- 30 Ocak 2015
- 1.276
- 822
- 123
- Konu Sahibi bendekidurumlar
- #1
birtakım yaptığım ufak şeylerden dolayı saatlerce utanıyorum. hatta yıllar öncesinde yaptığım şeylerden bile utanıyorum. bunlar öyle büyük şeyler de değil. yaptığım bazı salaklıklar, kendimi küçük düşürmeler ya da gereken cevabı verememeler.
işin kötü yanı hala aynıyım, bir insan hiç ilerme kaydetmez mi?
asosyal birisiyim bu arada tüm ilkokul, lise, üniversite hiç kimseyle çok yakınlık kuramadım. tüm ömrüm böyle geçti. bu arada kimi zaman insanlardan uzak durdum, kimi zaman hata bende mi dedim, yakınlık kurmak istedim, konuştum, ama hiç insan ilişkileri ileriye gitmedi. yani kimse de gelip benimle arkadaş oluyum diye uğraşmadı. belki sıkıcı bir insan olarak göründüğüm için ve yanımda kimse olmadığı için.
evliyim, sanırım bir tek eşim beni anlayabildi bu dünyada. yani onunlayken bu duyguları hiç hissetmiyorum. mesela eşimden önce tanıştığım kişiler de bana doğrudan çok sessizsin, niye böylesin, uzaktan göründüğün gibi değilsin diye doğrudan yargılamaya geçiyorlardı. göründüğüm gibi demeleri de güzel bir kızdım ve kendime özel giyim tarzım vardı. yani uzaktan havalı görünüyordum. demek istedikleri buydu.
sonuç olarak hala içimde, kalbimde o utanç hissi var. sebebini hiç bilemiyorum. bazen kendi kendime konuşurken benim yerimde başkası olsa özgüveninden geçilmezdi diyorum, ama ben aşamıyorum.
işin kötü yanı hala aynıyım, bir insan hiç ilerme kaydetmez mi?
asosyal birisiyim bu arada tüm ilkokul, lise, üniversite hiç kimseyle çok yakınlık kuramadım. tüm ömrüm böyle geçti. bu arada kimi zaman insanlardan uzak durdum, kimi zaman hata bende mi dedim, yakınlık kurmak istedim, konuştum, ama hiç insan ilişkileri ileriye gitmedi. yani kimse de gelip benimle arkadaş oluyum diye uğraşmadı. belki sıkıcı bir insan olarak göründüğüm için ve yanımda kimse olmadığı için.
evliyim, sanırım bir tek eşim beni anlayabildi bu dünyada. yani onunlayken bu duyguları hiç hissetmiyorum. mesela eşimden önce tanıştığım kişiler de bana doğrudan çok sessizsin, niye böylesin, uzaktan göründüğün gibi değilsin diye doğrudan yargılamaya geçiyorlardı. göründüğüm gibi demeleri de güzel bir kızdım ve kendime özel giyim tarzım vardı. yani uzaktan havalı görünüyordum. demek istedikleri buydu.
sonuç olarak hala içimde, kalbimde o utanç hissi var. sebebini hiç bilemiyorum. bazen kendi kendime konuşurken benim yerimde başkası olsa özgüveninden geçilmezdi diyorum, ama ben aşamıyorum.
