- 15 Haziran 2016
- 88
- 43
- 88
- Konu Sahibi feslegen17
-
- #1
Herkese merhaba. Ufak tefek pürüzler hariç hayatım yolunda gidiyor. Erkek arkadaşımla aramız hiç olmadığı kadar iyi, ailemle problemlerimi aştım, seneye mezun oluyorum. Dışarıdan bakıldığında normal bir hayat yaşıyorum gibi görünüyor. Ama içimde neler yaşadığımı kimse bilmiyor.
Yaklaşık bir aydır sürekli ağlama hissiyle dolaşıyorum ortalıkta. Her şey yolunda gittiğinden midir bilmem, sürekli hayatımda kötü şeyler olacakmış, çok üzülecekmişim hissine kapılıyorum ve bu hissi üzerimden atamıyorum. Günlük hayatıma da olumsuz yansıyor bu durum. Yattığım yerden kalkmak istemiyorum, kimseyle görüşmek istemiyorum, yatağımı toplayacak takati bulamadığım günler oluyor.
Erkek arkadaşımın yurtdışında okuduğundan bahsetmiştim. Geçen gün o da gitti, artık evden çıkmak için hiç bir nedenim kalmadı. Çarşamba gününden beri evden çıkmıyorum ve bu durum beni rahatsız dahi etmiyor.
Erkek arkadaşıma çok güveniyorum. Beni hiç aldatmadığını biliyorum, bunu düşündürtecek bir sebep olmamasına rağmen acaba beni aldatmış mıdır diye düşünüp saatlerce ağladığım zamanlar oluyor.
Ya da arkadaşlarımın hareketlerinden farklı anlamlar çıkarıyorum. Birisi biraz bozuk cevap verse acaba bir şey mi yaptım, benimle konuşmak istemiyor mu diye düşünüp kendime dert ediyorum, aslında bir sorun olmamasına rağmen.
İki sene sonra çıkmayı planladığım tatil için kaygılanıyorum resmen. Henüz sadece plan aşamasında olsa bile ya çıkamazsam, ya ayarlayamazsam diye düşünüp üzülüyorum, bazen ağlıyorum bile.
Olmayan sorunlar yaratıyorum kendime, bunun üstesinden nasıl geleceğim bilmiyorum. Tanıdığım kimseye anlatamıyorum bu yaşadıklarımı. Kafamı meşgul etmeye çalışıyorum ama olmuyor, başka şeylerle ilgilenemiyorum. Sürekli aklıma "ya şu olay böyle olursa, ya benim arkadamdan böyle konuşuyorlarsa" gibi şeyler geliyor. Kafayı yiyorum resmen.
Yaklaşık bir aydır sürekli ağlama hissiyle dolaşıyorum ortalıkta. Her şey yolunda gittiğinden midir bilmem, sürekli hayatımda kötü şeyler olacakmış, çok üzülecekmişim hissine kapılıyorum ve bu hissi üzerimden atamıyorum. Günlük hayatıma da olumsuz yansıyor bu durum. Yattığım yerden kalkmak istemiyorum, kimseyle görüşmek istemiyorum, yatağımı toplayacak takati bulamadığım günler oluyor.
Erkek arkadaşımın yurtdışında okuduğundan bahsetmiştim. Geçen gün o da gitti, artık evden çıkmak için hiç bir nedenim kalmadı. Çarşamba gününden beri evden çıkmıyorum ve bu durum beni rahatsız dahi etmiyor.
Erkek arkadaşıma çok güveniyorum. Beni hiç aldatmadığını biliyorum, bunu düşündürtecek bir sebep olmamasına rağmen acaba beni aldatmış mıdır diye düşünüp saatlerce ağladığım zamanlar oluyor.
Ya da arkadaşlarımın hareketlerinden farklı anlamlar çıkarıyorum. Birisi biraz bozuk cevap verse acaba bir şey mi yaptım, benimle konuşmak istemiyor mu diye düşünüp kendime dert ediyorum, aslında bir sorun olmamasına rağmen.
İki sene sonra çıkmayı planladığım tatil için kaygılanıyorum resmen. Henüz sadece plan aşamasında olsa bile ya çıkamazsam, ya ayarlayamazsam diye düşünüp üzülüyorum, bazen ağlıyorum bile.
Olmayan sorunlar yaratıyorum kendime, bunun üstesinden nasıl geleceğim bilmiyorum. Tanıdığım kimseye anlatamıyorum bu yaşadıklarımı. Kafamı meşgul etmeye çalışıyorum ama olmuyor, başka şeylerle ilgilenemiyorum. Sürekli aklıma "ya şu olay böyle olursa, ya benim arkadamdan böyle konuşuyorlarsa" gibi şeyler geliyor. Kafayı yiyorum resmen.