Bu arada ben 16 yasimdan beri calistim.
Babam ( Alah rahmet etsin ) bir kurus bile veren baba degildi ve iyikide vermemis, herseyimi kendi kazancimla yaptim.
Ehliyet icin dondurmacida calistim, ehliyet parami topladim, o kadar tatliydiki o kazandigim para.
Sonra üniversiteye gittim aksamlari calistim, aksam eve geldikten sonrada ders calisirdim.
O zaman ne güzeldi, ne internet vardi nede bu kadar cok tv kanallari. Hayat sanki daha güzeldi.
Neyse demek istedigim herseyimi kendim karsiladim, hatta evlenirken bile ne annemler nede esimin ailesi bir kurus yardim etmeden yuvamizi kurduk.
O kadar güzelki kendi parani kazanmak, kimseye muhtac olmamak, bunlarin neticesinde cok güzel bir yasantim oldu.
Kimse bana birsey diyemedi ve diyemezde cünkü hic bir haklari yoktu üzerimde...
Ve ilk arabami yine kendim aldim. Simdi düsünüyorumda, cok zor zamanlardi, ama cokda güzeldi, cünkü ben hep hayatin icindeydim, bos vakit gecirmedim.
Her isi yaptim, her zaman merak ederekten en iyisni yapmaya calistim, bir gün bile kendime acimadim, yeterki hedefime ulasayim dedim.
Cünkü biliyordumki calisan her zaman güclüdür.
Onun icin kardesim sana tavsiyem orayi begenmediysen bile pes etme illaki sevdigin begendigin bir yer cikar ve sonuna kadar özveriyle calis, bosa gitmez emin ol, cünkü her patron iyi bir elemana muhtactir.