kendim ile ilgili yalnızlık sorunum...

merhaba dert yanmaya geldim. üniversitede okuyorum bu yıl 4. sınıfım ama son yılım değil iyi bir ailem var allaha şükür. benim ne yazıkki kendimle ilgili bir sıkıntım var ne yapsam ne etsem aşamıyorum. kimseye gvenemiyorum önceki yıl 3. sınıftaki arkadaş grubum bana bir oyun oynadı bende saf salak bişey olduğum için yedim. ama geç olmadan durumu çakınca döktüm eteğimdeki taşları. ondan önce 2 yılımı birlikte geçirdiğim arkadaş grubumda fesat çıkan bir minik kız yüzünden yine kazık yedim. kimseye güvenemiyrum ciddi hastalık derecesinden insanlardan o kadar uzaklaştımki nasıl sohbet ediliyor nasıl muhabbet ediliyor unuttum. üniversitede yalnız kalmak zor helede kızsan. sınıfımdaki kızları bu yıl tanımaya başlıyorum hatta, kendimi o kadar soyutladım ki. haa birde lisede yine bir kızdan yediğim kazık, yediğim iftira yüzünden okuldan atılıyordum az kalsın neyseki kanıtlayabildim haklı olduğumuda atılmadım. aslında başarılı bir öğrenciyimdir yetenekliyimdir fakat o kadar nefret ediyorum ki her şeyden hiç birşey yapasım gelmiyor. bu yıl artık o düşüşten öyle bir kalktımki size anlatamam. dışım bir demir içim vıcık vıcık dert sevgi. beni dışarıdan görün konuşmaya korkarsınız. herkes bana indir şu duvarları der ilk okuldan beri... bana biri iyimisin dese oturup saatlerce konuşmadan ağlayacağım ama iy imisin diye soracak kimsem yok. ne zaman bir arkadaşımla konuşuyor olsam söylediğim şeyleri 2 kere düşünüyorum dediğim gibi unuttum muhabbet nasıl ediliyordu diye. insanlara nasl bir güven veriyorsam bana sırlarıını verirler sonra suratıma bakmazlar bende öyle güvenebilmek istiyorum derdimi tasamı anlatayım istiyorum. diyorum ki birine bak ben yalnızım bak ben üzgünüm mutsuzum desem beni anlamayacak 2 dk üzülecek halime acıyacak bu böylemiymiş diyecek çünkü dışarıdan güçlü görünüyorum ya. sonrada unutacak gidecek ne gerek var diyorum kaldırıyorum tek kaşımı hep bi agresif görünüyorum ki kimse dahada üzemesin beni diye. bu yıl dedim artık kendimi açacağım göründüğüm gibi değil olduğum gibi görüneceğim dedim. dedim demesine iyi dedim ama yine kullanılmışım yeni fark ettim. ben ne yapayım nasıl güveneyim insanlarla nasıl konuşayım buraya yazarken bile çekingenim mutsuzum derslerim berbat gidiyor. kendimi açarsam saf salak aptal bişey olduğum belli olacak diye kasıyorum hep ama bu sevgi doluluğum başıma hep dert oluyor. böyle sert göründüğüm sürecede belliki bu arkadaşsızlık başıma bela olacak ortası yok kızlar... göründüğüm gibi olsam ayrı dert olduğum gibi görünsem ayrı ders haa bu arada kimseyede eyvallahım yoktur biri bana ters birşey yaptıysa bitmiştir dedikodu asla yapmam. işin kötü tarafıda birbirinin arkasından konuşup sonra yüzlerine güler bizim sınıftakiler. birazda tiksinti ama hepside öyle değil amaaannn ne bileyim işte sıkıldım yurtta tek başıma ağlayıp makyajımı tazeleyip okula gidip güçlü kız rolü oynamaktan.