18 yasindayim. görüştüğüm biri var akademide okuyor şu an. ben de çok iyi bir üniversitede mühendislik okuyorum. sorun şu ki ileride sıkıntı olabilecek şeyler var, meslekler gibi aileler gibi. ailelerimiz tanışıyor hemseriyiz. kimseye derdimi anlatamıyorum. kimseden akıl alamıyorum. şu an onunla konuşuyor olmam mesleğinin getirdiği zorluklara katlanmayi gozealdim gibi geliyor ona. ama ben bu karar için daha cok kucugum. daha aramızda bir şey yokken konuşmayalım dedim. sonra ne olduysa oldu tekrar konusmaya başladık. onsuz yapamıyorum çok baglandim çok seviyorum. ama aileme şakayla karışık asker deyince bile olmaz diyorlar. bir de tanıdık oldugu için ileride olmazsa duyulma ihtimali var ki bu da benim için çok kötü olur. ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. görüşmeyelim desem ikimizde çok uzulcz aci cekecegiz. ki zaten onsuz yapmak benim için çok zor. meslek en büyük sıkıntımız. büyük ihtimalle ben onun gidecegi sehirlere yaninda gidemeyeceği ya da mesleğimden odunvermem gerekecek ki ben bunu istemiyorum 
en iyisi yol yakınken onsuzluga dayanıp burda bitirmek mi yoksa her şeye rağmen devam etmek mi bilmiyorum
bitireyim diyorum sonrada çok mu korkagim acaba hiç mi sevmedim diyorum nasıl bu kadar kolay vazgecebilirim diyorum. ben nedense başından beri bizim boşuna karşılaşmadığımız düşünüyorum. aslında hayatı mantık üzerine kurulu bir insanım ama severken mantık falan kalmıyor bu da beni çok korkutuyor. ben mesleğimden kariyerimden vazgeçemem. çünkü gerçekten çok emek verdim ve vermeye de devam ediyorum. biraz mantikli düşündüğümde olmasi için hiçbir neden bulamıyorum sevgimiz dışında. o da ilerde birgün biterse çok pişman olurum. çünkü onun söylemesine göre farklı sehirlerlerde yaşasak da olur. ben mi abartiyorum diye düşünüyorum ama onların gerçekten farklı bir dünyası, bakış açısı var. insan sevdigiyle beraber olmak için evlenir. ben onunla heryere gidemem o da bana ayak uyduramaz. ama cok severken bitirmek de çok zor. şimdi acı çekmeye hazırlayıp mantıklı olanı yapmam gerek sanırım
en iyisi yol yakınken onsuzluga dayanıp burda bitirmek mi yoksa her şeye rağmen devam etmek mi bilmiyorumbitireyim diyorum sonrada çok mu korkagim acaba hiç mi sevmedim diyorum nasıl bu kadar kolay vazgecebilirim diyorum. ben nedense başından beri bizim boşuna karşılaşmadığımız düşünüyorum. aslında hayatı mantık üzerine kurulu bir insanım ama severken mantık falan kalmıyor bu da beni çok korkutuyor. ben mesleğimden kariyerimden vazgeçemem. çünkü gerçekten çok emek verdim ve vermeye de devam ediyorum. biraz mantikli düşündüğümde olmasi için hiçbir neden bulamıyorum sevgimiz dışında. o da ilerde birgün biterse çok pişman olurum. çünkü onun söylemesine göre farklı sehirlerlerde yaşasak da olur. ben mi abartiyorum diye düşünüyorum ama onların gerçekten farklı bir dünyası, bakış açısı var. insan sevdigiyle beraber olmak için evlenir. ben onunla heryere gidemem o da bana ayak uyduramaz. ama cok severken bitirmek de çok zor. şimdi acı çekmeye hazırlayıp mantıklı olanı yapmam gerek sanırım
