Akşam alın karşınıza konuşun. Güzel güzel söyleyin ama net. Gülümsemeden. Ne derse desin asla "bilmiyorum, belki, olabilir mi" kelimelerini kullanmayın. Düşünüyor gibi bile durmayın. Net..
Ben dünden beri bunu düşünüyorum.. Bana hiç danışmadan fikrimi almadan telefonda pat diye annene böyle bir şey söylemen çok yanlıştı. Sen anneni düşünüyor olabilirsin, ben bunu da anlıyorum. Ama ben birlikte oturmamızın gerekli olduğunu hiç düşünmüyorum. Aç değil, hasta değil, kimsesiz değil. Neden kurulu düzenimizi değiştirmemiz gereksin ki? Ne rahat ayağımı uzatıp dizine yatabilirim, ne şortumu giyip rahat edebilirim, asla özelimiz olmayacak bir kere. Bir duşa girip çıkmamız çekine çekine, kaça kaça olacak. Göze görünücez. Yapmak istediğimiz şeyler artık rahatça yapılamayacak. Çıkıp gezmesinden tut, akşam yemeği dışarıda yemek istemize kadar.. Biz daha genciz, yeni evliyiz. Baş başa kalmak istemek en doğal hakkım değil mi? Bu konuda senden net bir şey duyana kadar şuan bu koltuktan kalkmak istemiyorum. Sen anlayışlı mantıklı bir adamsın, bunu anlarsın. Benden habersiz bir planlar yapacağını beni o kadar üzmeyi göze alacağınıda düşünmüyorum. Ben birlikte oturmak istemiyorum..