Arkadaşlar yazılarınızı okuyunca bazılarında çok duygulandım.
Ne kadar güzel , iyi anlaştıklarından ,çok anlayışlı ,düşünceli olduklarından söz etmişler.
Çok şanslısınız arkadaşlarım ,inanın gıptayla ,içim buruk okudum,bir garip oldum.
Bız kayınpederimle neden böyle oolmadık diye ....
Ben babamı ünversitede okurken kaybettim.Nasıl ilgili bir babaydı, Allahım rahmet eylesin.
Neyse evlendim, evlenirken alınacak vs kırmadı ,yaptı.
Ancak ben kayınpederime öyle bir davranıyordum ki, çevredekiler k.pederime ''çok şanslısınız, gelinin insan evladıymış,çok iyi'' diyorlardı.
Hayatta olmayan babamın yerine koymak istiyordum .
Saygıda kusur etmedim, hizmette kusur etmedim.Görmedikleri itibarı gördüler benden.
Ama bir eksiklik vardı anlayamadığım.
Eşimle arası öyle mesafeliydiki eşime karşı nerdeyse hiç sevgi belirtisi yok.
Eşim doğduktan bir süre sonra k.peder askere gitmiş bebekliğinde yokmuş.
Eşim kendisini babasının kucağına aldığını hatırlamıyormuş.Ne acı değil mi?
Varsa yoksa eşimin küçüğü kaynımdı,evlenincede öyle devam etti.
Ki kaynımın eşinin onca olumsuzluklarına rağmen eşine ,çocuklarına çok düşkün.
Bize gelince ne eşim, ne ben nede çocuklarımız ilgi görmeyiz.
Oysa çok isterdim dede ,nine , torun doyası yaşasınlar ama bazı şeyler zoraki olmuyor,
Hele gönülden hissedilen, gönülden gelen davranşlar hiç olmuyor...
Çocuklarım adına çok üzülüyorum dede sevgisinden mahrum kaldılar.
Amaaaan bu konu biraz üzüyor beni neyse..........
Ataların hiç bir sözü boşuna değilmiş.
''Anası kıymetli olanın danasıda kıymetli olurmuş''