Kızlar canım çok sıkkın. Kendimi 30 yaşında genç bir kadın değil de 80 yaşında nineler gibi hissediyorum. Sebebi Biraz uzun.
Ben çok kötü bir çocukluk ve ergenlik geçirdim ailem yüzünden. Babam baskıcı idi , bir de üvey anne vardı. Ama buna rağmen hep neşeli ve mutlu olmayı bilen bir kızdım. Yaramaz ve muzur bir çocuktum. Etrafımdaki herkesi güldürürdüm. Eşimle de üniversite 1. sınıfta tanıştım. Ben yine yaramaz cocuktum ama o ağır abi takılırdı. Yine de beraber güzel vakit geçirirdik. Hep hayal kurardık evlenince şöyle şöyle yaparız diye. Nişanlı iken de gezdik tozduk. 4 sene sonra evlendik. Evlendikten sonra sürekli uyuyan ya da tv seyreden bir adam oldu.
Şunu yapalım derim, yarın yaparız der. Yarın gelir, öbürgün yaparız der. Öbürgün gelir bir hafta sonra der. Sürekli bir bahane bulur ve erteler ama yapmaz ( gezmek dolaşmak anlamında). Evli olunca da arkadaşlarla da çok takilamadik ve ben iyice eve kapandım. Psikolojim bozuldu. Bu arada da başka başka problemlerimiz oldu.
Sonra kızım doğdu, iyice elini eteğini çekti. Sanki çocuk doğurmuşum isim bitmiş gibi hissettim. Ilgi yok, sevgi yok hatta sakalasmak bile yok..En kötüsü ben de onun gibi oldum. Kendimi çok çirkin ve yetersiz hissediyorum. Bu durumdan nasıl kurtulabilirim?