Benimki de böyleydi, yalnız kalamazmış eşinin vefatından sonra (30 sene!)
Sürekli idare etmişler. Ben evlendikten sonra da bu kez kocam beni bırakıp onun yanına gitmeye başladı. 3 kardeşler, sözde haftanın günlerini bölüştüler. Görümcem ve kayın biraderim evlerine aldılar, ben de bize gelsin dedim gelmedi, evimde kalıcam dedi. Eşim beni hem çocukla hem hamile yalnız bıraktı, gidip annesinde kaldı. Yanına bakıcı tutalım dedim, kabul etmediler. Bana gelip kaldı, hem huzurumu bozdu, her şeye karıştı, hem kocamla aramı bozdu. İlle de evim diye tutturdu. Biz hepimiz gittik, çoluk çocuk. 2 hafta kalıp döndük. Kendi kocaman evimden gidip küçücük eve sığışmak, onun yemeklerini (içinden saç çıkan salatalar, dibi tutmuş makarna) yemek zorunda kalmak, ama eşimin bunları hiç görmemesi. Sanki annesinin en doğal hakkıymış benim düzenimi bozması gibi.
Hasta olsa anlarım. Fiziksel hastalığı yok ama psikolojik sorunlu. Psikolojik tedaviyi de ne kendisi ne çocukları kabul etmedi.
Ben boşanmak zorunda kaldım. Çok zor bir durum.