Kendimle barışık olmamam

pekiyi_ .!.:

Ben de mi hata var, ben mi çok büyüttüm yoksa insanlar mı anlamak istemiyor? Ben kardeşimi kaybettim on yıl oldu. Ondan on yıl sonra abimi. Aynı yıl bir büyüğüm felç oldu. Abim gittikten iki hafta sonra yurda döndüm okula. Çok yakın oda arkadaşım hem sınıf arkadaşım vardi. Ben hiçbir şey yapmak istemiyordum yemek yemiyordum birinde iki gün hiçbir şey yememiştim ve kriz geçirmiştim. Ambulans falan çağirmişlardi. Yurda gittiğim hafta ben o haldeyken oda arkadaşım açıp film izliyordu aynı hafta hani sessiz izliyordu ama tuhaf hissettim. Aynı eskisi gibi ders çalışıyordu istekli bir şekilde. Ama sadece yemek saatlerinde benim yanıma gelip çağırıyordu onun dışında kendi halindeydi. Film izlerken gülüyordu ama kendini sıkarak yine de duyuyordum. Erkek arkadaşıyla mesajlaşiyordu. Arkami döndüğümde çok mutlu bir şkilde gülümsemesine rastladım. Hani yakın arkadaşımdi odadaki diğer kızların gülüp eğlenmeleri umrumda değildi ama o yakındi ya alındım. Bir keresinde hatta beni yemeğe çağırdı ben cevap vermedim kendi indi tek başına. Ama bunlar yurda geldiğim hafta oluyor. Geldiğim gece. Aradan zaman geçmiyor ki. Ben hep yalnızdım. O da bana yaklaşmadi sanırım. Kendi başına film izleyerek eğlenmeyi seçti. Eskiden beraber izlerdik. Ona göre biri ölse diğerleri hayatına devam etmeli. Sizce böyle mi olmalı ben mi çok abartmişim ? Sonra farkettim ki bütün insanlar onun gibi düşünüyor. Liseden bir arkadaşıma mesajlaşirken bir yıl içinde hem abimi kaybettim hem büyüğüm felç oldu dedim. Yani mesajda. Çok samimi de değiliz. Herkesin derdi var dedi. Böyle mi demesi gerekiyordu?
Ben mesela biraz dertli olsam başka bir arkadaşım diyor ki senin dertleneceğin bir şey yok derdin yok onlar önemli değil herkesin başına gelecek benim de kardeşlerim ölebilir her an. O yüzden ben mutlu olmaliymişim. Başka bir arkadaşım da arkadaşının babası önce annesini vurmuş sonra kendini ama o benim gibi yapmamış hep mutluymuş. Herkesten uzaklaştım ben de. Bunlar o kadar basit mi bana basit gelmiyor hiç içim yanıyor. İnsanlardan öyle uzaklaştim ki kimseyle konuşmuyorum artık. Ben mi abartiyorum böyle mi sizce de hiç üzülmemeli miydim benim her gün abim mi ölüyordu ben anlamıyorum gerçekten. Kimse umrumda değil zaten uzaklaştim herkesten ama anlamıyorum sadece benim düşünce yapım mi sorunlu?

Genişletmek için tıkla...

pekiyi_ .!.:

Ben de mi hata var, ben mi çok büyüttüm yoksa insanlar mı anlamak istemiyor? Ben kardeşimi kaybettim on yıl oldu. Ondan on yıl sonra abimi. Aynı yıl bir büyüğüm felç oldu. Abim gittikten iki hafta sonra yurda döndüm okula. Çok yakın oda arkadaşım hem sınıf arkadaşım vardi. Ben hiçbir şey yapmak istemiyordum yemek yemiyordum birinde iki gün hiçbir şey yememiştim ve kriz geçirmiştim. Ambulans falan çağirmişlardi. Yurda gittiğim hafta ben o haldeyken oda arkadaşım açıp film izliyordu aynı hafta hani sessiz izliyordu ama tuhaf hissettim. Aynı eskisi gibi ders çalışıyordu istekli bir şekilde. Ama sadece yemek saatlerinde benim yanıma gelip çağırıyordu onun dışında kendi halindeydi. Film izlerken gülüyordu ama kendini sıkarak yine de duyuyordum. Erkek arkadaşıyla mesajlaşiyordu. Arkami döndüğümde çok mutlu bir şkilde gülümsemesine rastladım. Hani yakın arkadaşımdi odadaki diğer kızların gülüp eğlenmeleri umrumda değildi ama o yakındi ya alındım. Bir keresinde hatta beni yemeğe çağırdı ben cevap vermedim kendi indi tek başına. Ama bunlar yurda geldiğim hafta oluyor. Geldiğim gece. Aradan zaman geçmiyor ki. Ben hep yalnızdım. O da bana yaklaşmadi sanırım. Kendi başına film izleyerek eğlenmeyi seçti. Eskiden beraber izlerdik. Ona göre biri ölse diğerleri hayatına devam etmeli. Sizce böyle mi olmalı ben mi çok abartmişim ? Sonra farkettim ki bütün insanlar onun gibi düşünüyor. Liseden bir arkadaşıma mesajlaşirken bir yıl içinde hem abimi kaybettim hem büyüğüm felç oldu dedim. Yani mesajda. Çok samimi de değiliz. Herkesin derdi var dedi.Böyle mi demesi gerekiyordu?
Ben mesela biraz dertli olsam başka bir arkadaşım diyor ki senin dertleneceğin bir şey yok derdin yok onlar önemli değil herkesin başına gelecek benim de kardeşlerim ölebilir her an. O yüzden ben mutlu olmaliymişim. Başka bir arkadaşım da arkadaşının babası önce annesini vurmuş sonra kendini ama o benim gibi yapmamış hep mutluymuş. Herkesten uzaklaştım ben de. Bunlar o kadar basit mi bana basit gelmiyor hiç içim yanıyor. İnsanlardan öyle uzaklaştim ki kimseyle konuşmuyorum artık. Ben mi abartiyorum böyle mi sizce de hiç üzülmemeli miydim benim her gün abim mi ölüyordu ben anlamıyorum gerçekten. Kimse umrumda değil zaten uzaklaştim herkesten ama anlamıyorum sadece benim düşünce yapım mi sorunlu?

Genişletmek için tıkla...

nazlideniz .!.:

Ağır şeyler,büyük acı.Acılar kimsenin acısyla kıyaslanmamalı zaten.Benim kardeşimde ölebilir cümlesi şuursuz bir cümle.
Sen yaşadığın acı neticesinde olgunlaşmışsın.Fakat yaşıt arkadaşlarının aynı tepkiyi vermesini bekleme.O yaşlarda hayat daha deli dolu.Seni anlayabilmeleri için aynı acıyı Allah göstermesin yaşamaları lazım.
Ama evet hayat devam ediyor.Ateşte düştüğü yeri yakıyor.Eğer sürekli mutsuz dolaşırsan,eğer her konuda acını öne atarsan insanla bunalır,onlar da mutsuzluğa düşer ve aşağı çekersin.Profesyonel destek almalısın.Allah sabır versin.Umarım bu son acındır.

Genişletmek için tıkla...

kumrukusum .!.:

Canım ya ne kadar güzel anlatmışsın ellerine sağlık hayran kalıyorum yorumuna senden çok iyi arkadaş eş dost pisikoloji dr olabilir.
Allahım seni korusun insanların şerrinden amin canım

Genişletmek için tıkla...

pekiyi_ .!.:

Ben en yakın arkadaşımın üzülmesini beklemedim ki yanımda olmasını bekledim. Daha ilk haftadan en azından ilk hafta eskiden yaptiği şeylere ara verebilirdi. En yakın arkadaşım sandım çünkü onu. Yalnız başına film izlemeyebilirdi. Yani kendi başına alıştığı şeyleri yapmak yerine benimle yapmayı teklif edebilirdi. Ben izlemezdim belki ama gel beraber bir şeyler yapalım diyebilirdi. Arkadaşlık bunu gerektirmez mi? Ben kimseden üzülmesini istemedim zaten. Sürekli üzüntülerini anlatan biri de değilim. Hiç bahsetmem bile. Ama liseden o arkadaşimla zaten 3 yıldır konuşmuyoruz. Öyle mesajlaşmiyoruz bile. Sadece bir yılda hem o oldu hem o dedim bana cevap herkesin derdi var dedi. Hani dertleşsek sürekli tamam desin ama daha ilk konuşmamiz tuhaf değil mi böyle demesi. Bu durumda sürekli anlatmış mi oluyorum dertlerimi. Zaten haddimi bildirmiş oldular bir daha ölsem paylaşmam üzüntülerimi kimselerle. Haddini bildiriyorlar.

Genişletmek için tıkla...