyle görüştüğüm kişi HPV taşıyordu ve bunu benden uzun süre gizlemişti. Bunu öğrendiğimde çok sarsıldım. Zaten bana karşı davranışları da zaman zaman oldukça kırıcıydı. Son derece egoist ve bencil davranırdı. Kendisi beni çok yıprattı. Özgüvenimi zedeledi. Benimle ne ciddi bir yola girdi ne de beni bıraktı. Yani aslında hiçbir şekilde oluru yoktu, o yüzden daha fazla uzatmadan iletişimi tamamen kestim. Üzerine yine ben haksız oldum. Ayrılırken bana “evde kaldın bu saatten sonra kimseyle olmazsın” imasında bulundu.

Ama son zamanlarda inanılmaz bir yalnızlık ve değersizlik hissi içindeyim.
Tek başıma yaşıyorum. İşim gücüm var, çok şükür memurum. Arkadaşlarım var ama çoğu evli ve çocuklu. Artık onlarla aynı gündemi paylaşamıyoruz, bir de ister istemez üzerimde sürekli bir “evlilik baskısı” hissediyorum. Bu yüzden onlardan da uzaklaştım.

Aile tarafım da pek farklı değil. Annemi küçük yaşta kaybettim. Bir abim var ama aramız yok. Babamla da pek anlaşamayız, iletişimimiz hep resmidir.

Kısacası çok derin bir yalnızlık içindeyim. İşte ya da arkadaş ortamında kurduğum ilişkiler hep yüzeysel geliyor. İşe gidip gelmek dışında hiçbir şey için motivasyonum kalmadı.
Bir dönem psikiyatr desteği de aldım, ilaç kullandım. Bir süre iyi oluyorum ama sonra yine dibe vuruyorum.

Bazı insanlara hiçbir çaba göstermeden gelen şeyler bana bu yaşıma kadar hiç nasip olmadı. İsyan etmiyorum ama… hayatın her alanında savaş verdim hep.
Artık çok güceniyorum. Çok kırgınım hayata karşı.

Ne yaparsam yapayım içimdeki bu değersizlik hissinden kurtulamıyorum. Kendimi yetersiz, geride kalmış, başarısız ve sevgisiz hissediyorum.

Merak ediyorum… benim gibi hisseden başka insanlar da var mı?
Böyle bir dönemi yaşayan birine ne tavsiye edersiniz?

Bahsettiğin kişiyle yollarını ayırman çok doğru bir karar.Zaten ayrılırken ima etmeye çalıştığı şeyle kalitesini ortaya koymuş.Hayat hepimiz için inişli çıkışlı bir yol.Yalnızlık hissini çoğumuz da hissetmişizdir.Bir mesleğin var sağlığın yerinde ve genceciksin .Elimizdekilerin kıymetini bilirsek hayat o zaman çiçekli yollarını bize açabiliyor.Kıymetini bilen değer veren insanlarla kesişsin yolun

rainyy · Salı 20:16

Ben sana iyi birsey soyliyim seninle ilgili seni mutlu etmeyen bir iliskiyi birakmissin. Bana gore aileyle baglari kesmek yalniz hissetmeye sebep olabilir.

kararsizkadin1 · Salı 20:24

rainyy .!.:
Ben sana iyi birsey soyliyim seninle ilgili seni mutlu etmeyen bir iliskiyi birakmissin. Bana gore aileyle baglari kesmek yalniz hissetmeye sebep olabilir.

Aileyle bağımı ben kesmedim ki. Annem zaten yok. Babam ve abim de tamamen kopuklar, kendi hallerinde yaşıyorlar. Aramızda onlardan kaynaklanan bir resmiyet vardı hep.

rainyy · Salı 20:35

kararsizkadin1 .!.:
Aileyle bağımı ben kesmedim ki. Annem zaten yok. Babam ve abim de tamamen kopuklar, kendi hallerinde yaşıyorlar. Aramızda onlardan kaynaklanan bir resmiyet vardı hep.

Anladim canim. Ben dusuncemi soyledim sadece.

belkideyokum · Salı 20:40

kararsizkadin1 .!.:
evde kaldın bu saatten sonra kimseyle olmazsın”

Bunu söyleyen biriyle olmaktansa kuruyup git daha iyi.

bebeklinick · Salı 20:48

MissCherryBlossom .!.:
32 gayet genç duyan da üç kırkındasın sanır

Üç kırkındasin ne demek. Ciddi soruyorum ne demek ki o

Aysenimi · Çarşamba 12:50

kararsizkadin1 .!.:
32 yaşındayım. Bir müddet önce bir ayrılık yaşadım. Evlilik niyetiyle görüştüğüm kişi HPV taşıyordu ve bunu benden uzun süre gizlemişti. Bunu öğrendiğimde çok sarsıldım. Zaten bana karşı davranışları da zaman zaman oldukça kırıcıydı. Son derece egoist ve bencil davranırdı. Kendisi beni çok yıprattı. Özgüvenimi zedeledi. Benimle ne ciddi bir yola girdi ne de beni bıraktı. Yani aslında hiçbir şekilde oluru yoktu, o yüzden daha fazla uzatmadan iletişimi tamamen kestim. Üzerine yine ben haksız oldum. Ayrılırken bana “evde kaldın bu saatten sonra kimseyle olmazsın” imasında bulundu.

Ama son zamanlarda inanılmaz bir yalnızlık ve değersizlik hissi içindeyim.
Tek başıma yaşıyorum. İşim gücüm var, çok şükür memurum. Arkadaşlarım var ama çoğu evli ve çocuklu. Artık onlarla aynı gündemi paylaşamıyoruz, bir de ister istemez üzerimde sürekli bir “evlilik baskısı” hissediyorum. Bu yüzden onlardan da uzaklaştım.

Aile tarafım da pek farklı değil. Annemi küçük yaşta kaybettim. Bir abim var ama aramız yok. Babamla da pek anlaşamayız, iletişimimiz hep resmidir.

Kısacası çok derin bir yalnızlık içindeyim. İşte ya da arkadaş ortamında kurduğum ilişkiler hep yüzeysel geliyor. İşe gidip gelmek dışında hiçbir şey için motivasyonum kalmadı.
Bir dönem psikiyatr desteği de aldım, ilaç kullandım. Bir süre iyi oluyorum ama sonra yine dibe vuruyorum.

Bazı insanlara hiçbir çaba göstermeden gelen şeyler bana bu yaşıma kadar hiç nasip olmadı. İsyan etmiyorum ama… hayatın her alanında savaş verdim hep.
Artık çok güceniyorum. Çok kırgınım hayata karşı.

Ne yaparsam yapayım içimdeki bu değersizlik hissinden kurtulamıyorum. Kendimi yetersiz, geride kalmış, başarısız ve sevgisiz hissediyorum.

Merak ediyorum… benim gibi hisseden başka insanlar da var mı?
Böyle bir dönemi yaşayan birine ne tavsiye edersiniz?

Toplum baskısı ya da beklentisi olduğunu düşünmüyorum bu devirde ama insan kendini gerçekten herkesten farklı ya da eksik hissediyor valla.anlamadiğim bu kadar kişi nasıl evlenecek kişi bulabiliyor?

muzdarip35 · Çarşamba 13:06

Yaşında ne var canım 32 çok genç bir yaş üstelik artık ortalama evlilik yaşı 30 35 zaten geç kalmış değilsin bir şeye, ayrıca inan yalnızlık kötü bir evlilikten çok daha iyi,
"Bazı insanlara hiçbir çaba göstermeden gelen şeyler bana bu yaşıma kadar hiç nasip olmadı." bu cümlende zaten kendin belirtmişsin "nasip". Hepimizin nasibi kaderi bambaşka. Her şey vaktinde.

Dreamies · Çarşamba 13:10

kararsizkadin1 .!.:
32 yaşındayım. Bir müddet önce bir ayrılık yaşadım. Evlilik niyetiyle görüştüğüm kişi HPV taşıyordu ve bunu benden uzun süre gizlemişti. Bunu öğrendiğimde çok sarsıldım. Zaten bana karşı davranışları da zaman zaman oldukça kırıcıydı. Son derece egoist ve bencil davranırdı. Kendisi beni çok yıprattı. Özgüvenimi zedeledi. Benimle ne ciddi bir yola girdi ne de beni bıraktı. Yani aslında hiçbir şekilde oluru yoktu, o yüzden daha fazla uzatmadan iletişimi tamamen kestim. Üzerine yine ben haksız oldum. Ayrılırken bana “evde kaldın bu saatten sonra kimseyle olmazsın” imasında bulundu.

Ama son zamanlarda inanılmaz bir yalnızlık ve değersizlik hissi içindeyim.
Tek başıma yaşıyorum. İşim gücüm var, çok şükür memurum. Arkadaşlarım var ama çoğu evli ve çocuklu. Artık onlarla aynı gündemi paylaşamıyoruz, bir de ister istemez üzerimde sürekli bir “evlilik baskısı” hissediyorum. Bu yüzden onlardan da uzaklaştım.

Aile tarafım da pek farklı değil. Annemi küçük yaşta kaybettim. Bir abim var ama aramız yok. Babamla da pek anlaşamayız, iletişimimiz hep resmidir.

Kısacası çok derin bir yalnızlık içindeyim. İşte ya da arkadaş ortamında kurduğum ilişkiler hep yüzeysel geliyor. İşe gidip gelmek dışında hiçbir şey için motivasyonum kalmadı.
Bir dönem psikiyatr desteği de aldım, ilaç kullandım. Bir süre iyi oluyorum ama sonra yine dibe vuruyorum.

Bazı insanlara hiçbir çaba göstermeden gelen şeyler bana bu yaşıma kadar hiç nasip olmadı. İsyan etmiyorum ama… hayatın her alanında savaş verdim hep.
Artık çok güceniyorum. Çok kırgınım hayata karşı.

Ne yaparsam yapayım içimdeki bu değersizlik hissinden kurtulamıyorum. Kendimi yetersiz, geride kalmış, başarısız ve sevgisiz hissediyorum.

Merak ediyorum… benim gibi hisseden başka insanlar da var mı?
Böyle bir dönemi yaşayan birine ne tavsiye edersiniz?

Eve kedi al en güzel yoldaş onlar valla

tukenirkalem · Çarşamba 13:19

kararsizkadin1 .!.:
32 yaşındayım. Bir müddet önce bir ayrılık yaşadım. Evlilik niyetiyle görüştüğüm kişi HPV taşıyordu ve bunu benden uzun süre gizlemişti. Bunu öğrendiğimde çok sarsıldım. Zaten bana karşı davranışları da zaman zaman oldukça kırıcıydı. Son derece egoist ve bencil davranırdı. Kendisi beni çok yıprattı. Özgüvenimi zedeledi. Benimle ne ciddi bir yola girdi ne de beni bıraktı. Yani aslında hiçbir şekilde oluru yoktu, o yüzden daha fazla uzatmadan iletişimi tamamen kestim. Üzerine yine ben haksız oldum. Ayrılırken bana “evde kaldın bu saatten sonra kimseyle olmazsın” imasında bulundu.

Ama son zamanlarda inanılmaz bir yalnızlık ve değersizlik hissi içindeyim.
Tek başıma yaşıyorum. İşim gücüm var, çok şükür memurum. Arkadaşlarım var ama çoğu evli ve çocuklu. Artık onlarla aynı gündemi paylaşamıyoruz, bir de ister istemez üzerimde sürekli bir “evlilik baskısı” hissediyorum. Bu yüzden onlardan da uzaklaştım.

Aile tarafım da pek farklı değil. Annemi küçük yaşta kaybettim. Bir abim var ama aramız yok. Babamla da pek anlaşamayız, iletişimimiz hep resmidir.

Kısacası çok derin bir yalnızlık içindeyim. İşte ya da arkadaş ortamında kurduğum ilişkiler hep yüzeysel geliyor. İşe gidip gelmek dışında hiçbir şey için motivasyonum kalmadı.
Bir dönem psikiyatr desteği de aldım, ilaç kullandım. Bir süre iyi oluyorum ama sonra yine dibe vuruyorum.

Bazı insanlara hiçbir çaba göstermeden gelen şeyler bana bu yaşıma kadar hiç nasip olmadı. İsyan etmiyorum ama… hayatın her alanında savaş verdim hep.
Artık çok güceniyorum. Çok kırgınım hayata karşı.

Ne yaparsam yapayım içimdeki bu değersizlik hissinden kurtulamıyorum. Kendimi yetersiz, geride kalmış, başarısız ve sevgisiz hissediyorum.

Merak ediyorum… benim gibi hisseden başka insanlar da var mı?
Böyle bir dönemi yaşayan birine ne tavsiye edersiniz?

Bence güzel bir hayatınız var. Yaşınız gayet genç 32 yaş yaşlı bir yaş değil. Ev sorumluluğu almış memur bir kadınsınız. Okumuşsunuz meslek sahibi olmuşsunuz. Ne güzel. Olumlu yanlarına bakın biraz hayatınızın.
Her ayrılıktan sonra insan biraz tökezleyebiliyor, belki o dönemdesinizdir. Kendinizi daha çok geliştirmeye, kurslara gitmeye, hobiler edinmeye çalışın bence. Benim önerim bu olur size. Belki yeni arkadaşlar edinirsiniz çevreniz genişler size de iyi gelir.

kararsizkadin1 · Çarşamba 16:17

Aysenimi .!.:
Toplum baskısı ya da beklentisi olduğunu düşünmüyorum bu devirde ama insan kendini gerçekten herkesten farklı ya da eksik hissediyor valla.anlamadiğim bu kadar kişi nasıl evlenecek kişi bulabiliyor?

Bunu ben de çok merak ediyorum. Çevremdeki herkes evlendi kolayca hani benim kriterlerim de öyle çok aşırı değil. Ama “normal” ortalama bir adama bile denk gelemiyorum.

Durbirmolaver · Çarşamba 16:26

kararsizkadin1 .!.:
Bunu ben de çok merak ediyorum. Çevremdeki herkes evlendi kolayca hani benim kriterlerim de öyle çok aşırı değil. Ama “normal” ortalama bir adama bile denk gelemiyorum.

Evli olan her insan mutlu mu sizce? Daha bir yıl dolmadan boşanan, boşanmak isteyen, terapist kapıları aşındıran bir sürü insan var. Evlenmek için evlenilmez ama çoğu kişi baskıdan dolayı evleniyor görüyoruz. Ne gerek var ya ortalama bir adamın eziyetini çekmeye. Sana kendini değersiz değil de prenses gibi hissettiren biri çıkarsa karşına evlenirsin. Çıkmazsa boşver ya. Üstelik o kadar çok arkadaşım var ki 35 inden sonra evlenen. Keşke ben de öyle yapsaydım ama 35den sonra evlenmezdim heralde

accessdenied · Çarşamba 16:40

Başlığı okuyup 50 yaşındasın sandım

MissCherryBlossom · Çarşamba 18:16

bebeklinick .!.:
Üç kırkındasin ne demek. Ciddi soruyorum ne demek ki o

70lik 80lik demek

İlerleyen yaş, nasipsizlik, yalnızlık hissi, korkular…

Yeni Üye

Aktif Üye

Aktif Üye

Guru

Nirvana

Yeni Üye

Aktif Üye

Popüler Üye

Yeni Üye

Popüler Üye

Yeni Üye

Bir kızı bir oğlu varmış kendi hayatına dalmış🩷

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

Aktif Üye

meseleleri mesele etmezseniz ortada mesele kalmaz

karmakarışık-_-

Yeni Üye

Nirvana

Nirvana

Nirvana

Benzer Konular