- 19 Kasım 2013
- 156
- 54
- 103
Merhaba öncelikle hepinize..Biraz içimdekileri yazıya döküp rahatlamak istiyorum.Çok yalnızım şu sıralar öyleki 1,5 aydır doğru dürüst birileriyle oturup saatlerce muhabbet etmedim.Çalışıyorum ve işler o kadar yoğun ki eve geldiğimde çok yorgun oluyorum biraz buraya bakınıyorum biraz oraya derken vakit öldürüyorum...
Ama bunlardan ziyade kimsesiz gibiyim sanki.en yakın arkadaşım evlendi benden 1 saat mesafe uzaklıkta ama gidemiyorum işlerin yoğunluğundan.yaşıtım kimse kalmadı yaşadığım yer ufacık bir yer...işle ev arası geçiyor günlerim.Ama bu durum gücüme gitmeye başladı.biriyle konuşmanın özlemi var içimde.Çevrem yok denecek kadar azaldı sıfıra yakın görüştüğüm insan sayısı...
Sürekli bir ağlama hali içerisindeyim..Ailem yanımda olsa bile yalnızlıktan ölecek kıvamdayım manevi olarak...İçimde kocaman boşluk var.bunları yazarken bile ağlıyorum mesela..İlk defa asıl yalnızlığı bugünlerde anladım.Kimsem yok kalmadı..arama-sms olarak görüşsemde birileriyle bu yüzyüze konuşmanın yerini tutmuyor...İçime kapanıp gideceğim diye çok korkuyorum.Sizlere bari anlatayım istedim bunları...İnanın artık kendimde yaşama enerjisi bile bulamıyorum.Pozitif halimden eser yok..Rüyamda bile arkadaşlarımdan ayrılıyorken görüyorum kendimi....Ne olacak bu halim benim
Haykırmak istiyorum birilerine bağıra bağıra hıçkıra hıçkıra ağlamak....Ama ona bile vaktim yokki benim 

Toparlayamadım oradan oraya atladım sanırım sadece rahatlamaya ihtiyacım vardı....
Umarım kapatılmaz konum ... en azından yazdıklarımı okuyacak birilerinin olması bile bir teselli sanki bana şuan 
Ama bunlardan ziyade kimsesiz gibiyim sanki.en yakın arkadaşım evlendi benden 1 saat mesafe uzaklıkta ama gidemiyorum işlerin yoğunluğundan.yaşıtım kimse kalmadı yaşadığım yer ufacık bir yer...işle ev arası geçiyor günlerim.Ama bu durum gücüme gitmeye başladı.biriyle konuşmanın özlemi var içimde.Çevrem yok denecek kadar azaldı sıfıra yakın görüştüğüm insan sayısı...
Sürekli bir ağlama hali içerisindeyim..Ailem yanımda olsa bile yalnızlıktan ölecek kıvamdayım manevi olarak...İçimde kocaman boşluk var.bunları yazarken bile ağlıyorum mesela..İlk defa asıl yalnızlığı bugünlerde anladım.Kimsem yok kalmadı..arama-sms olarak görüşsemde birileriyle bu yüzyüze konuşmanın yerini tutmuyor...İçime kapanıp gideceğim diye çok korkuyorum.Sizlere bari anlatayım istedim bunları...İnanın artık kendimde yaşama enerjisi bile bulamıyorum.Pozitif halimden eser yok..Rüyamda bile arkadaşlarımdan ayrılıyorken görüyorum kendimi....Ne olacak bu halim benim
Toparlayamadım oradan oraya atladım sanırım sadece rahatlamaya ihtiyacım vardı....