Kendimden çok sıkıldım, nereye başvurmam lazım kendimi boşamak için?
Çok dürüst olucam, ben hep it kopuk heriflerin peşinde koştum. Oldurmaya çalıştım.
İlk defa böyle olmayan bir insanlayım (hayatımda bir ilk cidden), ilk defa bana it gibi davranmayan, ağzımı burnumu kırmayacak biriyleyim, ilk defa "Demek ki saygı görmek böyle bir şeymiş he" dediğim anlar yaşıyorum.
İlk defa çevremdeki herkes sana ne güzel değer veriyor diyor, ilk defa ne argüman sunsam çevremdeki herkes abarttığımı, gereksiz endişe yaptığımı, her şeyin çok güzel olduğunu falan söylüyor.
O da zaten ne istesem yapıyor elinden geldiğince gücü yettiğince, gönlümü hoş tutmak için, ne bileyim akşam yemeği diye tutturdum geçen hafta mesela 10 saatlik uçuştan gelip tamam gel seni götüreyim diyor, ben burun kıvırıyorum, gel yarın öğlen gitmeden götüreyim diyor (gece yolculuğu + 8 saat uçuş öncesi), ona burun kıvırınca e haftaya götüreyim diyor falan, ne bileyim mesela mesajımı görmedi uçuştaydı 4 saat beni biliyor gerilirim çekmiş fotoğrafını atmış falan bak buradayım uçağın altında diye içim rahat etsin diye, şöyle yap diyorum yapıyor, bunu yapma diyorum yapmam tamam diyor vs
Annem hiçbir erkek arkadaşımı onaylamaz, ilk defa vazgeçme, bırakma falan tarzı öğütlüyor beni tartışmada şunda bunda.
Kendim de zaten ilk gördüğümden beri aşığım, seviyorum.
10 yıl sonra ilk kez böyle hissetmişim birine karşı yeniden.
Hatta daha iyisi çünkü güveniyorum ilk andan itibaren.
Hayır öncekilere bakıyorum tüm dünya karşı çıkardı, ben "Yoooooh ya seviyodur caanım, bence iyi çocuhtur kesin" deyip devam ederdim. Şimdi neden böyleyim
Hem herkes onaylıyor hem iç sesim onaylıyor hem her şey iyi neden negatifim!?
Neden kendimi mutsuz ediyorum!?
Neyse her şey bu kadar iyi (tahtaya vurma efekti)
Beynim sürekli bi' olumsuzluk arıyor arkadaşlar.
Sürekli negatif haldeyim.
Adam bana 5 kırmızı gül verse 6.yı alıp çöpe mi atmıştır acaba falan gibi (örnek böyle bişi yok) saçma ekstrem konulara gidiyor
Neden böyleyim
Ve gerçekten sıkıldım çünkü mutluluğumun önünde tek engel bu şu an
Bunu nasıl aşabilirim
Sanki ben hak etmiyorum, sanki benim hayatımda hiç iyi bi erkek olamazmış gibime geliyor
Bir de çok korkuyorum yine üzülürüm diye ondan mı acaba, yaşayan bilen varsa bana anlatsın ben de rahat bi nefes alayım ya ben de mutlu olayım aşkın tadını falan çıkarayım
Bazen onunla ilk tanıştığımız günleri hatırlayıp " nereden nereye, vay be" diyorum kendi kendime. Beni hep destekliyor, ilgileniyor. Ben de bazen ilişkimiz hep böyle güzel olur mu diye düşünebiliyorum. Ama aslında o kadar yersiz ki... Görsem gerçekleşeğine inanamayacağım bir rüyadayım sanki. Umarım rüyadan uyanmam.
Tedavi olabilirsiniz.Bir kaç terapi.
