Eşime evlenmeden önce hayatında bir başkası olmasına rağmen deli gibi aşıktım.elbette umutsuzdum. Bir şey beklemeden seviyordum .uzaktan bile olsa görmek yetiyordu.sosyal medyadan izlediği diziyi öğrenip o diziyi izliyordum. Sırf onunla aynı anda aynı şeyleri hissetmek için.
Ben hayatımda hiç kimseyle onunla olduğu kadar tam hissetmedim kendimi.
Derken bir mucize oldu.ayrıldılar kızla.benim ilgimi sezermiş hep .çok hızlı yola girdik.kızgın mıydı umudu mu yoktu bilmiyorum. Ama onu sevmesine rağmen benimle evlendi.
İtirazım yoktu.kaç ay her gün inanamayarak ayaklarım yerden kesilmiş vaziyette yaşadım. Uyurken seyrettim. Yok olmaya o olmaya başladım. Mimiklerim konuşma tarzım bile ona ayna görevi görmeye başladı. Yakışıklı,zeki,donanımlı biri.her bakımdan hayrandım.aslında hala öyleyim.
Onda bu kadar güçlü duygular yoktu. Başlarda yine yakındı ilgiliydi.
Ama son bir aydır sürekli tahammülsüz. Her sözüm batıyor. Her tavrım onu öfkelendiriyor.bazen onu bana bakarken yakalıyorum. Tiksinme var bakışlarında.küçümseme var. Artık aynı kanepeye dahi oturmaktan imtina ediyor. Ortak etkinlik yapmak istemiyor.sürekli hırçın. Konuşsam kısa kesiyor.
Şu an sahildeyim. Genç çiftler, yaşlı çiftler, liseliler. ..
Hiçbir zaman bana sevgiyle bakan bir göz göremeyeceğim. Bu tabloyu yaşayamayacağım. Yanlış tercihin ağırlığı bırakmayacak peşimi
Çok küçük umut kırıntılarına tutunuyorum. Boşanmak istiyorum. Ondan nefret ediyorum. Ama o kadar kısa sürüyor ki o kadar çabuk özleme dönüşüyor ki. Gidemiyorum, kalamıyorum da..
Hissediyorum yakında o söyleyecek.aslında lafın tamamı deliye söylenirmiş. Müdanasız sözleriyle çoktan yol ayrımına getirdi zaten.
Kimseye kaba değilken bana kaba davranıyor.
Ne yapmalıyım nasıl sevdirebilirim kendimi? Çaresizim , ne olur yardım edin .
