Ben annesini aramıyormuşum. Gidelim demiyormuşum. Sanki fırsat kalıyor zaten sürekli görüşüyoruz. Ne haftasonumuz bize kalıyor, ne gecemiz. Annem tabi gideceğim. Gerekirse her gece gideceğim diyor. Ben asla kayıplarını anlamıyormuşum. Babam ölürse anca anlarmışım vb. Valla hep herkesin yakınları vefat ediyor. Ben bu kadar ajitasyon ve duygu sömürüsü yapan insanlar ilk defa görüyorum. Annem de kızım ayrıl yaşın genç bunlarla ömür geçmez diyor. Çocuk yok ama abim eşimin amcasının yanında çalışıyor. Düzenini bozup buraya geldi ailesiyle 2 çocukları var vb. Ben boşansam bile bir de abim ortada kalır ailesiyle. İşim çok zor. Ama bu adam düzelmez. Yanlış bir şey olduğunu görmüyor çünkü. Koloni halinde yaşam bunlarda normal olmuş.