Merhabalar, aşırı vefalı bir insanım. Biri ile samimi oldu isem onunla üç beş kere aynı evde bulundu İsem, onunla ekmeğimi ve sırrımı paylaştı isem çok değer veririm. Değer veriyorum, vefalıyim dediğim her gün arayıp zırt pırt görüşelim demem. O konuda ayarsız yüzsüz değilim. O insanı özel bir yere koyarım.
Gelelim konuma. Tayinimin olduğu yerde bir yıldır karşı komşum ile tanıştım. ikimizin de yaşantısı aynı, ikimizde eşlerden yana dertliyiz. (Eslerle Gürültü, kavga yüzünden ister istemez şahit de olduk, gizlemedik) Sahuru birlikte yapardık eşler nöbette iken. Birlikte çocukları alır çıkardık. Çok çok iyiydik. Ben ayrılınca eş kişisi o evden çıkmadı ve ben gitmek zorunda kaldım. Sıkıntılarimizi da biliyordu. Hatta ona demedigi kalmadı. Konuştuğumuzda bugün eşini gördüm, nasılsın dedim ayaküstü konuştuk vs demwye başladı. Komşusu olabilir dedim. Sonra eşi de bizim davada şahitlik yapacakmış hiç kavga duymadık diye karşı taraf için. O kadar üzüldüm ki duyunca. Siz duydunuz ama gürültüyü neden saklıyorsunuz, şahit olmayjn o zaman. Hakkımı helal etmiyorum dedim. Tatlı tatlı canım zaten şahitliği de öylesine yapacak mahkemeyi etkilemez dedi. O kadar üzgünüm ki anlatamam. İnsanlar nasıl böyle ikiyüzlü olabiliyor? Bana bunu neden yaptılar ki???