Isimi meslegimi birakip yasamadigim hayati yasamak

Neden yargılayalım sizi hele ben asla 🙊🙈home office calısıp iyi jazandıgım işimi bırakmıs bir insanım, dolayısıyla insanın hayallerini denemesi gerek. Olumlu ya da olumsuz olur ama denemek lazım. Ücretsiz izini 2 yıl alabiliyorsunuz diye biliyorum. Bu sürenin keyfini cıkarın sonrasında istediğinizi yaparsınız.
 
bende sorgular oldum çalışmak için mi geldim bu dünya ya diye,
işim çok ama çok stresli acaba bugün ne yaşıcam şeklinde geçiyor günlerim, aynı meslekte 11. yılım,
doğum iznim harici ara vermedim hiç, yıllık izinlerimi bile yıl içerisinde bitiremiyorum, 5 gün izin bile burnumdan geliyor sorunlar birikiyor, ki 5 istesem 3 güne izin verildiğinde minnet eder hale geldim maalesef...
daha bugün hayalini kurdum, tüm borçlarım bitmiş, bahçesini ekip keyfinin sürebileceğim bir evim var birikimim var, bir taraftan da bir şeyler üretip işe yarıyorum yok ya diyorum rahat bir işimde olsun diyorum, işsizliği de düşünemiyorum ama bu çalışma hayatı beni çok yordu,
ücretsiz izin gibi bir şansınız var ve bu süreçte kendinizi iyi dinlemelisiniz,
hayatta mutluluklar diliyorum,
Büyük bir sehirde yasıyorsanız hayat cok pahalı zaten. Hele bir de ev araba gbi bir borca girdiyseniz sistem sizi zaten içine cekmiştir de cekmiştir. Benim de sizin gbi hayallerim var aslında ama sistemi terk etmeyince sanki daha cok içine cekiyor bizi =) karamsarlıgımı af buyurun okuyunca yazmak istedim sadece 🙈
 
bende aynı şeylerı düşünuyorum ama bu devrıde atanmak kolay değil.2 yıl ücretsıze ayrıldım çok dolu dolu geçti anlamadım bıle ama işe gıdenlerı gordukçe iç çekmıyor değildim..şuan hamıle kalsam yıne ayrılırım ücretsize.
 
A asianzade bi insanın vücudu yıllarca çalışmaya alışınca işten çıktıktan sonra yapamıyor. Ablam ameliyat oldu burnundan 2 3 haftadır rapor kullanıyor. Çok sıkılmış :) ya sizde de öyle olursa ne olacak?
 
Öncelikle mesleğinizin sosyalleşmenize engel olacak bir yanı olduğunu düşünmüyorum, çünkü mesleğiniz sayesinde bir çok insanla tanışacak ve de dostluklar kuracaksınız. Elbette maddi açıdan hiç bir sıkıntı olmayacaksa alıp başınızı gidebilir, her yeri gezebilirsiniz. ANCAK böyle bir şey yapmak için gerekli maddi desteği kimden alacaksınız? Ben kendim için değil çocuklarım için yaşıyorum diyerek sürekli size destek çıkan babanızın emeklerinin sefasını mı süreceksiniz yoksa ben bu hayata A asianzade rahat etsin diye geldim, yıllarca okudum, çalıştım ve hala çalışıyorum yeter ki A asianzade mutlu olsun her istediğini yapsın diyen kocanızın emeklerini mi yiyeceksiniz?
Kimse kusura bakmasın ama buradaki tek sorun sizin tembel olup sırtınızı başkalarına dayayarak sosyal medyada görülen zengin yaşamlarına özenmenizdir. Eğer gerçekten isterseniz, çalışırken sosyal ortam da oluşturursunuz ayrıca tatili en çok olan mesleklerden birini yaptığınız için bol bol gezebilirsiniz ve de en önemlisi KENDİ EMEĞİNİZİ YERSİNİZ.
 
Büyükihtimalle kadrolu öğretmensin
Benim hikaye tam tersi
Okul +yüksek lisans kpss atanma olmadı evlilik çocuk sonra yine kpss ile büyüyen çocuklu hayat atanırsam daha sosyal ve kendime güvenim olacak diye düşünüyorum evlendikten sonra evde kala kala insan enerjisini kaybediyor yani ne tam ev hanımı olabiliyorum ne de iş kadını oldum arafta kaldım gibi ikinci üçüncü üniversite de cabası maddi durumumuz iyi arabam var gezecek gidecek kimse yok
 
Yani işi bırakınca evde pineklemeyecek, gerçekten hayallerinize kavuşacaksanız bırakın derim. İş çalışmak insanı dinç tutuyor. Canlı tutuyor sosyal bi ortam sağlıyor. İşi bıraktınız diyelim sizin kafanızda kültür düzeyinizde arkadaş bulmak kolay mı? Söyleyeyim hayır asla değil sizin anlaşabileceğiniz kadınlar çalışıyor mesela. Sonra çocuklarımla ilgileneyim diyorsunuz çocuklara ilgi güzel evet ama bi yaştan sonra okul var, küçüklüğünde de kreşe vermeniz daha sağlıklı (siz daha iyi bilirsiniz) evde az duracaklar yani.

Bence siz işinizi değil “çalıştığınız yeri” sevmiyorsunuz. Öğretmenlik bırakılacak sevilmeyecek hayatı kısıtlayan bir meslek asla değil
 
Hayır, çalışmayınca nolcak anlamadı .
Hani sürekli anılar biriktiren gezmediği yer kalmayan çok çevresi olan özgür istediği gibi yaşayanlar insanlar nası yaşıyor biliyor musunuz? mutlaka çalışıyorlar, hatta işlerini en iyi yapan en başarılı insanlar.

Hayatın tek bir yönünde değil her yönünde tatmin sağlamışlar çünkü karakterleri öyle ve kendilerini mutlu edebiliyorlar durum ne olursa olsun.
Sizin gibi ay çok yoruldum demiyorlar. önce işte en iyi yayınları yapıp övgü alıyorlar. evde ev işiyle uğraşıyorlar akşamüstü iş kurmayı planladıkları arkadaşıyla kahve içiyolar akşam dışarı çıkıyorlar bazı işsiz arkadaşlarıyla gülmek eğlenmekten ölüp gelip 4 te uyuyup sabah 8 de işte oluyorlar. Haftasonuna yurt dışına plan yapıyorlar (Çok sağlam fikirli özgür çok kişinin hayatına yön vermiş bir arkadaşım)

Siz daha burda bir arkadaşın dediği gibi çalışırken eğlenemiyorsunuz? İşten ayrılınca nasıl arkadaş bulcaksınız? Boş oturup dönersiniz yine. Önce öğrencilerinizle anlaşın işinizi sevin pozitif olun.Önce kendinizi özgür bırakın. İşte de özgür olun.Sonra iş çıkışında gezersiniz, çocuklarla vakit geçirirsiniz, haftasonu eş-dostla her planı yaparsınız.

Mesela ben aktif olduğum dönemlerde elime hiç telefon almazdım telefona bakmayınva her şeye zaman kalıyor merak etmeyin. İnsanın içinde bitiyor her şey
Not:çocuk durumlarını bilemem
 
Konuyu acmak icin cok dusundum.Daha dogrusu en dogru sekilde anlatmak icin kivrandim cunku ne oylesine yazilmis birsey ne de kolay olmayacak.
7 senelik evliyim nisanlilik doneminden itibaren de ogretmenim.suan bir bebegim daha olunca evde kalip kendimi daha iyi dinledim isimi birakmaya karar verdim.ogretmenlik hayalimdeki meslekti hala cok seviyorum.ama calisma ortami,idare,veli,ogrenci kiskacindasin.calisma saatlerin ne kadar yogun gorunmese de gunu en dolu dolu gecen mesleklerden biri.neyse benim sıkıntım daha once aklimdan cok gecirip cesaret edemedigim bu isi birakmak.aileme karsi mahcup olmamak icin vs. birakamiyordum ama ise hep ayaklarim geri geri gittim.kac sene oldu ise giderken hic mutlu uyanamadim.2.cocugum olduktan sonra da farkettim ki ömür geciyor.giden zaman geri gelmiyor.yasla birlikte enerjimiz de kalmiyor.aldigin para bunu karsilamiyor bile.gelsin saglik sorunlari gitsin hastaliklar.artik emekliligi bekle dur.peki ya sonra?
Elalem ne der felsefesini hayatinin tam merkezine almis,kizlarini psikolojik baskiyla buyutmus,evlenince "kocanla gezersin",evlenip coluk cocuga karisinca da "nereye gezeceksin,cocugun var" diyen bir aileye sahibim.her zaman sukrediyorum maddi acidan hic bunaltmadilar beni.ama bi yandan ozgur ruhlu olmamam icin onume hep bir tas koydular.kolumu kanadimi bilerek yada bilmeyerek kirdilar.simdi hadi uc diyorlar ve bunu yapmam icin kanatlara ihtiyacim oldugunu bilmiyorlar.Yani ben kendime guvenmiyorum.Asosyalim.Kimseyi de bu vakitten sonra suclayamam.Zaten birsey de degismiyor.Yas da yolu yarilayinca insan daha fazla sorgulamaya basliyor.Hayatta tatli bir ani biriktiremedikten sonra yillarca ailemi memnun etmek,eve fazladan bes kurus daha fazla getirmek icin buna katlanmaya deger mi bilmiyorum.Maddi durumum evimde yardimcilarim olacak kadar tabi ki cok iyi degil ama Allaha sukur esim de iyi bir ise sahip.Babam bana maddi acidan destek olacaktir bunu biliyorum.Ben isi birakip biraz ozgur ruhunu elime almak biraz yasayamadiklarimi yasamak,gidip gormedigim yerleri gormek,agiz dolusu kahkahalara bogulmak,biraz evimin kadini olmak,cocuklarimla ilgilenmek,arkadaslar edinmek,biraz nefes almak istiyorum.Daha beklersem bunun icin de gec kalmaktan korkuyorum.

Suan bebegim biraz buyuyene kadar ucretsiz izin alip bunu denemek istiyorum.Bu dusunceyi kafama koyunca da birdaha o ise yeniden donmek zulum gibi geliyor.Ne dersiniz?Biraz fikir almak istedim sizden de.ama lutfen yargilamayi dusunen olursa once hic kendi hayatini yasayamamis birini dusunsun.yine bu hayata devam mi ederdi.yoksa hayallerinin pesinden mi giderdi.Bu gidisle hem kendi hayatim,hem esim,hem cocuklarim avuclarimin arasindan kayip gidecek.Cunku mutlu kadin mutlu aile demek.
bende tam tersıne çocuk olunca atanmaya karar verdım 😁
 
bende önceden sizin gibi düşünüyordum 10 yıldır kamuda çalışıyorum bu arada, hiç mutlu değildim işimden, ortamlar insanlar filan zaman zaman çok mutsuz oluyordum ama şimdi ilk çocuğum oldu, analık iznimi kullandım filan o dönemde evde o kadar sıkıldım ki, tamam tabiki çocukla vakit geçirmek paha biçilemez, onlar apayrı ama bir yerden sonra onunla da kaliteli vakit geçiremiyor insan evde işler bitmiyor, ona yeterince zaman ayıramıyorsun filan, neyse tekrar işe döndüm ve iyiki çok şükür çalışıyorum diyorum, yoksa biraz daha evde kalamazdım, şimdi biraz çalışıp tekrar ücretsiz izin almayı düşünüyorum bakalım, size tavsiyem ücretsiz izin tabiki alın, ama hayaller hayatları yaşayarak görün, hiç de öyle hayal edildiği gibi olmuyor, ücretsiz izindeyken de kesin kararınızı verirsiniz zaten
 
bende senın gibiyim
rabbimden 2.bir bebek istiyorum ki artık iş arkadasımın kaprisini çekmekten yoruldum
evimde bebegımle ilgineyim büyük kızımla vakit geçirmeyi istiyorum ama olmuyoru
yaşta geçti bu adamın kahrını çekerek yaşın dolmasını bekleyecem
 
Kararinizi vermissiniz hayirli ugurlu olsun ne diyelim ki?
Benzer hikaye sorarsaniz bende yok. Annem 30 yil devlette ogretmenlik yapti. Kafasini kessek birakmazdi isini. Cunku anasi babasi onunla beraber yasamadilar,dunyaya veda ettiler. Babam da öldü. Ölmeseydi de annemle ayrilma planlari vardi zaten. Velhasili,annem de tek basina ayakta durmak zorundaydi,tipki hepimiz gibi. Simdi yasamayan bilemez belki,saniyoruz ki o kocalar omur boyu basucumuzda olacak,o evlatlar biz yaslaninca bize bakacak,anamiz babamiz hic ölmeyecek. Oyle bir sey yok. Her koyun kendi bacagindan misali gunun birinde yalniziz. İste para da,sosyal guvence de,meslek de mesleki sayginlik da o zaman lazim olacak. Su ana gore degerlendirme yapmayin,30 yil sonrasini da gorun derim. İyi sanslar
 
Kararinizi vermissiniz hayirli ugurlu olsun ne diyelim ki?
Benzer hikaye sorarsaniz bende yok. Annem 30 yil devlette ogretmenlik yapti. Kafasini kessek birakmazdi isini. Cunku anasi babasi onunla beraber yasamadilar,dunyaya veda ettiler. Babam da öldü. Ölmeseydi de annemle ayrilma planlari vardi zaten. Velhasili,annem de tek basina ayakta durmak zorundaydi,tipki hepimiz gibi. Simdi yasamayan bilemez belki,saniyoruz ki o kocalar omur boyu basucumuzda olacak,o evlatlar biz yaslaninca bize bakacak,anamiz babamiz hic ölmeyecek. Oyle bir sey yok. Her koyun kendi bacagindan misali gunun birinde yalniziz. İste para da,sosyal guvence de,meslek de mesleki sayginlik da o zaman lazim olacak. Su ana gore degerlendirme yapmayin,30 yil sonrasini da gorun derim. İyi sanslar
aynen öyle. asıl tek kaldığımız gün geldiğinde
 
Konuyu acmak icin cok dusundum.Daha dogrusu en dogru sekilde anlatmak icin kivrandim cunku ne oylesine yazilmis birsey ne de kolay olmayacak.
7 senelik evliyim nisanlilik doneminden itibaren de ogretmenim.suan bir bebegim daha olunca evde kalip kendimi daha iyi dinledim isimi birakmaya karar verdim.ogretmenlik hayalimdeki meslekti hala cok seviyorum.ama calisma ortami,idare,veli,ogrenci kiskacindasin.calisma saatlerin ne kadar yogun gorunmese de gunu en dolu dolu gecen mesleklerden biri.neyse benim sıkıntım daha once aklimdan cok gecirip cesaret edemedigim bu isi birakmak.aileme karsi mahcup olmamak icin vs. birakamiyordum ama ise hep ayaklarim geri geri gittim.kac sene oldu ise giderken hic mutlu uyanamadim.2.cocugum olduktan sonra da farkettim ki ömür geciyor.giden zaman geri gelmiyor.yasla birlikte enerjimiz de kalmiyor.aldigin para bunu karsilamiyor bile.gelsin saglik sorunlari gitsin hastaliklar.artik emekliligi bekle dur.peki ya sonra?
Elalem ne der felsefesini hayatinin tam merkezine almis,kizlarini psikolojik baskiyla buyutmus,evlenince "kocanla gezersin",evlenip coluk cocuga karisinca da "nereye gezeceksin,cocugun var" diyen bir aileye sahibim.her zaman sukrediyorum maddi acidan hic bunaltmadilar beni.ama bi yandan ozgur ruhlu olmamam icin onume hep bir tas koydular.kolumu kanadimi bilerek yada bilmeyerek kirdilar.simdi hadi uc diyorlar ve bunu yapmam icin kanatlara ihtiyacim oldugunu bilmiyorlar.Yani ben kendime guvenmiyorum.Asosyalim.Kimseyi de bu vakitten sonra suclayamam.Zaten birsey de degismiyor.Yas da yolu yarilayinca insan daha fazla sorgulamaya basliyor.Hayatta tatli bir ani biriktiremedikten sonra yillarca ailemi memnun etmek,eve fazladan bes kurus daha fazla getirmek icin buna katlanmaya deger mi bilmiyorum.Maddi durumum evimde yardimcilarim olacak kadar tabi ki cok iyi degil ama Allaha sukur esim de iyi bir ise sahip.Babam bana maddi acidan destek olacaktir bunu biliyorum.Ben isi birakip biraz ozgur ruhunu elime almak biraz yasayamadiklarimi yasamak,gidip gormedigim yerleri gormek,agiz dolusu kahkahalara bogulmak,biraz evimin kadini olmak,cocuklarimla ilgilenmek,arkadaslar edinmek,biraz nefes almak istiyorum.Daha beklersem bunun icin de gec kalmaktan korkuyorum.

Suan bebegim biraz buyuyene kadar ucretsiz izin alip bunu denemek istiyorum.Bu dusunceyi kafama koyunca da birdaha o ise yeniden donmek zulum gibi geliyor.Ne dersiniz?Biraz fikir almak istedim sizden de.ama lutfen yargilamayi dusunen olursa once hic kendi hayatini yasayamamis birini dusunsun.yine bu hayata devam mi ederdi.yoksa hayallerinin pesinden mi giderdi.Bu gidisle hem kendi hayatim,hem esim,hem cocuklarim avuclarimin arasindan kayip gidecek.Cunku mutlu kadin mutlu aile demek.
Maddi olarak bir sıkıntıya düşmeyecekseniz, hayalleriniz peşinden gidin tabi ki.
Hem bu sizin hayatınız.
Kimsenin onayına ihtiyacınız yok.
Eşinizle başbaşa verip karar vermeniz yeterli.
 
Kararinizi vermissiniz hayirli ugurlu olsun ne diyelim ki?
Benzer hikaye sorarsaniz bende yok. Annem 30 yil devlette ogretmenlik yapti. Kafasini kessek birakmazdi isini. Cunku anasi babasi onunla beraber yasamadilar,dunyaya veda ettiler. Babam da öldü. Ölmeseydi de annemle ayrilma planlari vardi zaten. Velhasili,annem de tek basina ayakta durmak zorundaydi,tipki hepimiz gibi. Simdi yasamayan bilemez belki,saniyoruz ki o kocalar omur boyu basucumuzda olacak,o evlatlar biz yaslaninca bize bakacak,anamiz babamiz hic ölmeyecek. Oyle bir sey yok. Her koyun kendi bacagindan misali gunun birinde yalniziz. İste para da,sosyal guvence de,meslek de mesleki sayginlik da o zaman lazim olacak. Su ana gore degerlendirme yapmayin,30 yil sonrasini da gorun derim. İyi sanslar
Bu bakış açısını dikkate almak lazım.
Kendi adıma çok faydalandım,teşekkür ederim.
 
Çalışmayınca gerçekten gezip tozacak mısınız? Iki yıl ücretsiz izin hakkınızı kullanın biraz yenilenin. Ama işi bırakmak çok radikal bir karar. Çalışan bir kadının alternatif olmadan birden evde oturması psikolojisini yıpratır. Babanız gercekten istediğiniz şeyler için para verecek mi? Yıllardır kendi parasını kazanan biri için koca veya babadan para istemek sizi kötü hissettirmeyecek mi? Kaldı ki işimiz zaten sosyal bir iş. Sürekli yeni insanlar tanıyorum ben. Ben cok realist yaklaştım ama ne bileyim çok bunalsam da çalışmak güzel şey.
 
seninle ayni seyleri dusunuyorum konu sahibi. bende rehberlikciyim calisiyorum ama biktim artik prosedurden , yonetmelikten,surekli yukardan gelen emirlerden deger gormemekten, sinir stresten. Uzun zamandir dusunuyorum ve kararimi verdim kendim bir psikolojik danismanlik merkezi acicam arkadasimla ve gunde birkac seans gorusmeler yaparak hayallerimin isini yapicam. ins hersey guzel olur
 
Siz sağlıklı düşünemiyorsunuz bence.
Eşe babaya maddi açıdan güvenip mesleği bırakır mı insan? Yarın ne olacak bilemezsiniz.
Depresyonda mısınız acaba?
Çok ama çok karamsarsınız çünkü.

Çalışan bir insan eve hapsolunca kafayı yer diye düşünüyorum.
Ben çalışınca kendimi tamamlanmış hissediyorum.
Çalışan bir anne olmak sizi daha yaratıcı cesur ve özgüvenli yapmalı aslında.
Fakat siz hayattan bezmiş bir tablo çiziyorsunuz.
Benim etrafım çoluklu çocuklu ama atanamamış, çocukları olduğu halde ders çalışmaya çabalayan; meslek sahibi olamamanın ezikliğini yaşayan kadınlarla dolu.
Bende kıymet bilin.
Bir de parasını beğenmemişsiniz. Ama lütfen geniş çerçeveden bakın biraz. Doğru düşünmüyorsunuz.
Aktif, çalışan, üreten anneleri takip edin sosyal medyada biraz ilham alın.
 
Konuyu acmak icin cok dusundum.Daha dogrusu en dogru sekilde anlatmak icin kivrandim cunku ne oylesine yazilmis birsey ne de kolay olmayacak.
7 senelik evliyim nisanlilik doneminden itibaren de ogretmenim.suan bir bebegim daha olunca evde kalip kendimi daha iyi dinledim isimi birakmaya karar verdim.ogretmenlik hayalimdeki meslekti hala cok seviyorum.ama calisma ortami,idare,veli,ogrenci kiskacindasin.calisma saatlerin ne kadar yogun gorunmese de gunu en dolu dolu gecen mesleklerden biri.neyse benim sıkıntım daha once aklimdan cok gecirip cesaret edemedigim bu isi birakmak.aileme karsi mahcup olmamak icin vs. birakamiyordum ama ise hep ayaklarim geri geri gittim.kac sene oldu ise giderken hic mutlu uyanamadim.2.cocugum olduktan sonra da farkettim ki ömür geciyor.giden zaman geri gelmiyor.yasla birlikte enerjimiz de kalmiyor.aldigin para bunu karsilamiyor bile.gelsin saglik sorunlari gitsin hastaliklar.artik emekliligi bekle dur.peki ya sonra?
Elalem ne der felsefesini hayatinin tam merkezine almis,kizlarini psikolojik baskiyla buyutmus,evlenince "kocanla gezersin",evlenip coluk cocuga karisinca da "nereye gezeceksin,cocugun var" diyen bir aileye sahibim.her zaman sukrediyorum maddi acidan hic bunaltmadilar beni.ama bi yandan ozgur ruhlu olmamam icin onume hep bir tas koydular.kolumu kanadimi bilerek yada bilmeyerek kirdilar.simdi hadi uc diyorlar ve bunu yapmam icin kanatlara ihtiyacim oldugunu bilmiyorlar.Yani ben kendime guvenmiyorum.Asosyalim.Kimseyi de bu vakitten sonra suclayamam.Zaten birsey de degismiyor.Yas da yolu yarilayinca insan daha fazla sorgulamaya basliyor.Hayatta tatli bir ani biriktiremedikten sonra yillarca ailemi memnun etmek,eve fazladan bes kurus daha fazla getirmek icin buna katlanmaya deger mi bilmiyorum.Maddi durumum evimde yardimcilarim olacak kadar tabi ki cok iyi degil ama Allaha sukur esim de iyi bir ise sahip.Babam bana maddi acidan destek olacaktir bunu biliyorum.Ben isi birakip biraz ozgur ruhunu elime almak biraz yasayamadiklarimi yasamak,gidip gormedigim yerleri gormek,agiz dolusu kahkahalara bogulmak,biraz evimin kadini olmak,cocuklarimla ilgilenmek,arkadaslar edinmek,biraz nefes almak istiyorum.Daha beklersem bunun icin de gec kalmaktan korkuyorum.

Suan bebegim biraz buyuyene kadar ucretsiz izin alip bunu denemek istiyorum.Bu dusunceyi kafama koyunca da birdaha o ise yeniden donmek zulum gibi geliyor.Ne dersiniz?Biraz fikir almak istedim sizden de.ama lutfen yargilamayi dusunen olursa once hic kendi hayatini yasayamamis birini dusunsun.yine bu hayata devam mi ederdi.yoksa hayallerinin pesinden mi giderdi.Bu gidisle hem kendi hayatim,hem esim,hem cocuklarim avuclarimin arasindan kayip gidecek.Cunku mutlu kadin mutlu aile demek.
Tebrik ederim sizi isteklerinizi çok net anlamışsınız. Sizin yerinizdeolsam maddi kaygım yoksa çekerdim herşeye resti. Bence geç kalmış değilsiniz ama bu kararlılığa rağmen şuan adım atmazsanız hayatınız boyunca olduğunuz yerde kalırsınız. Özgğrce göklerde uçmanız ve ağız dolu kahkahalar atıp gözünüzden yaş geldiği g0nleri yaşamanız dileği ile...
 
Back
X