İnsanların laflarından çok bunaldım

Normal yaşı kaç ki? Kimine bakıyorum benimle yaşıt bekar, üzülüyor karşıma düzgün biri çıkmadı evlenemedim diye, kimi de 30'u bile erken buluyor. Benim şu yaşa kadar sevgilim bile olmadı hiç, aramıyorum da kimseyi o yüzden erken veya geç diye düşünemiyorum
Kişiye göre değişir tabiki ama okuyan insanlar genelde 30'dan sonra ancak evleniyor
 
Aşağıda yazdığım mesajları okumadınız sanırım yüz vermediğim halde böyle oldu gereksiz samimiyet kurmadım hiçbir zaman

Aynı şeyleri sürekli ve farklı kişilerden duyunca insanız sonuçta bir yerde sıkılıyoruz ister istemez
Bence yüz verip vermemekle alakalı değil, tahminim yaş olarak senden biraz büyük kişiler bile olabilir bunları söyleyenler, evli ve yaş olarak büyükler ise seni küçük ve deneyimsiz görüp dur ben hallederim havasına girmişlerdir. Sıkma canını, biraz sert ve net konuşursan özel hayatına karışmaya çekinirler.
 
Merhabalar bu siteyi yeni keşfettim üyelik açtım derdimi anlatmak ve fikir almak için yardımcı olursanız çok sevinirim.

Ben 26 yaşındayım, 2 yıldır kamu kurumunda memur olarak çalışıyorum. Tek yaşıyorum, 2 yıl boyunca hep evden işe işten eve hayatım oldu öyle gezip tozmayı sosyalleşmeyi pek seven biri değilim. 2-3 ay öncesine kadar gayet mutluydum ama ne olduysa şu 3 ayda oldu, insanların hepsi sanki sözleşmişler gibi ne zaman evleneceksin, erkek arkadaşın var mı yoksa biz bulalım, niye bu kadar kendini kapatıyorsun, bak yaşın geçecek acele et diye üstüme geliyorlar. İlk başlarda hayırlısı diyip geçiyordum ama bu sözler arttıkça canım sıkılmaya başladı işe gitmek zulüm gelir oldu iyice. Bir işaret görseler hepsi bana görücü usulü birini bulmak için sıraya girecekler resmen çok bunaldım. Bir de iş yerindeki bekar erkekleri gösteriyorlar bak şu da bekar yaşı bilmem kaç falan diye. Kimseye de saygısızlık yapmak istemiyorum ama uygun bir dille istemediğimi, evlenmeyi düşünmediğimi söylememe rağmen ''niye düşünmüyorsun ki, bir sıkıntın mı var'' tarzı sorularla iyice darlıyorlar beni.

Ben bu insanlarla nasıl başa çıkacağım?
16 yaşında babamı kaybettim biz 8 kardeştik 3 ablam evli benden küçük 4 kardeşim daha vardı amcamlarin yanına İstanbula geldik en küçük kardeşim kalp hastasıydı okumama çalışmama izin vermedi amcamlar 26 yaşıma kadar direndim evlenmemek için kardeslerimi annemi yalnız bırakmak istemiyordum amcam ikide bir görücü getiriyordu annem kızıma kalmış o ne zaman isterse evlenir ben karışamam diyordu amcam eşi ve gelinleri sevgilisi var yada bir sorunu var diyip dedikodumu yapıyorlardı o kadar kötü olmuştum ki depresyona girmiştim özel bir hastanede psikiyatriye gittim sorunlarımı anlattım hayatımın şokunu yaşadım kadin bana dedi ki okumuyorsun çalışmıyorsun eee amcanlar haklı evlen git ne olmasını bekliyorsun okumayan çalışmayan 26 yaşında ki kızı kim ister ki dedi bana başımdan aşağıya sanki kaynar sular döküldü ruh gibi çıktım odasından saatlerce hastane parkında ağladım ve bu sefer kim isterse evlenecem dedim ve öylede oldu amcamlar bana bulmamisti kendisi beni görmüştü ben tanımıyordum eşimi istemeye geldiler içimde endiselerle korkularla kabul ettim şartsız şurtsuz on görüşme yapmadan pişman değilim eşimi seviyorum ama 12 yıllık evliyim 12 yılın 10 yılı bana zehir oldu kayinvalide görümce yüzünden konu sahibi acele etme kim ne derse desin kulağını tıka hayat senin hayatın kimsenin müdahil olmasına izin verme😊 bu arada hasta olan kardeşim kalp krizinden vefat etti evliligimin 1.yıl dönümünde😭
 
Ben de aynı durumdayım hatta bana biraz kendine bak, etek giy, gözlüğü çıkar lens tak makyaj yap kurumun erkekleri peşinden ayrilmaz diyorlar. Çalışmaya değil afedersin başka bir mesleği yapmaya geldim sanki. Biraz sert bir dille reddet. Düşünmüyorum su an diyip geç.
 
Merhabalar bu siteyi yeni keşfettim üyelik açtım derdimi anlatmak ve fikir almak için yardımcı olursanız çok sevinirim.

Ben 26 yaşındayım, 2 yıldır kamu kurumunda memur olarak çalışıyorum. Tek yaşıyorum, 2 yıl boyunca hep evden işe işten eve hayatım oldu öyle gezip tozmayı sosyalleşmeyi pek seven biri değilim. 2-3 ay öncesine kadar gayet mutluydum ama ne olduysa şu 3 ayda oldu, insanların hepsi sanki sözleşmişler gibi ne zaman evleneceksin, erkek arkadaşın var mı yoksa biz bulalım, niye bu kadar kendini kapatıyorsun, bak yaşın geçecek acele et diye üstüme geliyorlar. İlk başlarda hayırlısı diyip geçiyordum ama bu sözler arttıkça canım sıkılmaya başladı işe gitmek zulüm gelir oldu iyice. Bir işaret görseler hepsi bana görücü usulü birini bulmak için sıraya girecekler resmen çok bunaldım. Bir de iş yerindeki bekar erkekleri gösteriyorlar bak şu da bekar yaşı bilmem kaç falan diye. Kimseye de saygısızlık yapmak istemiyorum ama uygun bir dille istemediğimi, evlenmeyi düşünmediğimi söylememe rağmen ''niye düşünmüyorsun ki, bir sıkıntın mı var'' tarzı sorularla iyice darlıyorlar beni.

Ben bu insanlarla nasıl başa çıkacağım?
rahat olarak. ne zaman evleneceksin diyenlere bilmem kismet de, ne zaman evleneceksin diyenlere, aday buldunuz da hayir mi dedim de, o su adam var diyenlere, ben ela gozlu seviyorum de vs vs sen rahat olursan insanlar da rahat olur.
 
16 yaşında babamı kaybettim biz 8 kardeştik 3 ablam evli benden küçük 4 kardeşim daha vardı amcamlarin yanına İstanbula geldik en küçük kardeşim kalp hastasıydı okumama çalışmama izin vermedi amcamlar 26 yaşıma kadar direndim evlenmemek için kardeslerimi annemi yalnız bırakmak istemiyordum amcam ikide bir görücü getiriyordu annem kızıma kalmış o ne zaman isterse evlenir ben karışamam diyordu amcam eşi ve gelinleri sevgilisi var yada bir sorunu var diyip dedikodumu yapıyorlardı o kadar kötü olmuştum ki depresyona girmiştim özel bir hastanede psikiyatriye gittim sorunlarımı anlattım hayatımın şokunu yaşadım kadin bana dedi ki okumuyorsun çalışmıyorsun eee amcanlar haklı evlen git ne olmasını bekliyorsun okumayan çalışmayan 26 yaşında ki kızı kim ister ki dedi bana başımdan aşağıya sanki kaynar sular döküldü ruh gibi çıktım odasından saatlerce hastane parkında ağladım ve bu sefer kim isterse evlenecem dedim ve öylede oldu amcamlar bana bulmamisti kendisi beni görmüştü ben tanımıyordum eşimi istemeye geldiler içimde endiselerle korkularla kabul ettim şartsız şurtsuz on görüşme yapmadan pişman değilim eşimi seviyorum ama 12 yıllık evliyim 12 yılın 10 yılı bana zehir oldu kayinvalide görümce yüzünden konu sahibi acele etme kim ne derse desin kulağını tıka hayat senin hayatın kimsenin müdahil olmasına izin verme😊 bu arada hasta olan kardeşim kalp krizinden vefat etti evliligimin 1.yıl dönümünde😭
malpraktis konusu gibi olmus
 
Bende doğuda görev yapan bir sınıf öğretmeniyim bizim bölümde bekarsan batıya gitme şansın yok. Bu yüzden herkes ama herkes bir eş bul da batıya git diyor. Ben tersliyorum. Güzelce anlatmaktan anlamıyorlar
 
Back
X