Ben de uzun zamandır yalnızım. bir ara lisedeki eski sevgilimle barışmıştım ama yine olmadı ayrıldık. ondan sonra bir kişiyle görüştüm bişey hissetmedim ve içime kapandım, kimseyi istemedim bi süre ve yalnız olmak, telefonumun çalmaması , güzel sözler duymamak beni çok fazla rahatsız etmiyordu o dönemde. ama yaz gelmeye başlayınca ve bazen sarılmak için birine ihtiyaç duyduğumda keşke olsa dediğim olur. Ama kısmet işte hep.
Çok yalnız kalmayan insanlara imrenirdim önceden çünkü yalnızlığı çok iyi bilirim ben. ama yalnız olmak bazen de nimet gibi. son bir yıldır bu düşüncem değişti bir insanın tek başına da mutlu olabildiğini kendimde gördüm. huzurluydum, özgürdüm, mutluydum, tasasızdım. hala öyleyim gerçi :) ama bazen de şöyle biri olsa da sokaklarda el ele gezsek diyorum tabii.
Bence kitap oku, film izle, tek başına gez, yürü. yalnızlık çok da kötü değil bazen. tabii sınırı var ama ben yalnız günlerin geçece, ğini düşünen umutlu insanlardanım. Ha bir de bazen insan biriyle birlikteyken daha yalnız hissediyor. Allah ondan korusun; birlikte ama yalnız..