İnsanların samimiyetine inanamaz oldum artık...

Yaşaya yaşaya gördüm ki ne zaman bi dağa güvensem hep kar yağdı...Ya da bana mı hep oylesi denkgeldi...
Ne varsa sadece cok eskiden tanıdıgım büyüklerde yaşlılarda var, sadece onlarda gördüm samimiyeti, onun harici hep yalanmış...

İşyerinden ayrıldım baska yere gectim ama nereye gideceğimi söylemedim...Orda çalışan zaman zaman dertleştiğim biri arkamdan ayda 1 kere hep aradı, görüşelim konuşalım dedi sürekli olarak bıkmadan usanmadan unutmadan...Uzun zaman sonra aradım soyledim nereye gittiğimi, görüşelim dedim, birdaha ne aradı ne sordu..Meğer tek derdi nereye gittiğimi öğrenmekmiş...

Halamın her işine koştum, alışverişlerini yaptım, evindeki işlerini vs, kendisi hep çağırdı gel yemek ye vs sürekli iyiyiz sanıyordum...O cagırdı diye evine yazın gittim hem oturduk hem yardım ettim ama ne oldu gitti beni babama şikayet etti...Ben yemek yediğim tabagı yıkamamışım ki yalan....

Kız arkadaşım aşk acıları çekerken can havliyle beni arardı, taktik vere vere bende kalmadı, evde ağlar yanıma gelirdi, haline acır elimden gelen desteği verirdim, ağırdan al kendini parçalama biraz o merak etsin vs saatlerce derdini dinledim...En son peşinde kostugu adamı nihayet evliliğe ikna etmiş ama ne oldu düğüne bile çağrılmadım hem de hiç sebepsiz...

Yeni bi iş bulmustum, oraya baslayacak biri daha vardı ortam nasıl iyi mi falan diye sordum...O benden daha iyi biliyordu orayı...Sorma gafletinde bulunmusum, gitmiş hemen ordaki yoneticiye soylemiş...Büyük kabahat olmuş ortam nasıl diye sormam fırca yedim vazgectim her seyden...

Karşıma hep düşman gibi bakan tipler çıkıyor her seyi iyi niyetle yapmama rağmen...

Bazen diyorum çekip gitsem herkesi herseyi unıtsam ama nereye?

İnsan neye, kime güveneceğini şaşırıyor artık. Ne biçim bir dünyada yaşar olduk yalnjz değilsiniz. Birçoğumuz yaşıyoruz bunları artık, malesef.

Bende de var aynı durum. Ağzımdan çıkan her söze pişman oluyorum ilerde kullanırlar mı bir sıkıntı yaratır mı diye. Birbirine sebepsiz yere düşman olan o kadar çok insan var ki nedenini bile anlamıyorum.

Kimseye güvenilmiyor artık, yalnızlıktan keyif almak kimseye ihtiyaç duymamak gerek

Yaşınız kaç bilmiyorum ama zaman geçtikçe kimseye güvenemez oluyor insan. Hayatınıza minimum sayıda insan hatta hiç yeni insan almamaya başlıyorsunuz. Son zamanlarda yeni arkadaş edinmedim mesela, işyerinde yada farklı ortamlarda konuştuklarım olsa bile arkadaşlığımı ilerletmiyorum kimseyle. Çünkü samimiyetlerine pek inanmıyorum ve güvenilir de gelmiyor artık kimse insanlara. Siz de yeni başlamışsınız bunu anlamaya, yalnızlığı sevmeye başlayacaksınız. Belki bir iki dost oluyor, onlara bile her şey tamamen anlatılamıyor. Aile ve eşle insan paylaşıyor bir sıkıntısı falan oldukça, gerisi boş yani.

Hayatıma çok insan sokmam hep az öz olsun diyenlerden oldum. Geçenlerde günlerce derdini,kocasının işsizlik sıkıntısını,kaynanası,görümcesi şusunu,busunu dinleyip moral verdiğim arkadaşıma bi ailevi sıkıntımdan bahsettim. Acaba ne olur vs derken direkt "en kötüsüne kendini hazırla kesin korktuğun olacak" dedi. şok oldum. sonra sonra aramaları,mesajları azalınca sosyal medya hesapları sağolsun gerçekleri gördüm.dinleyip moral verdiğim sıkıntıları bir bir düzelmiş hayatı düze çıkmış,bendenize gerek kalmamış. En büyük darbeleri hep ailemden yediğim için yabancıları hep mesafeli oldum. Seçtim eledim ama yok insanoğlu hep aynıymış. En güzeli yalnızlık benden bana hiç zarar yok çünkü

Cileklivanilinn .!.:

Bende de var aynı durum. Ağzımdan çıkan her söze pişman oluyorum ilerde kullanırlar mı bir sıkıntı yaratır mı diye. Birbirine sebepsiz yere düşman olan o kadar çok insan var ki nedenini bile anlamıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Hadi ya size de mi oluyor? Bende mi bi sorun var diyordum

illedeben .!.:

Yaşınız kaç bilmiyorum ama zaman geçtikçe kimseye güvenemez oluyor insan. Hayatınıza minimum sayıda insan hatta hiç yeni insan almamaya başlıyorsunuz. Son zamanlarda yeni arkadaş edinmedim mesela, işyerinde yada farklı ortamlarda konuştuklarım olsa bile arkadaşlığımı ilerletmiyorum kimseyle. Çünkü samimiyetlerine pek inanmıyorum ve güvenilir de gelmiyor artık kimse insanlara. Siz de yeni başlamışsınız bunu anlamaya, yalnızlığı sevmeye başlayacaksınız. Belki bir iki dost oluyor, onlara bile her şey tamamen anlatılamıyor. Aile ve eşle insan paylaşıyor bir sıkıntısı falan oldukça, gerisi boş yani.

Genişletmek için tıkla...

Malesef eş te yok

zirilti34 .!.:

Hayatıma çok insan sokmam hep az öz olsun diyenlerden oldum. Geçenlerde günlerce derdini,kocasının işsizlik sıkıntısını,kaynanası,görümcesi şusunu,busunu dinleyip moral verdiğim arkadaşıma bi ailevi sıkıntımdan bahsettim. Acaba ne olur vs derken direkt "en kötüsüne kendini hazırla kesin korktuğun olacak" dedi. şok oldum. sonra sonra aramaları,mesajları azalınca sosyal medya hesapları sağolsun gerçekleri gördüm.dinleyip moral verdiğim sıkıntıları bir bir düzelmiş hayatı düze çıkmış,bendenize gerek kalmamış. En büyük darbeleri hep ailemden yediğim için yabancıları hep mesafeli oldum. Seçtim eledim ama yok insanoğlu hep aynıymış. En güzeli yalnızlık benden bana hiç zarar yok çünkü

Genişletmek için tıkla...

Aynen ben de derdimi anlattıgımda "hayırlısı" lafı...
Bi ara kötü dönemimde zamanında sürekli benle olmak isteyenler, yüzüme karşı kendi hallerine şükredip sevinmişlerdi...hepsini cıkardım hayatımdan

Benim is yerimden cok samimi bi erkek arkadasim vardi. yedigimiz ictigimiz ayri gitmez. Sinemalar tiyatrolar yemekler kahvaltilar sehir disi hatta yurt disi gezmeler. Etkinliklerimizin yüzde 80ine benim esim de dahil. Is durumu uymazsa veya baska bir plan varsa gelmez yoksa hep birlikte neler yaptik ne kahkahalar attik.

Cocuk gorucu usulu bi kızla tanistirildi. Selam alip vermeyi kesti. Tabi ki önceligi degisebilir, kiz rahatsiz olmus olabilir ki dedigim gibi cogunluk esim de yanımızda olur. Rahatsiz olacak bir durum asla yok. Ki olsa bile ayni is yerinde selam vermemek abes bir durum.

Ne ögrendim? Samimiyiz dedigim adamla samimi falan degilmisiz. Bosluktaymis sıkılıyormus. Hepsi bu. Cocukluktan gelen arkadasliklarim haric herkese mesafeliyim artik. Biraz paranoyaya bagliyorum ama hayirlisi.

İnan bunu yaşamayan yoktur, son 2 yıldır hiç arkdşım yok, samimi olduklarım ile bile mesafe koydum çünkü ailem beni psikolojik olarak çok yordu hala da yoruyor onlara karşı bile mesafeliyim... Yıllardır yalnızım hiç sıkılmam bişeylerle meşgul oluyorum, günler zaten çok hızlı geçiyor, milletin eşi, kaynana görümce o bu sorunlarını dinlemiyorum artık... Bahçeli bir evdeyim, açıyorum radyo Amaaan sende... Arayan beni arasın bundan sonra... Tek dileğim Allah kimseye muhtaç etmesin...

Şu hayatta öğrendiğim tek şey kimsenin seni tam olarak anlamayacağı ve kimseye güvenip içini açmamamak. Çok yakın arkadaşım aile problemlerimi bilirdi anlatırdım aramız kötü olunca beni oradan vurdu hemen hala atamam içimden.

Insanlarin kendileri talep etmedikçe her sıkıntılarına koşma. Yapamayacagin seni zorlayacak şeyleri oldurmak için çaba sarf etme. Gücün neye yetiyorsa ve aman kırılmasın düşüncesi ile değil kendin içinden geliyorsa yap. Asla kimseye akraba dahi olsa sır verme. Insanlardan beklenti içerisine girme ve kimsenin sevgisine ilgisine minnet etme. Çok beklenti herşeye fazla anlam yuklemek hayal kırıklığı getirir. Seni sen olduğun için seven insanlar zaten belli eder kendini o zaman. Uzak duranlarin da menfaatlerine yaramamissin demektir. Bu skilde hic yaninda olmayanlari kaybetmiste olmazsin. Mesafe her zaman iyidir

İnsan ilişkileri her zaman karışık. Herkes güvenilir değil, herkes sağlam arkadaş değil, herkes yardımınıza koşmaz evet. Ama belli bir yaşa gelmiş insanların bir tane bile dostu olmamasını anlayamıyorum. Herkes kötü, bir tek biz mi iyiyiz?

Hayatınıza doğru insanları alamıyor olabilirsiniz, yanlış tercihler yapıyor olabilirsiniz. İnsanları doğru değerlendiremiyor olabilirsiniz. Belki kendinizi bu yönde geliştirmeniz gerekiyordur.

Ben insan insanıyım. Kalabalık, arkadaş, çevrem dolu olsun severim. Herkesle samimiyet derecem farklı, herkesi en yakınıma almam. Ama en yakınıma aldıklarımdan da bir kez olsun pişman olmadım. Gerçek manada dostum dediğim iki kişi her şeyimi bilir, gerçekten her şeyimi bilir. Bütün başarısızlıklarımı, zaaflarımı, hatalarımı, zayıflıklarımı. Onaylamadıkları, onlara göre yanlış bir şey yapsam bile yanımdadırlar, bir şey olduğunda yine onlara koşarım. Keza onlar da öyle, tek taraflı değil. En sert birbirimizi eleştiririz, kızarız, azarlarız. Ama alınmayız.

Çok yakın arkadaşım dediğim dört beş kişi var. Ötekiler kadar en özelimi bilmeseler de yine bayağı bir şey bilirler. Onlar da bana gelir anlatır. Birinin boşanma sürecini beraber atlattık, birinin hastalık sürecini, birinin eşi ve oğluyla olan sorunlarını, diğerinin ev iş dertlerini, benim dertlerimi...

Dostlarımla, arkadaşlarımla karşılıklı yaptığımız iyilikleri, birbirimizin yardımına koşmaları, jestleri, sürprizleri yazsam sayfalar yetmez.

Hayatımda bu insanlar varken ben "iyi insan kalmamış, herkes kötü, kimseden dost olmaz" demem, diyemem. Sadece "herkesten dost olmaz" diyebilirim. O kişiyi bulursanız da hayatınız çok güzelleşiyor.

Eğer hep benzer şeyleri yaşıyorsanız şu noktada belki biraz objektif olarak kendinizi incelemeniz gerekiyordur. Bunu yapabilecek tek kişi sizsiniz. Belki karşınızdakilerden beklentileriniz fazla veya değişik, belki sert bir insansınız, belki çok üstüne düşen bir insansınız veya tam tersi umursamayan bir yapınız var, belki soğuk duruyorsunuz, belki konuşma tarzınızda bir şey vardır, belki yaşadıklarınızın etkisiyle önyargılı yaklaşıyorsunuzdur...

Forumda arkadaşlık konuları açıldığında hep aynı şeyler oluyor çünkü, "canım düzgün insan kalmamış". E bu dünyada herkes kötü, herkes içten pazarlıklı, herkes fitneci, herkes fesat, herkes arkadan vuran insan da bir tek biz mi düzgünüz? Bu şu ana kadar karşınıza çıkan kişilerle ilgili, belki bir yerde bir şeyi değiştirebilirseniz güzel arkadaşlıklar edineceksiniz.

vesikaliyarim .!.:

Yaşaya yaşaya gördüm ki ne zaman bi dağa güvensem hep kar yağdı...Ya da bana mı hep oylesi denkgeldi...
Ne varsa sadece cok eskiden tanıdıgım büyüklerde yaşlılarda var, sadece onlarda gördüm samimiyeti, onun harici hep yalanmış...

İşyerinden ayrıldım baska yere gectim ama nereye gideceğimi söylemedim...Orda çalışan zaman zaman dertleştiğim biri arkamdan ayda 1 kere hep aradı, görüşelim konuşalım dedi sürekli olarak bıkmadan usanmadan unutmadan...Uzun zaman sonra aradım soyledim nereye gittiğimi, görüşelim dedim, birdaha ne aradı ne sordu..Meğer tek derdi nereye gittiğimi öğrenmekmiş...

Halamın her işine koştum, alışverişlerini yaptım, evindeki işlerini vs, kendisi hep çağırdı gel yemek ye vs sürekli iyiyiz sanıyordum...O cagırdı diye evine yazın gittim hem oturduk hem yardım ettim ama ne oldu gitti beni babama şikayet etti...Ben yemek yediğim tabagı yıkamamışım ki yalan....

Kız arkadaşım aşk acıları çekerken can havliyle beni arardı, taktik vere vere bende kalmadı, evde ağlar yanıma gelirdi, haline acır elimden gelen desteği verirdim, ağırdan al kendini parçalama biraz o merak etsin vs saatlerce derdini dinledim...En son peşinde kostugu adamı nihayet evliliğe ikna etmiş ama ne oldu düğüne bile çağrılmadım hem de hiç sebepsiz...

Yeni bi iş bulmustum, oraya baslayacak biri daha vardı ortam nasıl iyi mi falan diye sordum...O benden daha iyi biliyordu orayı...Sorma gafletinde bulunmusum, gitmiş hemen ordaki yoneticiye soylemiş...Büyük kabahat olmuş ortam nasıl diye sormam fırca yedim vazgectim her seyden...

Karşıma hep düşman gibi bakan tipler çıkıyor her seyi iyi niyetle yapmama rağmen...

Bazen diyorum çekip gitsem herkesi herseyi unıtsam ama nereye?

Genişletmek için tıkla...

Inanmayin zaten
Kimseye de sizi kırmasına izin verecek kadar koz vermeyin
Geçmişte ki tecrübeler bugünümü inşaa etti
Kolay kolay uzemezler artık beni

Benimde başıma geldi. En iyisi kimse ile dertlesmemek. Umursammak. Seni olduğun gibi sevenlere hayhay gidene baybay. Sonu gelmiyor çünkü. Kime iyilik ettiysem sırtımdan bıçakladı :)

zeysmother .!.:

Inanmayin zaten
Kimseye de sizi kırmasına izin verecek kadar koz vermeyin
Geçmişte ki tecrübeler bugünümü inşaa etti
Kolay kolay uzemezler artık beni

Genişletmek için tıkla...

Birine bişey anlatınca, hemen koz olarak anında döndürüp başıma kaktıgı andaki hissettiğim duygular hem iğrenç hem üzücü...Nasıl bir kötülük bu bazen inanamıyorum...Benim vicdanım el vermez bana derdini anlatan insana kalkıp bunu sokmayı mesela...Yapamam...

Geçenlerde biriyle babamın bana yaptıgı bi haksızlık hakkında dertleştim, mağdur gördü bana hak verdi falan, daha ertesi gün bana o anlattıgımı anında kullandı....

Artık tüm dertleri içine atacakmışsın onu da anladım

Aybush .!.:

Benimde başıma geldi. En iyisi kimse ile dertlesmemek. Umursammak. Seni olduğun gibi sevenlere hayhay gidene baybay. Sonu gelmiyor çünkü. Kime iyilik ettiysem sırtımdan bıçakladı :)

Genişletmek için tıkla...

Biri bana iyilik ettiyse ben hiç unutmazken, iyilik ettiklerimin hepsi beni de bıcakladı ...Bu nasıl bir şey ?