İnsanlardan Sıkılıyorum

watasiva

Guru
Kayıtlı Üye
20 Kasım 2008
316
403
303
İzmir
Merhaba arkadaşlar bilmiyorum ki nasıl anlatsam. Kısacası insanlardan sıkılıyorum genel olarak. Kimseyle dışarda görüşmek istemiyorum. Bazen sevgilimle bile buluşmak istemiyorum. Kendi başıma çıkıp bir kahve içip kitap okumayı seviyorum. Kimseyi, kendi annemi bile uzun süre dinlemeyi sevmiyorum. Isyerinde bile su an o durumdayim. Is harici konuşmak istemiyorum. Bir de ise ilk girdiğimde hep mutevazilik yaptim isim harici gereksiz bir sürü isi ustume attilar;o yuzden bir iki kisi haric hic iyi niyet görmüyorum.
Aynı uzak durma hali akrabalarım için de geçerli. Pikniğe çağırırlar gitmem, dogumgunlerine çağırırlar gitmem. Tahammül edemiyorum çünkü saçma muhabbetlere. Kendim çok mu üst seviyedeyim sanki. Değilim tabi ki ama işte...
Bu arada insanlardan bu kadar uzak durmak istiyorum ama; sokakta gezerken sokaktaki kedi köpeğe annemmm ponçiğim napıyosun sen iyi misin deyip mıncıklayıp kedi köpekle konuşuyorum. Sağlam delirdim galiba.
Bu arada herkesle merabalasirim kibar davranırım ama sadece hayatımın içine kimseyi almak istemiyorum. Bu durum ve ruh hali son 3 senedir böyle. Benim gibi olan var mı. Ya da tavsiyeniz var mı.
 
Evet, bu bir tercihtir ancak her tercihi insan bilinçli veremez.
Bu durumdan anlattığınıza göre rahatsızlık duyuyorsunuz.
Elinizde olmadan da kaçıyor olabilirsiniz.
Profesyonel bir destek almayı deneyebilirsiniz. Yardımı çok dokunacaktır.

Sorun kaçtığın kişilerde olabilir ihtimalini demek isterdim ama anne ve sevgilinde de durum böyleyse, durum senden kaynaklanıyor gibi.

Kendini deli gibi görme sakın ancak bu sende dert ettiğine göre sosyal çevrene de zarar veriyormuş havası verdi bana.
 
Nasıl huzurlu hissediyorsanız öyle devam edin hayatınıza, geçici bir süreç de olabilir zaten öyleyse bir süre sonra sıkılır sosyalleşmeye istekli olursunuz.Haddim olmayarak sormak istiyorum insanlarla ilgili olumsuz yaşantılarınız mı oldu, böyle durumlarda insan içine kapanır, zarar görmemek, kötü hissetmemek için insanlardan izole olmak ister.Bir nevi detoks.Biraz kırılgan ve nahif bir insanmışsınız gibi hissettim yazdıklarınızı okuyunca, sevdim sizi :)
 
Çağımızın genel durumu bu şekilde,tahammülsüzlük yapabilecek bişey yok bu konuda. Bende sevmem bir kaç kişi haricinde kimseyle görüşmeyi çünkü samimi bulmuyorum,tahammül edemiyorum kimseye. Bundan rahatsızlık duymayın kendi halinizle mutlu olmaya bakın ne kadar az insan o kadar çok huzur..
 
Valla çok doğru yoldasınız demeye geldim İnsanlara ne kadar yakın olursanız samimiyetiniz ne kadar artarsa üzülme sinir olma ihtimaliniz artar. Bir de burda konu açıyorlar yalnızlıktan bıkmakla ilgili yalnızlıklarına üzülüyorlar ben üzülüyorum onlara. İnsan yalnız kalabilmeli yalnızlıktan sıkılmak tuhaf geliyor belki yalnızlığı sevdiğimden bilemiyorum ama yalnız kalabilen insan güçlü insandır bence kimseye ihtiyaç duymadan hayatını idame ettirebilir. Sizi de güçlü gördüm ben ne istediğini bilen karakteri oturmuş olgun bir insansınız
 
Aynen ben de öyleyim, kendi kendime kalabildiğim zamanlar o kadar iyi geliyor ki en yakın arkadaşımla bile aylardır görüşemedim Tabi bunda yerli yersiz konuşmalarının da payı büyük, hayvanlar o kadar masum ki hep onlarla bir de eşimle olsam yetiyor bana
 
Teşekkür ederim :) evet kırılgan biriyim. Eskiden hep insanları gözümde büyütür kendimi aşağıda görürdüm. Zamanla bu durum değişti. 30 yaşından sonra böyle oldum aslında. :)
 
Ben de yalnızlığı çok seviyorum işte. Ama asosyal kesinlikle değilim. Insanlarla konuşurum. Tanimadigim insanla bile konuşurum. Otobuste bir teyzeyle yol boyu konusabilirim. Ya da cafede yan masamda oturan kadına tshirtunu nerden aldin diye sorabilirim. Ama insanları hayatıma almayı hiç sevmiyorum. 7/24 bir dostum olSun hep Beni arasın fln hiç sevmiyorum bunalıyorum.
 

Bence bu karakter.Ben de öyle bir insanım.Hiçbir insanla aşırı yakın olup her gün konuşmaya bayılmadım.Bir noktadan sonra sevgilim olan insanlarla konuşmak bile yorucu gelirdi hatta.
Burada ''ee mutluysanız sorun yok ??'' diyenlere bakmayın.Sürekli insanlara bu durumu açıklamak zorunda kalmak yorucu,biliyorum.''Beni neden dün aramadın '' diye trip yemek sıkıcı geliyor bir noktadan sonra.Arkadaşlık ilişkisi ayrı ama ilişki için korkunç bir şey,bir noktadan sonra ''bugün konuşmak istemiyorum pek '' demeniz bile göze batıyor.
 
var ben zaman zaman duzeliyorum bi anneme gideyimde 2 insan goreyim orda diyorum gorunce aklima geliyo ne kadar sıkıldığım geri evime geliyorum geçmiyo anlayacağınız
muhtemelen beyninizde ruhunuzda yorgun benim gibi
 
Kesinlikle. Insanlar normal karşılamiyor genelde. Bir arkadaşım onun evinde kalmadım diye küsmüştü mesela :)) kalamam yani niye kalayım ki dışarda kahvemizi içeriz sonra herkes kendi evine gitsin. Baska bir arkadaşım da beni kuaförüne götürür müsün iyi kuaför bulamıyorum dedi. Götürdüm. Şimdi her boya zamanında kuaföre gidelim mi diyor. Bana ne yani git kendin. :)) Arkadaşlık iliskisi değil de arkadaşların sürekli bir beklenti içinde olması, sürekli ördek ailesi gibi herşeyi beraber yapma modu beni daha cok sinir ediyor.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…