Aynı benim oğlum, meğer yalnız değilmişim..
O mutsuzluk, huysuzluk, ağlama ve uyumamasından tam 15-16 ay çektim.
2. çocuğa cesaretim yok, çok zor ve yalnız günler geçirdim.
Şimdi işe girdim, tekrar ekonomik özgürlüğümü elime aldım, yeni yeni kendime gelirken, tekrar başa dönmeye cesaret edemem herhalde..
Eşimle hemfikiriz iyi tarafı, normalde çocukları çok sever ama bizim oğlan bizi fazlasıyla doyurmuş olacak ki, adam diyor ki '' o halleri evet çok tatlı ama yok, başa dönmek istemiyorum böyle iyi ''

Size tavsiyem enine boyuna maddi manevi düşünmeniz, ilk çocuğunuz zormuş üstelik hala küçük, 2 çocuk bakımı, ev yükü, hayat annelikten de ibaret değil ayrıca, hepimiz kendimize vakit ayırmak, kendimizle ilgilenmekte istiyoruz elbette, hiç çocuksuz muş gibi olamaz bu süreler ama nedir bir es vermek istediğinizde yanınızda size yardımcı olabilecek birileri var mı? Önemli konular bence.