Herkese merhaba uzun süredir üyeyim ama ilk defa konu açıyorum. Bir derdim var ama ben mi abartıyorum bilemiyorum. 7 yıllık evliyim. Evliliğim süresince maddi manevi değer görmediğimi düşünüyorum. Eşimin hiçbir zaman önceliği ben olmadım. Eşim ticaretle uğraşıyor sabah çıkıp akşam geç saatte geliyor. Eve gelince kısa bir muhabbet 5 dakikayı geçmez bu arada sonra telefon yada televizyon izleyip yatıyor çoğu zaman kanepede sızıp kalıyor. Bende gurbete gelin geldim ondan başka kimsem yok çalışmıyorum ev hanımıyım ilgimi başka yönlere de çeksem kitap okuma hobi edinme falan gibi günün sonunda iki çift laf edemediğim tatmin olamadığım bir evliliğin içindeyim. İki de küçük çocuğum var onlarla da tek başıma ilgileniyorum. Sadece muhabbet konusunda değil maddi olarakta bana yatırım yapmayan insan durumu iyi olduğu halde ne araba aldı bugüne kadar ne de ehliyet. Tamamen kendisine bağımlı hale getirdi. Bunu öyle bir güzel yaptı ki sanki birşeyler yapmak istiyormuşta yapamıyormuş gibi hep bi bahane… bana harçlık vermez mesela sormaz bile bişeye ihtiyacın var mı? Bir şey isterken bile 40 kere söylemem lazım. İşin maddi boyutu beni çok rahatsız etsede sanırım en rahatsız ettiği taraf aynı bakış açısında aynı kafa denginde olmamak oldu. Ben neşeli biriyken o donuk suskun çoğu zaman duvara konuşuyormuş gibi hissediyorum. Ne ağlarsan ağlar ne gülersen güler benim de hayat enerjimi emdi. Şimdi asıl derdim sizce ben ona odaklı mı yaşıyorum. Onun vermediği değer üstünden kendime değer mi biçiyorum kendime haksızlık mı ediyorum yoksa büyütüp abartıyor muyum?