Merhaba, yıllardır burayı takip ederim.
Ben 26 yaşındayım ve 1 yıllık evliyim. Çocuğum yok çocuk yapmaya da bu psikoloji ile cesaretim de yok. Benim kardeşim yok annem ev hanımı babam ise malulen emekli.
Bana çocukluğunla ilgili bir şey söyle deseniz ölümüne yediğim dayaklar derim. Yaramaz bir çocuk değildim yaramaz olamazdım da çünkü dayakla sindirildim. Bileniniz vardır belki kızılcık sopasını, bizim evde ondan vardı annem onunla döverdi. Evde yetmez sokakta herkesin gözü önünde arkadaşlarımın yanında döverdi. O çocuk aklımla utançtan yerin dibine girerdim, hep bir an önce büyümek isterdim. Belki de insanlardan korkmam sesimi çıkaramam, kendimi ifade edememem, ezik sinik korkak biri olmamın temellerini bu dayaklar atmıştır. Babam ise beni hiç sevmemiş ben kendi paramı kazanana kadar evde bana zerre kadar değer vermemişti. Bir keresinde kapıyı açamadığım için satırı çıkarıp öldürmeye kalkmışlığı bile vardır. Anneme de çok çektirdi annem defalarca benim yanımda hap içip intihar etti ve ben sokaklara fırlayıp annem ölüyor kurtarın diyeönüme çıkan insanlara yalvardım. Annem ağır depresyon ilaçları kullanırdı, babam kahveye giderdi, o gidince annem tüm perdeleri kapatır içeriyi karanlık yapar akşama kadar yatardı ben de o odada tek başıma kös kös otururdum. Maddi durumumuz çok kötüydü malulen emekliydi babam çalışmazdı. Aile içi iletişim yoktu. Babamı hiç sevmezdim.
Ama acı olan şey babam anneme ihanet ederdi fakat beni asıl yıkan ise annem de babama ihanet ederdi hem de yanında beni de götürerek. Bir seferinde dayanamayıp çocuk aklımla seni babama söyleyeceğim dedim. Sakın söyleme beni keser dedi. E tabi annemin ölümüne razı olamayacağım için hep sustum içime attım, boşan diyekaç kez yalvardım. Ben 8 yaşıma kadar bunların hepsini gördüm, yaşadım. Bunları anlatırken bile üzerinden yıllar geçmesine rağmen içim acıyor canım çok yanıyor. O yaşta bunlar benim için çok büyük bir travmaydı. Hala da öyle. Adamla benim yanımda sevişirdi beni uyuyorum zannedip. Defalarca. O adamların bana ne gözüyle baktığını söylememe gerek yoktur sanırım. Benim midem bulanıyor yaşadıklarımdan. Şu an ifade bile edemiyorum ne yaşadığımı neler hissettiğimi. Hala herşey dün gibi gözümün önünde. Keşke hafızayı silmekgibi birşey olsa da kötü anıların hepsini çıkarıp atsam beynimden.
Daha o zaman anladım ki benim arkamda ana baba aile yok, oku kızım dedim kurtar kendini kaç bu evden bu cehennemden. Tabi başka yere okula da gönderilmedim. Lise bitti çalışmama izin verilmedi. Kendi şehrimde üniversite kazandım mezun oldum ve kpssye girdim ilk girişte de atandım. Şuan onlardan uzaktayım burada bir ev aldım şmidi kışın buraya o eve gelirler. Bir şey isterler alırım yaparım yaratırım, sanırım çok fedakarım. Herşeye rağmen elimden geldiğince evlatları olarak maddi açıdan yardım ederim. Onlar benim herşeyi unuttuğumu sanıyorlar ama öyle değil. Yıllarca psikolojik tedavi gördüm. Kendimi çok değersiz hissediyorum, kendimi sevmiyorum, özgüvenim yok. İnsanlarla ilişkilerim çok kötü. Sosyal fobi, depresyon, obsesif bozukluk ve nicelerine sahibim. Bugün yine gittim yine tedaviye başladım. Yine ilaçların kucağına bıraktım kendimi. Böyle olmayı ben seçmedim, bu aileyi ben seçmedim. Eminim benden daha kötü durumda olanlar da vardır. Peki ben nasıl iyileşeceğim bilen var mı? Yardım edecek var mı? Kimselere anlatamıyorum ben bunu kendime bile anlatamıyorum. Okuduğunuz için çok teşekkürler. Yorumlarınızım hepsini okuyacağım.