Arkadaşlar merhaba, bir konuda akıl danışmak istiyorum 
öncelikle dört yıllık evliyim.
Evliliğimizin ertesi gününden itibaren eşimle problemlerimiz baş gosterdi malesef. Ailesiyle yakın oturmamız en büyük nedeniydi ertesi günden itibaren oradan cikamadik. Güvensizlik yüzünden resmen eve hapsedildim ailesi tarafından. Esimde olaya asla müdahil olmadi. Ailesi ne yaptıysa kabullendi. Babamlarin bunlara tepkisini bildiğimden bir sene boyunca bu durum böyle devam etti gitti. Doğal olarak eşimle birbirimizden nefret ettik.en sonunda evi terk etme kararm sonucunda eşim ailesiyle konuşup duruma son verdi.
Ailesi hala eli üzerimizde devam etse de ben dışarı çıkmaya falan başladım. Tabi sorunlar artarak devam etti. Sonra yüklü miktarda borç olduğunu öğrendim. Eşimle aramiza iyice mesefe oluştu. Böyle böyle 2 yıl daha sabrettim.
2019 da artk ayrılmak istediğimi söyledim. Eşyalarımı topladım. Ailemle konuşmaya gidecekken arkadaşlarımız ,eşim durumun böyle olmaması için herşeyi yaptı. Sonuç olarak yine kaldım. Bu arada kalma sebebim daha cok annemin felç gecirmesiydi. Benim durumumu öğrenince daha beter olacağını biliyordum.
Tabi bu arada cinsel hayatımız yok denecek kadar az oldu. Başından beri.
Son olaydan sonra ben zaten koptum. Kimseye eyvallah etmemeye kafama göre takılmaya başladım. Tabi bu sırada sıkıntıdan bulmia derecesine gelecek kadar yeme bozukluğu yaşamaya baslayali dört yıl olmuştu. Hem psikolojik hem fiziksel olarak bitik haldeyim.
Son dönem sıkıntıları atlatmaya başladık. Sorunlar cogunlukla halloldu. Herşey yoluna girmiş gibiydi.
Evden taşınmak şartıyla bebek denemeye karar verdim. Hemen hamile kaldım.
İkinci aya geldiğimizde bebeğin öldüğünü öğrendik.
Hep olumsuz anlattigima bakmayin. Aslında eşim kötü bir insan değil. Sadece ailesine karşı gelirse dünya alt üst olacak tabusuyla yetişmiş. Geri kafaliydi demek yalan olmaz sanırım. Şuan geçmişe dönüp bakarsak tamamen kendini değiştirdi. Bana değer verip dünyasını benm üzerime inşa etmeye başladı. Hala ailesine müdahale etmiyor ama en azından benim cemkirmelerime de karışmıyor
Hal böyleyken ben darmadağın durumdayım ve kimseyle konuşamıyorum.
Şuan eşimle iyi olmama rağmen yolunda gitmeyen birşeyler var. Cinsel anlamda tamamen koptuk. Bebeğin kaybı kürtaj vs benide olumsuz etkiledi. Esimde aynı şekilde cinsel hayatımız tamamen bitmiş durumda. İstesek bile olmuyor. Bende soğudum istemiyorum artk sanırım bir daha bebek yapma cesaterinde bulunamayacagim bebek fikri tuylerimi urpertmeye başladı kabul ediyorum psikolojik yönden bitmiş haldeyim. Ağır depresyon içinde ölme arzusuyla herşeyden bıkkın şekilde yasayıp gidiyorum
Dört senede yiprandik mi bilmiyorum. Ne yapacağımida bilmiyorum çift terapisine gitmek faydalı olurmu dersiniz yada başka bir çare son zamanlarda boşanma fikri gelip gitsede sanırım eşimi seviyorum, boşanmak istemiyorum. Ama bebekte istediğimi sanmıyorum. Korkuyorum. Sizce eşimi azat edip hayatına devam etmesine izin mi vermeliyim yoksa dört yildir mücadele edip zar zor kurduğum duzen için savaşmali miyim? Kafam çorba gibi
öncelikle dört yıllık evliyim. Evliliğimizin ertesi gününden itibaren eşimle problemlerimiz baş gosterdi malesef. Ailesiyle yakın oturmamız en büyük nedeniydi ertesi günden itibaren oradan cikamadik. Güvensizlik yüzünden resmen eve hapsedildim ailesi tarafından. Esimde olaya asla müdahil olmadi. Ailesi ne yaptıysa kabullendi. Babamlarin bunlara tepkisini bildiğimden bir sene boyunca bu durum böyle devam etti gitti. Doğal olarak eşimle birbirimizden nefret ettik.en sonunda evi terk etme kararm sonucunda eşim ailesiyle konuşup duruma son verdi.
Ailesi hala eli üzerimizde devam etse de ben dışarı çıkmaya falan başladım. Tabi sorunlar artarak devam etti. Sonra yüklü miktarda borç olduğunu öğrendim. Eşimle aramiza iyice mesefe oluştu. Böyle böyle 2 yıl daha sabrettim.
2019 da artk ayrılmak istediğimi söyledim. Eşyalarımı topladım. Ailemle konuşmaya gidecekken arkadaşlarımız ,eşim durumun böyle olmaması için herşeyi yaptı. Sonuç olarak yine kaldım. Bu arada kalma sebebim daha cok annemin felç gecirmesiydi. Benim durumumu öğrenince daha beter olacağını biliyordum.
Tabi bu arada cinsel hayatımız yok denecek kadar az oldu. Başından beri.
Son olaydan sonra ben zaten koptum. Kimseye eyvallah etmemeye kafama göre takılmaya başladım. Tabi bu sırada sıkıntıdan bulmia derecesine gelecek kadar yeme bozukluğu yaşamaya baslayali dört yıl olmuştu. Hem psikolojik hem fiziksel olarak bitik haldeyim.
Son dönem sıkıntıları atlatmaya başladık. Sorunlar cogunlukla halloldu. Herşey yoluna girmiş gibiydi.
Evden taşınmak şartıyla bebek denemeye karar verdim. Hemen hamile kaldım.
İkinci aya geldiğimizde bebeğin öldüğünü öğrendik.
Hep olumsuz anlattigima bakmayin. Aslında eşim kötü bir insan değil. Sadece ailesine karşı gelirse dünya alt üst olacak tabusuyla yetişmiş. Geri kafaliydi demek yalan olmaz sanırım. Şuan geçmişe dönüp bakarsak tamamen kendini değiştirdi. Bana değer verip dünyasını benm üzerime inşa etmeye başladı. Hala ailesine müdahale etmiyor ama en azından benim cemkirmelerime de karışmıyor
Hal böyleyken ben darmadağın durumdayım ve kimseyle konuşamıyorum.
Şuan eşimle iyi olmama rağmen yolunda gitmeyen birşeyler var. Cinsel anlamda tamamen koptuk. Bebeğin kaybı kürtaj vs benide olumsuz etkiledi. Esimde aynı şekilde cinsel hayatımız tamamen bitmiş durumda. İstesek bile olmuyor. Bende soğudum istemiyorum artk
sanırım bir daha bebek yapma cesaterinde bulunamayacagim bebek fikri tuylerimi urpertmeye başladı kabul ediyorum psikolojik yönden bitmiş haldeyim. Ağır depresyon içinde ölme arzusuyla herşeyden bıkkın şekilde yasayıp gidiyorumDört senede yiprandik mi bilmiyorum. Ne yapacağımida bilmiyorum çift terapisine gitmek faydalı olurmu dersiniz yada başka bir çare
son zamanlarda boşanma fikri gelip gitsede sanırım eşimi seviyorum, boşanmak istemiyorum. Ama bebekte istediğimi sanmıyorum. Korkuyorum. Sizce eşimi azat edip hayatına devam etmesine izin mi vermeliyim yoksa dört yildir mücadele edip zar zor kurduğum duzen için savaşmali miyim? Kafam çorba gibi 
