Burada okuduklarımdan sonra kaynıvalidemle kayınpederime en ufacık laf edemem, Allahtan korkarım. Kayınvalidem doğum yaptığım gün geldi, 40 gün yanımda kaldı. yemeğimden çamaşırıma kadar herşeyimi yaptı. eli hep üzerimdeyddi. kızım üşütme, al bebeği de git sen yatağına yat dinlen, uyu... hep böyle dedi. ama nedense lohusalıktan mıdır nedir kadın iyi dediği bile battı bana. haksızlık etmişim. gözümün içine baktı valla ne yalan söyleyeyim. yapma dedğimi yapmadı, sormadan hiçbişey yapmadı hatta. utandım şimdi kendimden. gerçi ben de hiç saygısızlık etmedim, hakkıımı da yemeyeyim. içten kızdım hep ama sırf ona özel de değildi. annemin bile battığı anlar oldu.
kayınvalidem ve kayıpederimi çok severdim ki hala severim. sadece gebeliğimde yeterince destek olmadılar. benim kırgınlığım ondan. maddi anlamda karı koca beraber çalışarak kimseye muhtaç olmadan geçinip gidiyoruz ama hamilelikte ve doğuma hiç beklemediğimiz harcamalar yapmak zorunda kaldık. kıyıda köşede kötü gün parası olarak tuttuğum neyim var yok hepsi gitti. annem, ablam hep arkamda bi açığımı kapatmaya çalışırken onlar bi kez olsun korkmayın arkanızda biz varız demediler. hamileliğimde "annem, babam, ablam, eniştem" neyiniz eksik bize bişey söyleyin onu da biz tamamlayalım diye etrafımızda pervane oldular. ama onlar da çıt yoktu. sadece sormaları yeterdi. gönül almak değil mi ya. kızım onların ilk torunu. hem de ailenin ilk kız çocuğu. düşünün ne kadar kıymetli olabileceğini. aldıkları 3 tulum, 5 zıbın bir de mevlütte taktıkları altın. tabi ki herşey maddiyat değil yanlış anlamayın. benim babam da memur emeklisi, kayın pederim ve kayınvalidemde. benim ailem var yok dinlemeyip herşeyiyle yanımda olmaya çalışırlarken onların böyle davranması çok ağırıma gitti. en çok da ağırıma giden doğumdan 1 ay önce güneydoğu turuna çıktılar ama doğum zamanı ev alışverişlerinde bile yüzümüze baktılar.
yine de böyle düşündüğüm için allah affetsin diyorum, ama allahın bildiğini kuldan da saklayamıyorum. kırıldım işte.
kayınvalidem ve kayıpederimi çok severdim ki hala severim. sadece gebeliğimde yeterince destek olmadılar. benim kırgınlığım ondan. maddi anlamda karı koca beraber çalışarak kimseye muhtaç olmadan geçinip gidiyoruz ama hamilelikte ve doğuma hiç beklemediğimiz harcamalar yapmak zorunda kaldık. kıyıda köşede kötü gün parası olarak tuttuğum neyim var yok hepsi gitti. annem, ablam hep arkamda bi açığımı kapatmaya çalışırken onlar bi kez olsun korkmayın arkanızda biz varız demediler. hamileliğimde "annem, babam, ablam, eniştem" neyiniz eksik bize bişey söyleyin onu da biz tamamlayalım diye etrafımızda pervane oldular. ama onlar da çıt yoktu. sadece sormaları yeterdi. gönül almak değil mi ya. kızım onların ilk torunu. hem de ailenin ilk kız çocuğu. düşünün ne kadar kıymetli olabileceğini. aldıkları 3 tulum, 5 zıbın bir de mevlütte taktıkları altın. tabi ki herşey maddiyat değil yanlış anlamayın. benim babam da memur emeklisi, kayın pederim ve kayınvalidemde. benim ailem var yok dinlemeyip herşeyiyle yanımda olmaya çalışırlarken onların böyle davranması çok ağırıma gitti. en çok da ağırıma giden doğumdan 1 ay önce güneydoğu turuna çıktılar ama doğum zamanı ev alışverişlerinde bile yüzümüze baktılar.
yine de böyle düşündüğüm için allah affetsin diyorum, ama allahın bildiğini kuldan da saklayamıyorum. kırıldım işte.