Iyilesmem gerek...

Gercekten buna ihtiyacim oldugunu hissediyorum. Ama ailemle de kotu olmak istemiyorum. Nerde her kararimda bana destek olucak, dusersen yine yanindayiz diyecek aile

Ailenizi hiçbir zaman değiştiremeyeceksiniz. Bunu ne kadar erken kabul ederseniz o kadar iyi aslında. Onların tavırlarına sinirlenmek, üzülmek yerine bunla baş etmenin yolunu arayın. Yine terapi diyeceğim bu konuda :)
 
.


Önce hayatınızda minik minik aileye sınır çizerek başlayın. Aile yapınıza göre, eve daha geç gidin, daha az haber verin ya da açıklama yapın, odanızı kendinize göre düzenleyin vesaire. Kendi başınıza daha çok vakit geçirin.

Sevgi ihtiyacınızdan dolayı bir köpek istediğinizin farkındasınız; bu güzel. Ama lütfen bunu yapmayın. Henüz kendine bakmayı öğrenememiş bir insanın başka bir canlının sorumluluğunu alması çok mantıklı değil. Sokağınızda, civarınızda köpekler kediler varsa onlarla bağ kurun ufak ufak. İyi gelir.

En önemlisi, ihtiyaç duyduğunuz sevgiyi kendinize verin. Kendinizi sevmenin yollarını arayın. Gerekirse psikolojik destek alın.
Aslinda onerilerinizin bi cogunu yapiyorum galiba. Disari cikarken nereye gittigimi söylemem, gec kalacağımı haber vermedigim olur, surat yapilir gec kaldigimda ama, psikologa gidiyorum. Ama iyi hissetmiyorum. Olmuyor. Hicbiri yeterli gelmiyor. Benim cidden bir canliya ihtiyacim var. Ben ona tutunayim o bana tutunsun. Ama calisiyorum farkındayım kolay olmaz. Onu evde tek basina birakamam. Off napicagimi bilmiyorum. Dun bir ev buldum. Satilik. Ama uzak arabam yok. Evi alirsam arabayi alamam. Yakinlara gucum yetmez. Ama bisey yapmak istiyorum artik
 
Back