- 12 Eylül 2015
- 70
- 21
- 38
- Konu Sahibi neleroluyorburada
-
- #1
Merhabalar herkese, şimdi size kendimi bildim bileli yaşadığım bir sorundan bahsedeceğim..
Ben çok vicdanlı bir insanım. Hani az çok herkes öyledir ama bende biraz fazla var bu özellikle de sevdiğim insanlara. Ama son zamanlarda beni rahatsız edecek boyutta arttı bu ve kendimi değersiz bir keriz gibi hissediyorum. Hemen örneklere geçeyim.
Öncelikle kardeşimle pek anlaşamam çok sorunludur beni sinirlendirir sürekli ama annemler onun yerine bana sus tamam hadi boşver falan der (benden yaşça büyük olmasına rağmen) Onun yaptığı en ufak şeyle övünürler sıra bana gelince en ufak yanlışım gözlerine batar ve bu yüzden birçok şeyden uzak durdum hayatımı kısıtladım hep.
Arkadaşlarım arasında arabulucu gibi bişey oldum. Herkesi alttan alan, kavga edenlere birbirlerini övüp duran sürekli gerginliği yumuşatmak için uğraşan.. Sadece bir iki kez çok sinirliyken ve arkadaşımlarıma tepki verdim bağırmadım bile sert konuştum. Yakıştırılmadı, yadırgandı, bunun yanlış oldupu söylendi. Haklı olduğum konudan neler neler bulundu ve en son gerçekten suçlu olduğuma inandım! İstediğim bişey yapmak vardır ve bi arkaaşım o gün sinirlidir ya da o şey biraz zor gerçekleşecektir tamam yaomayalım derim hemen vazgeçerim. Ama insanlar öyle değil..
Bir şeyden rahatsızsam söyleyemiyorum söylemek istediğim ''lütfen bir daha ki sefere sen yap'' iken söylediğim ''yok canım ne önemi var''. Söylemek istediğim ''bu düşüncesizliklerden bıktım artık ben neden unutmuyorum?'' iken söylediğim ''insanlık hali yapacak bişey yok'' söylemek istediğim ''evet ben bunları yaparken sen şunları yap'' iken söylediğim ''yok ben hallederim saçmalama'' yani bu tepkiler bende otomatikleşmiş artık. Söyledikten sınra farkediyorum.
Arkadaşlarım bana o kadar çok ayıp etti ki bu zamana kadar benim ödüm kopuyor birilerine yanlış yapmaktan. Borçlarıma çok dikkat ederim mesela, masada hesap ödenirken fazla fazla veririm az verdi demesinler diye. Birine söz verdiysem onu kesinlikle yaparım. Ortaya öylesine attığım bi lafı bile yaparım. Biri zor durumdaysa benim sınavım dahi olsa vakit ayırıyorum mesela tüm gün. Ama aynı şeyleri kendime layık göremem bana iyilik yapılmaya kalktıklarında o kadar mahçup olurum ki hayır hayır diye istemem. Yapmazlar sonra.
O kadar korkuyorum ki yanlış tanınmaktan, cimri, fesat, sinsi, çıkarcı görünmekten. Kimse beni öyle bilmesin diye tam tersini yapıyorum ama artık çok yoruldum. Maskelerle yaşıyorum.Biri bi olay anlattığında artık kendimmiş gibi tepki veremiyorum. Olmak istediğim gibi olmadığım için kendimden nefret ediyorum. İnsanlar tarafından hafife alınıyorum.
En basiti ; whatsapp gruplarında bile benim yazdığım şeyler daha az kaale alınıyor. Bişeylere sinirlendiğimi söylememe rağmen ciddiye alınmıyorum. Rahatsız olduğum şeyleri tekrar tekrar söylemek zorunda kalıyorum. Ve söylerken inanın ben utanıyorum. Çünkü yumuşak yüzlüyüm lanet olsun ki !
Off yazarken bile içim şişti. O kadar çok emek verdim o kadar çok azını aldım ki. Biliyorum değişim aniden olmaz. Ama artık çok yoruldum ve böyle çok mutsuzum. Sizce nasıl başlamalıyım değişime?
Ben çok vicdanlı bir insanım. Hani az çok herkes öyledir ama bende biraz fazla var bu özellikle de sevdiğim insanlara. Ama son zamanlarda beni rahatsız edecek boyutta arttı bu ve kendimi değersiz bir keriz gibi hissediyorum. Hemen örneklere geçeyim.
Öncelikle kardeşimle pek anlaşamam çok sorunludur beni sinirlendirir sürekli ama annemler onun yerine bana sus tamam hadi boşver falan der (benden yaşça büyük olmasına rağmen) Onun yaptığı en ufak şeyle övünürler sıra bana gelince en ufak yanlışım gözlerine batar ve bu yüzden birçok şeyden uzak durdum hayatımı kısıtladım hep.
Arkadaşlarım arasında arabulucu gibi bişey oldum. Herkesi alttan alan, kavga edenlere birbirlerini övüp duran sürekli gerginliği yumuşatmak için uğraşan.. Sadece bir iki kez çok sinirliyken ve arkadaşımlarıma tepki verdim bağırmadım bile sert konuştum. Yakıştırılmadı, yadırgandı, bunun yanlış oldupu söylendi. Haklı olduğum konudan neler neler bulundu ve en son gerçekten suçlu olduğuma inandım! İstediğim bişey yapmak vardır ve bi arkaaşım o gün sinirlidir ya da o şey biraz zor gerçekleşecektir tamam yaomayalım derim hemen vazgeçerim. Ama insanlar öyle değil..
Bir şeyden rahatsızsam söyleyemiyorum söylemek istediğim ''lütfen bir daha ki sefere sen yap'' iken söylediğim ''yok canım ne önemi var''. Söylemek istediğim ''bu düşüncesizliklerden bıktım artık ben neden unutmuyorum?'' iken söylediğim ''insanlık hali yapacak bişey yok'' söylemek istediğim ''evet ben bunları yaparken sen şunları yap'' iken söylediğim ''yok ben hallederim saçmalama'' yani bu tepkiler bende otomatikleşmiş artık. Söyledikten sınra farkediyorum.
Arkadaşlarım bana o kadar çok ayıp etti ki bu zamana kadar benim ödüm kopuyor birilerine yanlış yapmaktan. Borçlarıma çok dikkat ederim mesela, masada hesap ödenirken fazla fazla veririm az verdi demesinler diye. Birine söz verdiysem onu kesinlikle yaparım. Ortaya öylesine attığım bi lafı bile yaparım. Biri zor durumdaysa benim sınavım dahi olsa vakit ayırıyorum mesela tüm gün. Ama aynı şeyleri kendime layık göremem bana iyilik yapılmaya kalktıklarında o kadar mahçup olurum ki hayır hayır diye istemem. Yapmazlar sonra.
O kadar korkuyorum ki yanlış tanınmaktan, cimri, fesat, sinsi, çıkarcı görünmekten. Kimse beni öyle bilmesin diye tam tersini yapıyorum ama artık çok yoruldum. Maskelerle yaşıyorum.Biri bi olay anlattığında artık kendimmiş gibi tepki veremiyorum. Olmak istediğim gibi olmadığım için kendimden nefret ediyorum. İnsanlar tarafından hafife alınıyorum.
En basiti ; whatsapp gruplarında bile benim yazdığım şeyler daha az kaale alınıyor. Bişeylere sinirlendiğimi söylememe rağmen ciddiye alınmıyorum. Rahatsız olduğum şeyleri tekrar tekrar söylemek zorunda kalıyorum. Ve söylerken inanın ben utanıyorum. Çünkü yumuşak yüzlüyüm lanet olsun ki !
Off yazarken bile içim şişti. O kadar çok emek verdim o kadar çok azını aldım ki. Biliyorum değişim aniden olmaz. Ama artık çok yoruldum ve böyle çok mutsuzum. Sizce nasıl başlamalıyım değişime?