Kaybolmuş gibiyim.

silversmith .!.:

o zamanlarınızla yetişkinliği kıyaslamak abes olur

Genişletmek için tıkla...

DreamThea .!.:

İnsan çok fazla yükün altına girince özleyebiliyor.

Genişletmek için tıkla...

Paloma_ .!.:

İşyeriniz için burada ne işim var sorgulaması yaptığınız kısım dikkatimi çekti. Birşeyler sizi fena halde tüketiyor.
Yada hayat mücadeleniz içinde beslenebileceğiniz kaynaklar çok az olduğu için artık hiçbirşey sizi tatmin edip sakinleştiremiyor.

Her zaman güçlü olamayız ve olmak zorundada değiliz. Akıntıya karşı yüzmek, duygularını değiştirmeye çalışmak insanı çok yorar. Belki depresyondasınız.

Depresyon geliyor; biraz, bazen uzunca bir süre misafir oluyor, darmadağın edip gidiyor. Geleceği zamanda, gideceği zamanda büsbütün elimizde değil.
Oradada bunu yaşamak, bir süre içinde kalmak normal ve olağan geliyor bana.

İyi hissettiğiniz zaman 'Bir daha kötü olmayacağım' diye koşul koymanız sizi daha çok mutsuz eder ve başarısız hissettirebilir. Çünkü kötü hissedeceğimiz zamanlar hep olur.

Yardım alırken mümkünse doğa içinde yapılacak uzun yürüyüşler ekleyebilirsiniz. Seratonini ve dolayısıyla mutluluk hissini desteklersiniz. Yürüyüş duygular ve düşünceleri de bir hizaya sokuyor. Hayatımızda hiçbirşey değişmese bile
ruh ve beden bir süre sonra daha dinginleşiyor, dengesini buluyor gibi geliyor bana.

Genişletmek için tıkla...

DreamThea .!.:

Evet, işim çok zor. Derdimin üzerine dert ekliyor. Çok fazla sorumluluğum var, anlaşmada bu kadar çok iş yapacağım yoktu, kendimi tam tersi şekilde buldum bir anda.

O iyi hissetme durumu içten geliyor, yani kendi önceki halime şaşırıyorum o ben miyim diye? Ve sebep yokken çok iyi, enerjik hissediyorum kendimle ilgilenirim bolca ve hep o frekansta olacağım zannederdim (sanki benim elimdeymiş gibi) Ama her tekrar çöküşe geçtiğimde asla benim elimde olmayan bir şey olmadığını anladım.

Bana en zor gelen mesela şuan sadece durmak istiyorum ama duramam, kolumu kaldırmaya halim yok ama zorundayım, yani depresyon ya da her ne ise beni çok daha fazla sıkıştırıyor, normal hissetmeden normal görünmeye çalışmak çok zor.

Genişletmek için tıkla...

Paloma_ .!.:

Sizdeki hali anlıyorum biraz.
Çok sık ve uzun süreli iki uç arasında gidip gelmek pek iyi değil. Hani böyle insan uzunca bir süre uyumak ister, bazen birkaç gün, bazen birkaç hafta. Sizde öyle bir halde var. Dertop olup sıcak bir köşeye kıvrılıp herşeyi daha iyi bulmayı umduğunuz zamana uyanmak ister gibi.

Bir es verip bir tatile çıkın. Bir arkadaşım derdi ki 'Tatil için en iyi süre 3 haftadır. Daha azda değil daha fazlada değil.' Tatil dediği depresyondan çıkış tatili. Koşullar, şartlar konusunda haklısınız. Yerine göre çok ütopik bir tavsiyede olabilir. Birşey diyemem.

Derdiniz sadece soyut iç dünyanıza dair mi, yoksa somut bir adı var mı onuda bilmiyorum.
Kar zarar hesabı yapın. Zarara uğramamak için girdiğiniz bu zarara uzun vadede değer mi?
Sorumluluğu tek başına üstlenip, vazife olmayan ekstra konularla bunaldığım çok zaman oldu. Bende ben olmasam ne olacak? Olmaz, yürümez zannediyordum. Gayette olacakmış, tamamen olmasada biraz daha farklı olabilirmiş aslında. Ben görememişim. Kendi kul hakkıma çok fazla girdim. Şartları değişirmeye dair en ufak bir ihtimali bile zorlayın. Bir tanecik hayatınız ve bir tanecik bedeniniz var. Ucunda ölüm yoksa durun biraz.

Mum gibi etrafa ışık verirken kendi kendini tüketerek olmuyor gerçekten. Umarım içinize sinen, sağlıklı bir yol bulabilirsiniz.

Genişletmek için tıkla...

DreamThea .!.:

Aslında şöyle tatile bile gitsem olduğum yerden iş yapma durumunda kalabiliyorum acil ödemeler işte bana gelen telefonlar, mesaj yazanlar, tamamen kaçabilmek benim şu an ki çalıştığım yerde mümkün değil. İşten çıkıp bir süre dinlenme ihtimalimde zayıf borçlarım sebebiyle.

Beni zaten en çok yoran, tüketen şey somut bir sebebin olmaması yani bir insan iyiyken ya da hayatında bir travma, onu üzen bir şey olmadan nasıl ruhu, kalbi bir anda acı çekmeye başlar. Bunu bugün doktora da söyledim. Randevum bugündü. İlk görüşmeden tabi ki net bir şey söylemedi amaç beni tanımaktı ama duygu durumu bozukluğunun üzerinde durdu.

Genişletmek için tıkla...

DreamThea .!.:

Herkese Merhaba.

Aslında forumun eski üyesiyim ama çok fazla tanıdığım kişi olacağından yöneticilerin bilgisi dahilinde 2. üyelik alıp bu konuyu açmaya karar verdim. İyi değilim ve hiç bir şey iyi gelmiyor bana. Hayatımda bu kadar mutsuz, bu kadar ne istediğini bilmeyen gelgitler yaşayan biri olmamıştım.
Eskiden, yani çok uzun bir zamandan beri yaşadığım anı kabullenememe durumum var tamam. Zor bir hayatım oldu, ama hep bir şekilde ayak uydurdum çünkü mecburdum, çünkü hayatı yaşıyorum, sorumluluklarım var.

Kendimi iyi hissedebilmek için başka şeylerle avutmaya çalıştım kendimi yıllarca, o yüzden genelde ruh halim hep dengesizdi. Ama hiç bu kadar hayata karşı umursamaz olmamıştım. Keza işte de mutsuzum. Herkese aşırı öfkeleniyorum, zihnime her şey ağır geliyor. Biri benden bir şey isteyince yapmak o kadar zor geliyor ki, dinlemek için bile kendimi aşırı odaklamaya çalışıyorum.

İşe gidip gelme dışında evden hiç çıkmıyorum, ne markete gidiyorum ne başka bir şey için çıkıyorum. İnsan içine karışmak, sosyalleşmek korkunç geliyor.

Geçenlerde ortada hiç bir şey yokken bir anda kendimi çok kötü hissettim, hani iç çekilmesi gibi diyeyim eşim bile ne oldu sana dedi bir anda, inanın aniden oluyor, 2 saniye öncesi normaldim halbuki. Ve işe geldim sanki dokunsalar yıkılacak gibiyim, çökük mutsuz, surat ifadesi donuk. Benim burada ne işim var der gibi? Tuvalete gidip ağladım sadece.

Bunları o kadar çok yaşıyorum ki, bazen ciddi ciddi ortadan kaybolmak istiyorum.

Profesyonel destek almam gerekiyor farkındayım, randevumu aldım zaten ama o kadar ağır geliyor ki, o kadar çaresiz hissediyorum ki kendimi an be an, hissettiklerimi açıkça, gizlemeden ifade etmemin iyi gelebileceğini düşündüm.

Genişletmek için tıkla...

sufisentir .!.:

Bakın burada online bir sitede bile tanıdıklarım anlar diye 2.üyelik alıp öyle konu açmışsınız.
Yani sizi bilen üyeler sizin kötü olduğunuzu da bilsin ne olacak ki?
Belki insanların desteği iyi gelir.
Sanki bana hep etrafınıza karşı rol yapıyormuşsunuz da bu da sizi artık tüketmiş gibi geldi.
Yani kötüyseniz kötüsünüzdür olabilir.
Ülkede antidepresan kullanımı o kadar arttı ki.
Artık insanlar için psikolojik destek gayet normal ve konuşulur hale geldi eskiye göre.
Hepimiz zaman zaman düşüyoruz tökezliyoruz.
İş yerinizde mesela böyle hissediyorsanız Ara vermeniz gerekir öyle değil mi ?
Ücretsiz izne ayrılabilirsiniz en azından bir süre.
Evet maddiyat belki zorlar ama bir şekilde halledilir yani.
Bir otobüse atlayıp gitmek yapılamayacak imkansız bir şey değil ayrıca.

Genişletmek için tıkla...