Merhabalar;
Uzun süredir burayı takip ediyorum. Ve artık ben de yazma ihtiyacı duydum. Öncelikle kendimden bahsedeyim. Ankarada yaşıyorum,26 yaşındayım,üni mezunuyum ve özel bir şirkette yazılım destek uzmanıyım.1,5 yıllıkta evliyim ve şu anda 5 aylık hamileyim,Allah nasib ederse kızım olacak. Sorunlara gelecek olursam.
Eşimle tanışarak evlendik. Ben aslen bolu o aslen maraşlı. orta okul ve liseyi ailesinden uzakta yatılı okumuş üni içinde Ankaraya gelmiş ve 7 yıl üniversite eğitimini Ankara da aldı.7 yıl çok uzun gelebilir ama eşim tıp eğitimi aldı şu anda asistanlık yapıyor. Her neyse biz evlenirken ailesi maddi açıdan destek vermedi,vermeleri şart değil,biz çalışıyorduk şükür Allah'a borç harç bir şekilde hallettik. Maddi desteklerini beklemiyordum ama manevi desteklerini hep istedim,en azından nasıl gidiyor hazırlıklar naptınız ne aldınız,ne eksiğiniz var bile demediler. Şimdiye kadar kayın validemden de kızım kelimesini duymadım ne yazık ki. Zamanla der diyebilirsiniz ama bir yıldan fazla nişanlı kaldım ve 1,5 yıllıkta evliyim. Bunlardan da geçtim,biz Ankaradayız onlar maraşta olduğu için hep bir dokundurma var. Sanki oğulları benim yüzümden Ankarada gibi,üni hayatını eşimin ben onlardan daha iyi bilirim.Burslu okudu ve tıp okumak kolay değildir pek çok maddi zorluklarla okudu ve o vakit çok arayıp sormadıkları oğulları şimdi gürbette ki evlat oldu. Geçen ay eşim bir operasyon geçirdi kalbiyle ilgili,ciddi bir operasyondu,öncesinden haberleri olduğu halde noldu nasılsın demediler,ameliyat gününden bir gün önce geldiler. İyi hoş ağarladım riskli bir hamileliğim olduğu halde elimden geleni yaptım. Yoğun bir misafir dönemi geçirdik,yoruldum demedim. 10 gün sonunda ev boşaldı,herkes evine gitti. Şimdi eşim arıyor var mı bir isteğiniz diye,ordan ne yapabilirsin ki oradan diyorlar . Eşim üzülüyor haliyle, ki kalbinden sıkıntısını bilen bir anne,evladını üzmemeye çalışır. Ne istiyor bilmiyorum,aylık onlara maddi yardım da yapıyoruz,bunlar söylenmez ama bildiğiniz bir maaş gibi para gönderiyoruz,ama Allah razı olsun dedikleri yok.
Ve artık benim de canım sıkılıyor,bebeğim olunca çalışamıcam çünkü bakacak kimse yok.Kayınvalideme gel bebeğe bak demedim ama doğum yapınca bebeği görmeye gelirsiniz dedim,gelmem dedi. Bir şey demedim,kısaca demek istediği başının çaresine bak demekti.Herneyse doğumdan sonra çalışamıcam ve eşimin maaşına kalıcaz,bu insanlarda eminim ki demicekler sizin masrafınız çok bize para yollamayın. Ama artık gönül rızam yok,maddi anlamda değil manevi olarak biraz anne baba gibi davransalardı,o para hiç aklıma takılmazdı. Şimdi eşime bebek ertesi masraflarımızla bu parayı gönderemeyiz de diyemiyorum çünkü arada kalan o olacak ve ben üzülsün istemiyorum.Bu insanlarla nasıl diyalog kurmalı,illa bir sinirle bütün biriktirdiklerimi kusmam mı gerek. Telefonda bile bazen konuşasım gelmiyor hoş beni de telefona istemez annesi,mecbur kalınırsa konuşur. Sıkıldım artık,hamileliğin verdiği bir hassasiyette var. Fikirlerinizi bekliyorum
Uzun süredir burayı takip ediyorum. Ve artık ben de yazma ihtiyacı duydum. Öncelikle kendimden bahsedeyim. Ankarada yaşıyorum,26 yaşındayım,üni mezunuyum ve özel bir şirkette yazılım destek uzmanıyım.1,5 yıllıkta evliyim ve şu anda 5 aylık hamileyim,Allah nasib ederse kızım olacak. Sorunlara gelecek olursam.
Eşimle tanışarak evlendik. Ben aslen bolu o aslen maraşlı. orta okul ve liseyi ailesinden uzakta yatılı okumuş üni içinde Ankaraya gelmiş ve 7 yıl üniversite eğitimini Ankara da aldı.7 yıl çok uzun gelebilir ama eşim tıp eğitimi aldı şu anda asistanlık yapıyor. Her neyse biz evlenirken ailesi maddi açıdan destek vermedi,vermeleri şart değil,biz çalışıyorduk şükür Allah'a borç harç bir şekilde hallettik. Maddi desteklerini beklemiyordum ama manevi desteklerini hep istedim,en azından nasıl gidiyor hazırlıklar naptınız ne aldınız,ne eksiğiniz var bile demediler. Şimdiye kadar kayın validemden de kızım kelimesini duymadım ne yazık ki. Zamanla der diyebilirsiniz ama bir yıldan fazla nişanlı kaldım ve 1,5 yıllıkta evliyim. Bunlardan da geçtim,biz Ankaradayız onlar maraşta olduğu için hep bir dokundurma var. Sanki oğulları benim yüzümden Ankarada gibi,üni hayatını eşimin ben onlardan daha iyi bilirim.Burslu okudu ve tıp okumak kolay değildir pek çok maddi zorluklarla okudu ve o vakit çok arayıp sormadıkları oğulları şimdi gürbette ki evlat oldu. Geçen ay eşim bir operasyon geçirdi kalbiyle ilgili,ciddi bir operasyondu,öncesinden haberleri olduğu halde noldu nasılsın demediler,ameliyat gününden bir gün önce geldiler. İyi hoş ağarladım riskli bir hamileliğim olduğu halde elimden geleni yaptım. Yoğun bir misafir dönemi geçirdik,yoruldum demedim. 10 gün sonunda ev boşaldı,herkes evine gitti. Şimdi eşim arıyor var mı bir isteğiniz diye,ordan ne yapabilirsin ki oradan diyorlar . Eşim üzülüyor haliyle, ki kalbinden sıkıntısını bilen bir anne,evladını üzmemeye çalışır. Ne istiyor bilmiyorum,aylık onlara maddi yardım da yapıyoruz,bunlar söylenmez ama bildiğiniz bir maaş gibi para gönderiyoruz,ama Allah razı olsun dedikleri yok.
Ve artık benim de canım sıkılıyor,bebeğim olunca çalışamıcam çünkü bakacak kimse yok.Kayınvalideme gel bebeğe bak demedim ama doğum yapınca bebeği görmeye gelirsiniz dedim,gelmem dedi. Bir şey demedim,kısaca demek istediği başının çaresine bak demekti.Herneyse doğumdan sonra çalışamıcam ve eşimin maaşına kalıcaz,bu insanlarda eminim ki demicekler sizin masrafınız çok bize para yollamayın. Ama artık gönül rızam yok,maddi anlamda değil manevi olarak biraz anne baba gibi davransalardı,o para hiç aklıma takılmazdı. Şimdi eşime bebek ertesi masraflarımızla bu parayı gönderemeyiz de diyemiyorum çünkü arada kalan o olacak ve ben üzülsün istemiyorum.Bu insanlarla nasıl diyalog kurmalı,illa bir sinirle bütün biriktirdiklerimi kusmam mı gerek. Telefonda bile bazen konuşasım gelmiyor hoş beni de telefona istemez annesi,mecbur kalınırsa konuşur. Sıkıldım artık,hamileliğin verdiği bir hassasiyette var. Fikirlerinizi bekliyorum