Onların sana kıydığını düşünüyorsun ama.
Hayatının bir kısmında onlara muhtaç mısın? Evet sosyal canlılarız, etrafımızda insanlar olmalı ama bu ömür 1 kez yaşanıyor, etrafına senin üzerinden ego tatmini yapacak kişileri doldurman senden götürür. Ha, bundan hiç şikayet etmiyor olsaydın durum başka olurdu, ama buradasın ve şikayet ediyorsun. O zaman şikayeti yaratan şeyden / kişilerden bir şekilde kurtul. Kendini kullandırma derim
Aynı ben canim.bu yüzden çok yiprandim böyle olmaktan vazgecmek lazim çünkü kimse degmiyor malesefMerhabalar herkese, şimdi size kendimi bildim bileli yaşadığım bir sorundan bahsedeceğim..
Ben çok vicdanlı bir insanım. Hani az çok herkes öyledir ama bende biraz fazla var bu özellikle de sevdiğim insanlara. Ama son zamanlarda beni rahatsız edecek boyutta arttı bu ve kendimi değersiz bir keriz gibi hissediyorum. Hemen örneklere geçeyim.
Öncelikle kardeşimle pek anlaşamam çok sorunludur beni sinirlendirir sürekli ama annemler onun yerine bana sus tamam hadi boşver falan der (benden yaşça büyük olmasına rağmen) Onun yaptığı en ufak şeyle övünürler sıra bana gelince en ufak yanlışım gözlerine batar ve bu yüzden birçok şeyden uzak durdum hayatımı kısıtladım hep.
Arkadaşlarım arasında arabulucu gibi bişey oldum. Herkesi alttan alan, kavga edenlere birbirlerini övüp duran sürekli gerginliği yumuşatmak için uğraşan.. Sadece bir iki kez çok sinirliyken ve arkadaşımlarıma tepki verdim bağırmadım bile sert konuştum. Yakıştırılmadı, yadırgandı, bunun yanlış oldupu söylendi. Haklı olduğum konudan neler neler bulundu ve en son gerçekten suçlu olduğuma inandım! İstediğim bişey yapmak vardır ve bi arkaaşım o gün sinirlidir ya da o şey biraz zor gerçekleşecektir tamam yaomayalım derim hemen vazgeçerim. Ama insanlar öyle değil..
Bir şeyden rahatsızsam söyleyemiyorum söylemek istediğim ''lütfen bir daha ki sefere sen yap'' iken söylediğim ''yok canım ne önemi var''. Söylemek istediğim ''bu düşüncesizliklerden bıktım artık ben neden unutmuyorum?'' iken söylediğim ''insanlık hali yapacak bişey yok'' söylemek istediğim ''evet ben bunları yaparken sen şunları yap'' iken söylediğim ''yok ben hallederim saçmalama'' yani bu tepkiler bende otomatikleşmiş artık. Söyledikten sınra farkediyorum.
Arkadaşlarım bana o kadar çok ayıp etti ki bu zamana kadar benim ödüm kopuyor birilerine yanlış yapmaktan. Borçlarıma çok dikkat ederim mesela, masada hesap ödenirken fazla fazla veririm az verdi demesinler diye. Birine söz verdiysem onu kesinlikle yaparım. Ortaya öylesine attığım bi lafı bile yaparım. Biri zor durumdaysa benim sınavım dahi olsa vakit ayırıyorum mesela tüm gün. Ama aynı şeyleri kendime layık göremem bana iyilik yapılmaya kalktıklarında o kadar mahçup olurum ki hayır hayır diye istemem. Yapmazlar sonra.
O kadar korkuyorum ki yanlış tanınmaktan, cimri, fesat, sinsi, çıkarcı görünmekten. Kimse beni öyle bilmesin diye tam tersini yapıyorum ama artık çok yoruldum. Maskelerle yaşıyorum.Biri bi olay anlattığında artık kendimmiş gibi tepki veremiyorum. Olmak istediğim gibi olmadığım için kendimden nefret ediyorum. İnsanlar tarafından hafife alınıyorum.
En basiti ; whatsapp gruplarında bile benim yazdığım şeyler daha az kaale alınıyor. Bişeylere sinirlendiğimi söylememe rağmen ciddiye alınmıyorum. Rahatsız olduğum şeyleri tekrar tekrar söylemek zorunda kalıyorum. Ve söylerken inanın ben utanıyorum. Çünkü yumuşak yüzlüyüm lanet olsun ki !
Off yazarken bile içim şişti. O kadar çok emek verdim o kadar çok azını aldım ki. Biliyorum değişim aniden olmaz. Ama artık çok yoruldum ve böyle çok mutsuzum. Sizce nasıl başlamalıyım değişime?
Baktım karşıdaki beni zaten sevmiyor sadece kullanmaya calışıyor ..ilk önce hayir demeyi ögrenin ..siz kötü olmayim derken sizi gorenler zavalli diyorlar size ..hangisi ezik olmakmi yoksa ezilmeyen olmakmi? Guclu olanın yaninda dururlar gucsuzlerin degil unutma...seni kullananla işin olmasin ..yalnizlik daha guzel
Öyle oluyor zaten. Siz herkese koşarsıniz, dostluğunuzu ve sevginizi eksik etmezsiniz ama ilk arkadan vurulan siz olursunuz. Iyi bilirim çünkü ayni empati hastalığı bendese vardi zamaninda. Artik yok
Konu basligina ithafen yok yok en buyuk enayi benim..
Merhabalar herkese, şimdi size kendimi bildim bileli yaşadığım bir sorundan bahsedeceğim..
Ben çok vicdanlı bir insanım. Hani az çok herkes öyledir ama bende biraz fazla var bu özellikle de sevdiğim insanlara. Ama son zamanlarda beni rahatsız edecek boyutta arttı bu ve kendimi değersiz bir keriz gibi hissediyorum. Hemen örneklere geçeyim.
Öncelikle kardeşimle pek anlaşamam çok sorunludur beni sinirlendirir sürekli ama annemler onun yerine bana sus tamam hadi boşver falan der (benden yaşça büyük olmasına rağmen) Onun yaptığı en ufak şeyle övünürler sıra bana gelince en ufak yanlışım gözlerine batar ve bu yüzden birçok şeyden uzak durdum hayatımı kısıtladım hep.
Arkadaşlarım arasında arabulucu gibi bişey oldum. Herkesi alttan alan, kavga edenlere birbirlerini övüp duran sürekli gerginliği yumuşatmak için uğraşan.. Sadece bir iki kez çok sinirliyken ve arkadaşımlarıma tepki verdim bağırmadım bile sert konuştum. Yakıştırılmadı, yadırgandı, bunun yanlış oldupu söylendi. Haklı olduğum konudan neler neler bulundu ve en son gerçekten suçlu olduğuma inandım! İstediğim bişey yapmak vardır ve bi arkaaşım o gün sinirlidir ya da o şey biraz zor gerçekleşecektir tamam yaomayalım derim hemen vazgeçerim. Ama insanlar öyle değil..
Bir şeyden rahatsızsam söyleyemiyorum söylemek istediğim ''lütfen bir daha ki sefere sen yap'' iken söylediğim ''yok canım ne önemi var''. Söylemek istediğim ''bu düşüncesizliklerden bıktım artık ben neden unutmuyorum?'' iken söylediğim ''insanlık hali yapacak bişey yok'' söylemek istediğim ''evet ben bunları yaparken sen şunları yap'' iken söylediğim ''yok ben hallederim saçmalama'' yani bu tepkiler bende otomatikleşmiş artık. Söyledikten sınra farkediyorum.
Arkadaşlarım bana o kadar çok ayıp etti ki bu zamana kadar benim ödüm kopuyor birilerine yanlış yapmaktan. Borçlarıma çok dikkat ederim mesela, masada hesap ödenirken fazla fazla veririm az verdi demesinler diye. Birine söz verdiysem onu kesinlikle yaparım. Ortaya öylesine attığım bi lafı bile yaparım. Biri zor durumdaysa benim sınavım dahi olsa vakit ayırıyorum mesela tüm gün. Ama aynı şeyleri kendime layık göremem bana iyilik yapılmaya kalktıklarında o kadar mahçup olurum ki hayır hayır diye istemem. Yapmazlar sonra.
O kadar korkuyorum ki yanlış tanınmaktan, cimri, fesat, sinsi, çıkarcı görünmekten. Kimse beni öyle bilmesin diye tam tersini yapıyorum ama artık çok yoruldum. Maskelerle yaşıyorum.Biri bi olay anlattığında artık kendimmiş gibi tepki veremiyorum. Olmak istediğim gibi olmadığım için kendimden nefret ediyorum. İnsanlar tarafından hafife alınıyorum.
En basiti ; whatsapp gruplarında bile benim yazdığım şeyler daha az kaale alınıyor. Bişeylere sinirlendiğimi söylememe rağmen ciddiye alınmıyorum. Rahatsız olduğum şeyleri tekrar tekrar söylemek zorunda kalıyorum. Ve söylerken inanın ben utanıyorum. Çünkü yumuşak yüzlüyüm lanet olsun ki !
Off yazarken bile içim şişti. O kadar çok emek verdim o kadar çok azını aldım ki. Biliyorum değişim aniden olmaz. Ama artık çok yoruldum ve böyle çok mutsuzum. Sizce nasıl başlamalıyım değişime?
Bu insanlar beni seviyor. İlişkimi kestiğim insanlar peşimden hep çok koşmuştur hep iyi konuşmuşlardır arkamdan. ben de onları seviyorum ama bana eskisi gibi rahat olmasınlar istiyorum saygı duysunlar istiyorum.
Mesela biri yanımda yemek yapamadım bugün hastaydı m desin ben hemen yemek yapip vermezsem kendimi değişik hissediyorum.yanimda bisey konusulsun bende var verim ben yaparim.cok benziyoruz ama ben bu güne kadar hep yiprandim canim bundan sonraki hayatimda yapmamaya soz verdim bakalim sozumde durabilecekmiyim
Ins canim yasanilanlar olgunlastiriyir insani kimse kendimizden degerli degilBen de verdim :) pekiştirmek için de konu açtım
Iyide siz susuyorsunuz diye seviyorlar ..birde hayir demeyi deneyin .. yardima cagirin , tersleyin bakalim ne olacak ..kaptanin ustaligi sakin sularda belli olmaz
Aynen canim ilerde bi de seni alingam yaparlar nedense herseye susan tamam diyenleri bi gün sesi cikinca alingan diye etiket yapistiriyolarBunu düşünmemiştim haklısınız
İster sevsinler ister sevmesinler bırakın kendinizi yormayı inaninki kimse böyle ince düşünmüyo senin kırmadıkların paramparça ediyo seni tecrübeye sabit yıllar geçince bunların hepsi hastalık olarak döner size ve iyi insanları bile çekemez hale gelirsinizolduğum gibi olursam sevilmez çekilmez bir insan olurmuşum gibi geliyo hep galiba
Siz nasıl aştınız peki
Aynen canim ilerde bi de seni alingam yaparlar nedense herseye susan tamam diyenleri bi gün sesi cikinca alingan diye etiket yapistiriyolar
İster sevsinler ister sevmesinler bırakın kendinizi yormayı inaninki kimse böyle ince düşünmüyo senin kırmadıkların paramparça ediyo seni tecrübeye sabit yıllar geçince bunların hepsi hastalık olarak döner size ve iyi insanları bile çekemez hale gelirsiniz
İnsanlar size kötü davrandıkça aman yanlış anlamasınlar kafasında aşırı empati yapınca bu bir kısır döngü oluyor.
Sizi suistimal edenlere dur demesini bilmelisiniz.
Bencil olun demiyorum ama insanlara belli limitler koyun onların geçince dur bakalım diyebilmeniz lazım.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?