Dayanamıyorum artık. Bir insanı hayatta hiç kimse sevmez mi? Annemle babam bile zorunluluktan seviyorlar,evlatları olduğum için. Beni arayacak,merak edecek bir tane arkadaşım yok. Bir kahve içmeye çıkabilecek,derdimi anlatınca beni anlayacak kimsem yok
İlkokuldan beridir hiç arkadaşım olmadı,ben var zannettim ama onlar benimle para için arkadaşlık ediyormuş. Varlıklı bir ailenin kızıyım. Arkadaşlarımda olmayan yiyecek,içecekler,kalemler,defterler bende olurdu bende arkadaşlarım istiyor kırmayayım diye hep dağıtırdım. Büyüdüm yine aynı, birini sevdim evlendim ailemin parası için yanımda durduğunu anlayıp ailemin desteğini reddettiğim an dava açtı,boşandık. Ailem arkadaşlarımı,eski eşimi bana parayla oyuncak almış gibi görüyorlarmış öyle söylediler. Dayanamıyorum artık olmayan özgüvenimi iyice kaybettim. Arkadaşım olsun,sevgilim olsun mutlu olayım istiyorum ama olmuyor. Kendimden nefret ediyorum iyice. Okulumu bitirip işe girdim maddi olarak kendimi idare ediyorum ama yine kimsem yok. Aile bireylerimde aile evinde sığıntısın,kimseyi de bulamıyorsun diyorlar. Arkadaşlarım her ay bir sevgili değiştiriyor benim yıllardır konuştuğum kimse bile yok. Sosyal medyadan istek gelmez, çevremde olmayınca kimseyi bulamıyorum tabi
Lütfen bana tavsiyelerde bulunun. Nasıl kurtulurum bu çıkmazlardan psikolojik olarak çökmüş durumdayım
Son çare buraya yazdım
