Merhaba sevgili dostlarım,
Detaya girmek istemiyorum, hem deşifre olmamak için hem de anlatması çok zor, hatırladıkça elim ayağım titriyor. Daha önce kayınpederimle ilgili bir konu açmıştım (bu forumdaki ilk konum). Orada bazılarınız kayınpederimle ilgili olarak biraz ağır yorumlarda bulunmuştu. Meğer haklı yorumlarmış. Bu seferki ona benzer bir şey değil.
Kayın ailem bizden kara yolu ile 13 saat uzakta bir ilde yaşıyor. Kp’min Obsesif Kompulsıf Kişilik Bozukluğu var. Hayatı çevresine dar ediyor, ancak gerek eşim, gerek annesi ve tüm ailesi KP’in bu davranışlarını normalize etmiş haldeler. Üstelik eşim babasına hayrandır ve ailesine de çok düşkündür. Daha önce de başka bir konumda anlatmıştım. Evler uzak olunca bir araya gelindiğinde en az bir ay, bazen 2,5 ay bile kalındığı oluyor (genelde biz gidiyoruz) Tüm düzenim altüst oluyor, tam kendime geleceğim tekrar gidiyoruz. Ayrıca KP nedeniyle evde (sanırım sadece benim algıladığım, çünkü herkes alışmış) sürekli bir gerginlik ve mobbing havası var. Ayrıca adam çok asabi.
Hastalandığı için gittik (özetle sanırım covid geçirdi, ama test yaptırmadığı için bilmiyor). 6 hafta kaldık. Biz de covid olduk, atlattık. Sonra bir gün (detaya girmek istemiyorum) benim söylediğim bir şeyi “yanlış anlaması” sonucunda beni iftiralar ve hakaretler eşliğinde evden kovdu. Kendimi zor tuttum. Neticede Kv ona yanlış anladığını anlattı, tüm haksızlığına rağmen elini öptüm o da “özür diledi” ama hala kendini haklı görüyor.
Ben yarım asırlık hayatımda böyle bir haksızlığa ve rezilliğe maruz kalmadım. Kesinlikle hak etmediğimi düşünüyorum. Affedebileceğim bir şey değil. Sürekli o gerginlik ve mobbing havasını da bir daha solumak istemiyorum. Yani ben bir daha asla kayınpederimin evine gitmek istemiyorum. Telefonda konuşurum, bayramını, babalar gününü vs kutlarım ama bir daha evine gitmem. O da gelemez zaten sadece biz gidersek görebiliyoruz ama ben bir daha onu görmek istemiyorum.
Sorunum şu: Şu anda (bu olaydan 2hafta sonra kendi evimize döndük) sanki hiçbir şey olmamış gibi ortalık. Eşimle de bu konuyu bir daha konuşmadık (evimize dönmeyi bekledim). Terapistime sordum. Terapistim de şok oldu bu duruma, ve “bir daha gitme ama eşine de bir şey söyleme, tadınız kaçmasın. Gidileceği zaman sen başka program yaparsın, eşin tek başına gider gelir” dedi. Eşim benim tüm hayatımı ve programlarımı vb bilir, yani böyle bir bahaneyi yemez, hem biz şimdiye kadar hep beraber gittik onların evine. Şimdi, sessiz kalmak ve eşime hiçbir şey belli etmemek iyi bir fikir mi? Bu bana, eşime karşı, iki yüzlülük gibi geliyor. İçimde olanı biteni bilmeli mi? diye düşünüyorum. Yoksa bu “iki yüzlülüğe” devam mı etmeliyim, yani terapisitimin dediği gibi mi yapmalıyım?
ne çok anam da anam ailem diyen erkek var, aileleri berbat olmasına rağmen
