Benim rahmetli babaannem çok küfrederdi. Bize veya birilerinin şahsına değil ama bir olay anlatırken, o ona bunu dedi bu buna şunu dedilerin arasına sürekli küfür sıkıştırırdı hem de öyle böyle değil, bildiğin ağzı bozuk erkek üslubu. Adlı adınca da söylerdi. Güya derdini anlatıyor ama üç laftan biri küfür. Köyde yaşıyordu, orada yaşadığı sorunları anlatırken işte...
Ve onun oğlu olan babam da ederdi hatta bi ara çok fazla ederdi. Hiç böyle karısıymış, kızıymış demeden ederdi. İğrenirdim resmen. Sinirlenince ederdi ve bazen aşağılardı, "salak mısın sen" falan gibi. Ayrıldıktan sonra annemle, çok nadir duydum ondan küfür ve aşağılama, onlar da bana, benim şahsıma yönelik değil. Zaten 23 yaşıma gelmişim benim şahsıma küfür edemez, ederse bi daha yüzümü göremez. Bi keresinde sokakta yürüyoruz, bişeye kızdı küfür etti. Uyardım. Ben çocuk değilim benim yanımda küfür etme dedim. Bi daha da etmedi.
Geçenlerde de evde dayım, anneannem falan bişey oldu gülüyoruz. Dayım sürekli espri yapar, yaptıklarının çoğu saçmadır ama TV'deki şey hakkında yapınca bazen komik oluyor. Böyle gayet hava hoş, gülüyoruz falan dayım kendini iyice Cem Yılmaz falan sandı ya da boşta bulundu herhalde, erkeklerin söylediği küfür içerikli bişey söyledi. Ortamda da başka erkek yok. Gülerek hiç bozuntuya vermeden "burası kıraathane ya da senin erkek arkadaşlarınla takıldığın bi yer değil, o lafı söyleyeceksen erkek aradaşlarının yanında söyle bizim yanımızda değil" dedim. Gülmeye devam etti ama çok utandı, kızardı, bişey diyemedi falan. Söylenmemeli yani.