Merhabalar Aslında dert diyebilirmiyiz bilmiyorum ama canım çok sıkıldı artık. Kayınvalidem saolsun hayatımın tadını kaçırmayı başarıyor.
En baştan anlatayım şöyle;
Ben aslen Denizliliyim ama Konyada yaşıyorum. 8 ay öncesine kadar da Akdeniz üniversitesinde okuyordum. Eşimle Radyo yayını yaptığım bir tarihte aynı radyoda bulunuyorduk(internet yayını yapan bir radyo idi.) tanıştık konuşmaya başladık aşık olduk vs... olaylar gelişip gitti. Ben üniversiteye gittim.. Beni annesiyle tanıştırmak istedi tamam dedim telefonda bi süre annesiyle konuştuk hal hatır vs.. Okulumun yarıyıla girmesine bir hafta vardı vizelerim bitti finallerimin bitmesine çok az kalmıştı. Eşimin Annesi çok dindar bir insandır bu nedenle flört çıkma gibi olaylara tahammülü yoktur. Bir gün aradı beni. Biz seni isteyelim okuyup ne yapacaksın zaten Ahmet seni çalıştırmaz falan dedi. Okul konusunda hemfikir değildik ben nişanlı kalıp okulumu bitirebileceğimi falan söyledim ve aileme haber verdim, bizimkiler kabul etmediler babam çıldırdı, e haliyle daha gözünde küçücüktüm yaşım 19.. Ama kv pes etmedi hergün aradı hergün aradı beni bi nevi aklıma girdi diyebiliriz. Evet aklı başında bir insanım ama bi şekilde düşünemedim işte. Çık gel diyordu bana sürekli. Eşimi çok seviyordum onu kaybetme korkusu bitiriyordu beni. herneyse bir gün Ahmet geldi Öğrenci evimde kalıyordum oradan aldı beni topladık eşyaları doğru konyaya...
Çok utanıyorum ama evet kaçarak evlendim.
Bir süre sonra Annemlere haber verildi önce babam reddetti sonra affetti düğünümüz oldu. ( Düğünde ne düğündü ama. hiç bir istediğim olmamıştı)
Burada kimsem olmadığı için ben kv ile birlikte yaşamak istedim. (evde iki tane kayın bilader bir tane görümce ve emekli sürekli evde oturan bir babası olmasına rağmen önemli olan mutluluktu çünkü.) evliliğimin üzerinden bir hafta geçti bana sürekli laf çarpmaya başladı. hiç yemek bilmiyor, sürekli yatıyor, saygısız , terbiyesiz.. Neye uğradığımı şaşırıyordum. Ama bunların hiçbirinden Ahmete bahsetmiyordum. Düşünsenize o şehirde kimseniz yok. Annenizle bile telefonda görüşemiyorsunuz. Çok titiz bir insandı ve sohbet hocalığı yapıyordu. bu nedenle dinin arkasına sığınarak herşeyden geri bırakıyordu bizi. Kızınıda liseden aldığını biliyorum. Neymiş kızları okutmayacakmışız dinimiz bunu emrediyormuş. Okulumu bırakıp geldiğim için öyle pişmandım ki. okulumu dondurmadılar bile. öylece kaldı. Kızı ile bir olup hayatımı mahfetmeye başladılar. Görümcemde biraz temizlik hastalığı vardı ve çok annecil bir kızdı. benden henüz bir yaş küçüktü, aslında akranım olmasına rağmen bir türlü benimle muhatap olmuyor , ona yardım etmeme bile izin vermiyordu. Annesini bana karşı dolduruyor sürekli soğuk bakıyor konuşmuyordu. Yerden bir paspası alıp silkeleyemezdim. izin vermezdi kendisi yapardı. Bir gün kayınvalidem anneme babama laf sayıyordu, sadece "Anne yeter lütfen" dediğimi hatırlıyorum. Kızıyla ikisi üzerime yürüdüler bana neler neler söylediler. odama girdiler kv "oğlumu köpek yuvasında yatırıyorsun hiç birşeye layık değilsin" diye bağırıyordu. Kızı bana munafık diyor dinsiz diyordu. Sonra sohbet anlatmak için evden çıktılar. Dayanamadım Ahmeti aradım kendimi ağlamaktan alamıyordum. hiç birşey anlamıyordum bunlar nasıl olmuştu. Ahmet hemen koşarak eve geldi. ama onlar yoktu sarıldı teselli etti. sakın üzülme kurtarıcam seni burdan falan dedi. Herneyse .
Aradan zaman geçiyordu ama kv ve görümce yine aynışeyleri yapmaya devam ediyorlardı. Ahmet dayanamayıp kavga çıkarıyordu ve hep oğluna Nur sana layık değil diye bağırıyordu. Hamile kaldım hamileliğimi eşime söyleyemedim neymiş onun oğluymuş o söylermiş.
hamileliğimin ilk dönemi çok halsiz geçiyordu kolumu kaldıramıyordum bunuda sürekli laf ediyordu.
Allahtan kocam Muhteşem bir insan allah razı olsun. yine kavga ettiğimiz bir gece ahmet tuttu elimden çıkardı beni ordan. otelde falan idare ettik bir iki gün sonra evimizi tuttuk. Kendi babam saolsun para gönderdi hemen eşyalarımızı aldık yerleştik yavaş yavaş. Hiç halim olmadığından çok zorlandım ama eşimin yardımlarıyla başardık.
Kayınvalide çilesi hiç bitermi. Dayanamadı yine geldi zorla elini öptürüp özür diletti. Benden hiç memnun olmadı herkesin yanında aşşağılardı. bunu halen yapar.
Evler ayrılınca biraz rahatladık. çok fazla görüşmemeye çalıştık ama ben ona karşı saygımı hiç bir zaman yitirmedim. asla onu rencide etmedim kimsenin yanında. Eşimin annesidir dedim. istediği gibi davrandım.
bebeğimin hiç bir eşyasını benim evimde durdurmadı hepsini götürdü. tamam belki torun sevgisi besliyor o nedenle heyeanlı ama bende istiyorum bebeğimin kıyafetlerini yerleştirmeyi bakmayı sevmeyi evimi ona göre planlamayı.
zaman geçti şu an hamileliğimin 31. haftasındayım.. dün gece yine onlara çay içmek için gittik. Hadi birlikte Doğum çantasını hazırlayalım dedik kimse yoktu yanımızda. bana usulca dediki SEN ÇOCUK FALAN DOĞURAMAZSIN MASADA KALIRSIN ÖLÜRSÜN. Başımdan aşağıya kaynar sular döküldü orada hüngür hüngür ağlayabilirdim çok zor tuttum kendimi tek kelime etmedim.
zaten çok zor bir hamilelik geçiriyorum. O kadar çok korkuyorum ki. daha kendimi çocuk hissediyorum nasıl doğurucam diye bazen oturup ağlıyorum. Moralim o kadar çok bozuldu ki. şimdi ödüm kopuyor nasıl doğurucam ben. bana moral vereceğine sürekli korkutuyor.
Daha şimdiden bu kadar şey yaşadık. bakalım daha neler göreceğiz.
İyiki eşim var onun desteği olmasa nasıl yaşardım buralarda..
Biraz uzun oldu ama paylaşmak, derdimi anlatmak istedim. İnsanın içinden çıkmıyor yaşananlar.
​
En baştan anlatayım şöyle;
Ben aslen Denizliliyim ama Konyada yaşıyorum. 8 ay öncesine kadar da Akdeniz üniversitesinde okuyordum. Eşimle Radyo yayını yaptığım bir tarihte aynı radyoda bulunuyorduk(internet yayını yapan bir radyo idi.) tanıştık konuşmaya başladık aşık olduk vs... olaylar gelişip gitti. Ben üniversiteye gittim.. Beni annesiyle tanıştırmak istedi tamam dedim telefonda bi süre annesiyle konuştuk hal hatır vs.. Okulumun yarıyıla girmesine bir hafta vardı vizelerim bitti finallerimin bitmesine çok az kalmıştı. Eşimin Annesi çok dindar bir insandır bu nedenle flört çıkma gibi olaylara tahammülü yoktur. Bir gün aradı beni. Biz seni isteyelim okuyup ne yapacaksın zaten Ahmet seni çalıştırmaz falan dedi. Okul konusunda hemfikir değildik ben nişanlı kalıp okulumu bitirebileceğimi falan söyledim ve aileme haber verdim, bizimkiler kabul etmediler babam çıldırdı, e haliyle daha gözünde küçücüktüm yaşım 19.. Ama kv pes etmedi hergün aradı hergün aradı beni bi nevi aklıma girdi diyebiliriz. Evet aklı başında bir insanım ama bi şekilde düşünemedim işte. Çık gel diyordu bana sürekli. Eşimi çok seviyordum onu kaybetme korkusu bitiriyordu beni. herneyse bir gün Ahmet geldi Öğrenci evimde kalıyordum oradan aldı beni topladık eşyaları doğru konyaya...
Çok utanıyorum ama evet kaçarak evlendim.
Bir süre sonra Annemlere haber verildi önce babam reddetti sonra affetti düğünümüz oldu. ( Düğünde ne düğündü ama. hiç bir istediğim olmamıştı)
Burada kimsem olmadığı için ben kv ile birlikte yaşamak istedim. (evde iki tane kayın bilader bir tane görümce ve emekli sürekli evde oturan bir babası olmasına rağmen önemli olan mutluluktu çünkü.) evliliğimin üzerinden bir hafta geçti bana sürekli laf çarpmaya başladı. hiç yemek bilmiyor, sürekli yatıyor, saygısız , terbiyesiz.. Neye uğradığımı şaşırıyordum. Ama bunların hiçbirinden Ahmete bahsetmiyordum. Düşünsenize o şehirde kimseniz yok. Annenizle bile telefonda görüşemiyorsunuz. Çok titiz bir insandı ve sohbet hocalığı yapıyordu. bu nedenle dinin arkasına sığınarak herşeyden geri bırakıyordu bizi. Kızınıda liseden aldığını biliyorum. Neymiş kızları okutmayacakmışız dinimiz bunu emrediyormuş. Okulumu bırakıp geldiğim için öyle pişmandım ki. okulumu dondurmadılar bile. öylece kaldı. Kızı ile bir olup hayatımı mahfetmeye başladılar. Görümcemde biraz temizlik hastalığı vardı ve çok annecil bir kızdı. benden henüz bir yaş küçüktü, aslında akranım olmasına rağmen bir türlü benimle muhatap olmuyor , ona yardım etmeme bile izin vermiyordu. Annesini bana karşı dolduruyor sürekli soğuk bakıyor konuşmuyordu. Yerden bir paspası alıp silkeleyemezdim. izin vermezdi kendisi yapardı. Bir gün kayınvalidem anneme babama laf sayıyordu, sadece "Anne yeter lütfen" dediğimi hatırlıyorum. Kızıyla ikisi üzerime yürüdüler bana neler neler söylediler. odama girdiler kv "oğlumu köpek yuvasında yatırıyorsun hiç birşeye layık değilsin" diye bağırıyordu. Kızı bana munafık diyor dinsiz diyordu. Sonra sohbet anlatmak için evden çıktılar. Dayanamadım Ahmeti aradım kendimi ağlamaktan alamıyordum. hiç birşey anlamıyordum bunlar nasıl olmuştu. Ahmet hemen koşarak eve geldi. ama onlar yoktu sarıldı teselli etti. sakın üzülme kurtarıcam seni burdan falan dedi. Herneyse .
Aradan zaman geçiyordu ama kv ve görümce yine aynışeyleri yapmaya devam ediyorlardı. Ahmet dayanamayıp kavga çıkarıyordu ve hep oğluna Nur sana layık değil diye bağırıyordu. Hamile kaldım hamileliğimi eşime söyleyemedim neymiş onun oğluymuş o söylermiş.
hamileliğimin ilk dönemi çok halsiz geçiyordu kolumu kaldıramıyordum bunuda sürekli laf ediyordu.
Allahtan kocam Muhteşem bir insan allah razı olsun. yine kavga ettiğimiz bir gece ahmet tuttu elimden çıkardı beni ordan. otelde falan idare ettik bir iki gün sonra evimizi tuttuk. Kendi babam saolsun para gönderdi hemen eşyalarımızı aldık yerleştik yavaş yavaş. Hiç halim olmadığından çok zorlandım ama eşimin yardımlarıyla başardık.
Kayınvalide çilesi hiç bitermi. Dayanamadı yine geldi zorla elini öptürüp özür diletti. Benden hiç memnun olmadı herkesin yanında aşşağılardı. bunu halen yapar.
Evler ayrılınca biraz rahatladık. çok fazla görüşmemeye çalıştık ama ben ona karşı saygımı hiç bir zaman yitirmedim. asla onu rencide etmedim kimsenin yanında. Eşimin annesidir dedim. istediği gibi davrandım.
bebeğimin hiç bir eşyasını benim evimde durdurmadı hepsini götürdü. tamam belki torun sevgisi besliyor o nedenle heyeanlı ama bende istiyorum bebeğimin kıyafetlerini yerleştirmeyi bakmayı sevmeyi evimi ona göre planlamayı.
zaman geçti şu an hamileliğimin 31. haftasındayım.. dün gece yine onlara çay içmek için gittik. Hadi birlikte Doğum çantasını hazırlayalım dedik kimse yoktu yanımızda. bana usulca dediki SEN ÇOCUK FALAN DOĞURAMAZSIN MASADA KALIRSIN ÖLÜRSÜN. Başımdan aşağıya kaynar sular döküldü orada hüngür hüngür ağlayabilirdim çok zor tuttum kendimi tek kelime etmedim.
zaten çok zor bir hamilelik geçiriyorum. O kadar çok korkuyorum ki. daha kendimi çocuk hissediyorum nasıl doğurucam diye bazen oturup ağlıyorum. Moralim o kadar çok bozuldu ki. şimdi ödüm kopuyor nasıl doğurucam ben. bana moral vereceğine sürekli korkutuyor.
Daha şimdiden bu kadar şey yaşadık. bakalım daha neler göreceğiz.
İyiki eşim var onun desteği olmasa nasıl yaşardım buralarda..
Biraz uzun oldu ama paylaşmak, derdimi anlatmak istedim. İnsanın içinden çıkmıyor yaşananlar.
​
