Merhabalar herkese,arkadaşımın hesabından yazıyorum öncelikle bunu belirtmek istedim.Danısmak istediğim ama kimseye diyemediğim bir meselem var içim içimi yiyor artık
4 senedir birlikte olduğum bir erkek arkadaşım var her şekilde çok benziyoruz huyumuz suyumuz çok da iyi anlaşıyoruz.küçük yaşta babasinı kaybetmiş ve üzerinde annesinin çok emeği var.Sevgilimde büyüdükçe evin aile reisi gibi olmuş 18 19 yaşlarında bir de kız kardeşi var bir dedigini iki etmemeye çalışıyor mutlu olsun diye,kız şuan yurtta kalıyor ama her eve gelse aşırı üstüne düşüyorlar her şekilde bunu biliyordum.Neyse gel gelelim evlilik konusu açılınca sevgilim eğer annem evlenince siz ayrı evde oturun ben kızımla yaşarım demezse,beraber oturacağız diyor baştan güzel düşündüm olur dedim.Arkadaşlarım yapamazsın dedi ama dinlemedim yaparım dedim çünkü çok seviyorum ve bana ne olursa olsun seni üzdürmem kimseye diye her defasında sözler veriyor.Geçen gün kardeşinin numarasını verdi bana tanışın diye kızla konuşmam tuhaftı,direk ben bu evde bir taneyim,abim benim her dediğime yapar annem çok üstüme düşer ben onlarsız yaşayamam demeye başladı,çok seviliyorum diyor.İyi de insan ilk defa konuştuğu birine neden bunları anlatır? Abisini üzse birisi yakar yıkarmış ortalığı.Abisine ısrarla hemen evlenmemesi gerektiğini söylüyormuş onun okulu bitince evlensek onun için daha iyiymiş bana bunu söylüyor.Bu konuşmalar bana çocukça ve çok saçma geldi ondan 4 yaş büyüğüm belki de bundan dolayı ya da belki de içinde bana karşı bir kıskanması vardır.Bu konuşmadan sonra çok canım sıkıldı ve sevgilime bir süre konuşmayalım düşünmem lazım dedim beraber yaşama konusunu ama şu kısa günde bile sevgilimi öyle çok özledim kii zor tutuyorum kendimi ben yaşarım dememk için.Hanımlar sizce yanlış mı yapıyorum bu işin altından kalkamaz miyim.Görümce evlenir gider diyorum kendimi avutmaya çalışıyorum.Bir çıkmazın içindeyim sanki bana yardımcı olun