Bir süredir umursamiyordum ama yine nüksetti. Şey diyor bana hep bize de annemiz kötü davrandığı oldu oluyor ama biz annemizi aramaktan vazgeçmiyoruz. Annesi başka kardesinde ise her gün ya da günde iki kere falan arar. Ama evladını aramaz. Aslında sorunum aranmamak değil ben durumu kabullenip hep ben arıyordum aradığımda iyi de konuşuyorduk gerçek bir derdim hiç olmamıştı bu zamana kadar hep kayın aile dedikodusu işte ama ne zaman gerçek bir derdim oldu ve kayıtsız kaldı o zaman anladım ki bu ilişki benim iteklemem ile ilerliyor.Daha önce de konu açtınız, herkes siz de zorlamayın dedi. Kabul edemiyosunuz haklılık payınız da var ama Annenizi böyle kabullenmek zorundasınız yoksa huzur bulamazsınız
Şimdi arasam hiç kırılmamışım gibi o sormadan tüm derdimi anlatsam yine dinler konuşuruz gülüşürüz ama ben artık hep adım atan taraf olmaktan yoruldum. İki yıl yanına gitmeyi de düşünmüyorum. Sömestrda gelecek misin yazin gelecek misin hep soruyor. Senin, kocanın ve annenin ilgisiz ve somurtkan suratına tüm gün maruz kalmaya mi geleyim diyemiyorum. Bu yazın yanına gittiğimde bana yaşattığını unutamıyorum.