Herkese merhaba arkadaşlarım. 18 aylık bir kızım var. Doğumdan bu yana çok zorlu süreçlerden geçtik. İlk 9 ay bağırması durmadı, kolik bir bebekti. Gece uykuları halen düzensiz. Hiçbir şeye ilgisi yok oyuncak vs. oynamaz. Evin içinde dolanıp duruyor haliyle canı sıkılıyor. Havalar soğıduğu için sürekli dışarı çıkaramıyorum. Aktiviteler, farklı oyunlar her şeyi denedim ama ilgisini çekmiyor 2-3 dk sonra sıkılıyor. Yardım edenim yok. Eşim işten gelir sever bırakır destek olmaz. Ev işleri, bebeğimin bakımı, hastalık, diş dönemleri her şeyi bu zamana kadar kendin üstlendim. Uyumamaya bile alıştım. Günlerce iş yapmadım, sadece kızımın mutluluğunu düşündüm saatlerce elimden tuttu evi dolaştırdı, dolandım. Ama artık bir şeyler ters gidiyor sanki… Eski tahammülüm kalmadı, son bir haftadır kendimi sürekli kızıma bağırırken buluyorum. Bu durum beni kahrediyor. Biliyorum bağırarak ona en büyük zararları verdiğimin, ben bağırınca gözlerindeki o ifade mahvediyor. İnsanlığımı, vicdanımı ve anneliğimi sorguluyorum. Kendime de hakim olamıyorum. Lütfen direkt yargılamayın arkadaşlarım, yaptığımın yanlışlığının farkındayım ama artık desteksizlik, yorgunluk, kendime bi alan açamamak sürekli ağlayan huzursuz bir bebekle 7/24 baş başa olmak yıprattı. Biliyorum ki yaşadıklarımı yaşayan anneler bir yerde var. Siz bu durumlarla nasıl başa çıkıyorsunuz, bağırmadan, sakin kalarak. Vicdanım rahat bırakmıyor onunla birlikte oturup ağlıyorum. Tavsiyelerinize ihtiyacım var