- 13 Eylül 2019
- 510
- 489
- 37
- Konu Sahibi kumru00115599
- #1
bu bir iç döküş.. bir ağıt.. bir haykırış..
ofiste ya hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlayacağım ya da buraya yazıp bir nebze rahatlayacağım.
eşim 27 aydır işsiz. ilk zamanlar iş aradı bulamadı. sonra araya pandemi girdi zaten herkes işçi çıkarıyor iş bulması imkansız hale geldi.
mühendis ayda 5 bine yakın geliri vardı. merhametli sevecen yıllardır beklediğim insana kavuşmuştum. bende çalışıyorum türkiye şartlarına göre güzel bize yeten geçimimiz vardı. 6 ay bile sürmedi bu sefamız işten çıkarıldı. iş yeriyle davalık oldu. beklediğimiz mahkeme sürecimiz var.
27 aydır her gün bugün güzel haberler alacak mıyız diye beklediğimiz yıprandığımız tükendiğimiz birbirimizi tükettiğimiz 27 ay...
neyse evde çocuğu büyütür o arada da mahkemesi sonuçlanır işe başlar öyle böyle idare ederiz dedik. 3 yaşında bana çok çok çok düşkün yavrum.. sabah yine ben işe giderken ağlamaya başladı, kucağımdan inmedi. çocuk çok ağlayınca eşim bağırmaya başladı, ben ağlamaya.. 10 dakika geç kalsak arayıp bulamasa burnumuzdan getiren müdür.. üstümü başımı parçalamak isteyip yeteeeerrr diye bağırmak isteyen ben..
tükendim çok tükendim. maddi zorluklar, çocuğumun evde her dakika bana yapışması.. biraz nefes almak istesem çizgi film açsam gel anne sende yanımda otur diyen tuvalette bile rahat vermeyen çocuğum. seviyorum çok seviyorum ama ben ben değilim artık. kendime ait bir hayatım yok. ya işteyim, ya evde yemek yapıyorum ya çocukla oyun oynuyorum..
ben yoruldum çok yoruldum ne olur geçecek deyin ne olur biz de zorluklar yaşadık ama sonu güzel oldu deyin.. ben çok yıprandım ben bittim.
4 sene yalnız yaşadım maddi olarak yine aileme de yardım ederdim ama istediğimi yer içer giyerdim. şimdi sırtımda 2 kişinin daha sorumluluğu.. eve gider dizimi izler yemek yerdim, şimdi eve gidip hengamenin ortasına düşüyorum.. ben böyle hayal etmemiştim evliliğimi çocuğumu. avuçlarımdan kayıp gitti sanki hayatım..
geçecek deyin lütfen.. bizde bunları bunları atlattık deyin.. çok ihtiyacım var.
ofiste ya hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlayacağım ya da buraya yazıp bir nebze rahatlayacağım.
eşim 27 aydır işsiz. ilk zamanlar iş aradı bulamadı. sonra araya pandemi girdi zaten herkes işçi çıkarıyor iş bulması imkansız hale geldi.
mühendis ayda 5 bine yakın geliri vardı. merhametli sevecen yıllardır beklediğim insana kavuşmuştum. bende çalışıyorum türkiye şartlarına göre güzel bize yeten geçimimiz vardı. 6 ay bile sürmedi bu sefamız işten çıkarıldı. iş yeriyle davalık oldu. beklediğimiz mahkeme sürecimiz var.
27 aydır her gün bugün güzel haberler alacak mıyız diye beklediğimiz yıprandığımız tükendiğimiz birbirimizi tükettiğimiz 27 ay...
neyse evde çocuğu büyütür o arada da mahkemesi sonuçlanır işe başlar öyle böyle idare ederiz dedik. 3 yaşında bana çok çok çok düşkün yavrum.. sabah yine ben işe giderken ağlamaya başladı, kucağımdan inmedi. çocuk çok ağlayınca eşim bağırmaya başladı, ben ağlamaya.. 10 dakika geç kalsak arayıp bulamasa burnumuzdan getiren müdür.. üstümü başımı parçalamak isteyip yeteeeerrr diye bağırmak isteyen ben..
tükendim çok tükendim. maddi zorluklar, çocuğumun evde her dakika bana yapışması.. biraz nefes almak istesem çizgi film açsam gel anne sende yanımda otur diyen tuvalette bile rahat vermeyen çocuğum. seviyorum çok seviyorum ama ben ben değilim artık. kendime ait bir hayatım yok. ya işteyim, ya evde yemek yapıyorum ya çocukla oyun oynuyorum..
ben yoruldum çok yoruldum ne olur geçecek deyin ne olur biz de zorluklar yaşadık ama sonu güzel oldu deyin.. ben çok yıprandım ben bittim.
4 sene yalnız yaşadım maddi olarak yine aileme de yardım ederdim ama istediğimi yer içer giyerdim. şimdi sırtımda 2 kişinin daha sorumluluğu.. eve gider dizimi izler yemek yerdim, şimdi eve gidip hengamenin ortasına düşüyorum.. ben böyle hayal etmemiştim evliliğimi çocuğumu. avuçlarımdan kayıp gitti sanki hayatım..
geçecek deyin lütfen.. bizde bunları bunları atlattık deyin.. çok ihtiyacım var.
Son düzenleme: