Bence bunun kuralı yok karşındaki insana ve aranızdaki sevgiye bağlı bence.
Çünkü ben bugüne kadar çok başarısız ilişkiler yaşadım aynı sizin gibi yok ya ben bu işleri beceremiyorum taktik beceremiyorum ondan diyordum. Sonra şimdiki sevgilimi buldum, dört yıl oldu hani ayrılığın düşüncesi dahi olmadı, büyük bir kavgamız dahi yok, mutluyuz.
Ama hiç taktik yapmadım. Yani kızdıysam aman ayrılmayalım diye içime atmadım içimden geldiği gibi sinirimi paylaştım. Fedakarlık yapmışımdır tabii ama hani öyle kendimi de paralamadım açıkçası hatta bazen bencilliklerim dahi oldu. Ama mutluysam içimden geldiği kadar mutlu da ettim ama şımarmasın da dedim. Yeri geldi bana doğum günümde hiç hediye almadı sadece çiçek pasta aldı geçti ben taktik yapıp ben de ona öyle yapayım demedim o ara istediği bir şeyi aldım hediye ettim, şımarır demedim. Ama kendimi ikinci plana atacak kadar fedakarlık yapmadım yapmam.
Aslında kötü giden ilişkilerde nasılsam öyleydim sanırım bu sefer adam doğru düzgün biriydi, güzel seven biriydi yani. Şans belki de.
Ama şu var ben asla aşırı fedakarlıklar yapmam ve bencilliğim vardır, sinirlendiysem kavgadan kaçmam, sinirlenince gözüm onu dahi görmez. Yani öyle çok verici, anaç çok mükemmel biri değilim. Mutlu edeni mutlu etmek için elimden geleni yaparım ama üzeni de üzerim hatta kindar bile sayılırım.
Biraz bencil olmak iyidir kimse sizi üzemez o zaman. Sizi üzene de hala fedakarlık yapmazsanız en azından ilişki bitince kendinizi çok yıpratmazsınız, netice de her ilişkinin her an bitme ihtimali var.