keşke bebekler hep bizim planladığımız zamanlarda gelseler. ben de kariyerime göre planlamıştım. işyerimde vermem gereken bir tez var, o zaman yaklaşmadan olsun istemiştim tam 10 ay önce. ama yok gelmiyor bebk. yazın doğum yapmak istememiştim, bu ay hamile kalırsam yaza gelecek. ama ertelemeyi göz alamıyorum. çünkü istediğim aylarda gelmedi. hayat bize ne sunuyorsa onu yaşıyoruz aslında. eşinizin hesapları keşke tutsa ama dünyanın düzeni öyle değil...
sizi ben biraz da olsa anlayabilirim galiba. eşimle 2,5 yıllık evliyiz ama 9.5 yıldır beraberiz. çok severek evlendim hala da çok seviyorum. ama asla değişmeyen huyları var ve bir de evlendikten sonra yaşamaya başladığımız cinsel sorunlarımız
bu sorunlar bebek isteğinden sonra tavan yaptı. eşim zaten tatilde olduğumuz zamanlar hariç, cinsel isteği yoğun bir adam değildi. ben daha çok yaklaşırdım ona. ama bu isteksizlik nedeniyle çok gece üstümde geceliklerle kalmışımdır
sonraları giyinip süslenmeyi bıraktım zaten hevesim kırıldı. yaklaşık 1 sene önce korunmayı bıraktık, yumurtlama zamanı ilişki olsun diye uğraşırken eşimde performans kaygısı başladı. isteksizliğe bir de ereksiyon sorunları eklendi. çözüm bulmaya çalışmadı ilk aylar. ben sinir krizleri geçridim, ağlamakta helak oldum. beni cinsel anlamda tatmin etmeyen asam duygusal anlamda da tatmin etmiyordu. yıldönümü d.günü hariç özel bir hediye yemek vs bilmem... ayrılmak istedim, çok yıpranıyordum çünkü. sorunu psikolojikti ama çözümü doktorda ilaçta aradı bir süre. söz verdi çözeceğim, sensiz olamam hele böyle bir sebepten ayrılamam dedi. tabi bu arada aylar geçiyor, her ay aynı sıkıntılar... en sonunda cinsel terapi almaya başladık, bir aile danışmanına gittik. seanslarımız devam ediyor. eşim daha iyi, ben de biraz sakinleştim. ilişki olmasa da "olsun, boşver" demeye çalışıyorum. bu eşimin toparlamasına yardımcı oluyor. ama yaşadıklarım kolay şeyler değil. 1-2 hafta önce yine ağır bir konuşma yaptım eşimle, bu sefer ağlamadım bağırmadım. dedim ki, seni çok seviyorum ama mutsuzum. mutlu edemiyorsun beni. tatminsizliğim açlığım çok fazla. ama dönüp arkamı gidecek cesaretim yok. bazı şeylerin değişmesi lazım. ben sıkıntılarımız yoğun olduğu dönemlerde çok yıpranmışım. o dönem sana gösterdiğim sabrın ve anlayışın karşısında ben el üstünde tutulmayı, pamuklara sarılmayı bekledim ama hiç yapmadın. hala da aynısın. hak verdi ama birşeyler değişecek mi bilmiyorum.
Psikoloğumuz durumu böyle kabul etmenin çözümün başlangıcı olduğunu söylüyor. eşinizin canı haftada 1 birlikte olmak istiyor olabilir, bu normal, böyle kabul etmelisiniz diyor. ilişkimizde her konuda olduğu gibi yine fedakarlık etmesi gereken, kendinden veren ben oluyorum. zaten sanırım genelde kadınlar böyle... sizin de durumunuz kolay değil... inşallah birgün bu sabrımızın özverimizin karşılığını alırız
çok da uzun yazmışım be...