Canım benim, senin yazdıklarını okuyunca eski halim gözümün önüne geldi. Çok sevdiğimi sanıyordum saplantı haline gelmiş bir ilişkim vardı ve karşımda da şehirlerimiz ayrılınca aynı bu şekilde davranmaya başlayan adam diyemeyeceğim biri vardı. Durumumun sana örnek olabilmesi için hemen özet geçeyim.
Bu şahısla izmirde üniversite zamanında okurken ilişkimiz başladı. Okul dolayısıyla İstanbul'dan İzmir'e gelmişti. Benden bir dönem altta olduğu için ondan önce mezun olarak yüksek lisans için ve tabiki de onun da ailesi ve döneceği yer İstanbul için atlayıp İstanbul'a geldim ailemle birlikte ama ailemin haberi yoktu. Ve kader işte, bilmeden tamamen tesadüfi olarak İstanbuldaki evine resmen 10 dk yürüme mesafesinde olan bir yere taşındık. Ben öğrendiğimde havalara uçtum tabiki çünkü çok seviyordum ve çok bağlanmış durumdaydım. Onun okulu bittikten sonra önümüzde hiç engel kalmıyordu artık. Ama ne olduysa bu süreçte oldu. O okulu bitirmek için 6 ay daha İzmirde kalırken, benden ilgisini çekti hiç zaman ayırmaz hale geldi, dersleri sınavları bahane ettii belli bir süre sonra gün içerisinde bile aramaz hale geldi. Çocuktan beterdi kız gibi trip atar sürekli ilgi gören taraf olmak isterdi.
Sonra oturdum düşündüm dedim bana karşı bu kadar ilgisiz davranan biriyle ne işim var. Silkelendim kendime geldim dedim ben değerliyim kimsenin bana kendimi bu kadar değersiz hissettrmesine izin vermeyeceğim dedim ve herşeyi sildim attım, kendi sevgimi görmezden geldim. Evet acı da çektim günlerce ağladım, Başlarda umursamadı hatta ortak çevremizden herkese ben terkettim diye de yalan söylemiş böylece gözümde egosundan dolayı daha da küçüldü. Daha sonrasında aşka küstüm artık kimse olmayacak diye tövbeler ettim derken karşıma öyle biri çıktı ki anlaşmak nedir, gerçek sevgi nedir, aradaki bağ nasıl olmalıdır herşeyi herşeyi gördüm, nişanlandık evlenmek için gün sayıyoruz. O saplantı haline getirdiğim eski ilişkimdeki kişi ise hala yalnız, arada bir yanaşma çabalarında bulundu ama baktı ki çok ciddi bir ilişkim var başını duvarlara vuruyormuş beyefendi.
Diyeceğim şu ki ben o ilişkiye devam etseydim bugün hala aynı sorunlar içerisinde boğulup gidicektim, ama üzülmeyi göze alarak resmen kangren bir koldan kurtulurcasına kestim attım, anlık canım yandı ama ömürlük mutluluğu, gerçek huzuru buldum. Kavga etsek bile 5 dakikadan fazla sesimi duymadan yapamayan, üstüme titreyen bana kendimi dünyanın en değerli insanı gibi hissettiren dünyalar tatlısı en büyük şansım var şimdi hayatımda.
Olmuyorsa olmuyordur zorlama, oyalanma, mutluluğun başka yerdeyse gözünden kaçmasın, anlık üzülürsün ama ömürlük huzurun olur. Sana değer vermeyenle uğraşma boşver...
)
